Blog 40 - Onze indruk van Portugal

Een tijdje geleden kwam Mark met het idee om wellicht onze horizon wat te verbreden door ook in Portugal rond te kijken opzoek naar onze droomwoning. Mijn eerste reactie bij dit idee was direct: “Ja, toedeledokie”. Maar mijn onderbuikgevoel zei direct: “Hij heeft gelijk!”. Ik moet zulke ideeën wel altijd even laten bezinken. Al die moeite tot nu toe! Het krijgen van een NIE-nummer, het leren van de Spaanse taal…

Uiteraard is Spanje nog niet van de baan, want stiekem hebben dit land en de mensen wel een beetje ons hart gestolen. Maar van de andere kant horen we zoveel positieve berichten over Portugal, dit moet en zal een reden hebben. Uiteindelijk gaat het erom dat we een plek vinden waar we een nieuw thuis willen opbouwen, in welk land dit nou is. Tot nu toe hebben we nog niet gevonden wat we zoeken, dus wie weet!

Eerste keren

Waar we inmiddels toch al behoorlijk wat comfortzone hadden opgebouwd in Spanje, begon het in Portugal met veel dingen weer opnieuw. Zoals de taal… Sorry, haha, maar die vind ik echt vreselijk! In tegenstelling tot de Spaanse taal voel ik ook niet echt de behoefte om Portugees te leren. De noodzaak is ook veel minder groot omdat er veel meer Engels wordt gesproken en je je hierdoor direct een stuk beter kunt redden.

Ook in de supermarkt moesten we weer even schakelen. In Spanje hadden we onze favoriete producten al aardig gevonden, in Portugal begon dit uiteraard van voren af aan. Sinds we veel bewuster zijn gaan leven, reageert ons lichaam ook veel sterker op bepaalde (bewerkte) voeding. Het was soms dus even zoeken geblazen, met de vertaalapp paraat, naar de juiste producten. Het blijft een verschil als je ergens een poosje op vakantie bent en je eenmaal thuis weer ‘lekker in het gareel kan’ met je bekende producten of dat je een nieuw leven probeert op te bouwen in een nieuwe omgeving.

Betoverende kust

De eerste keer dat we aankwamen bij de kust, was echt een ‘hallelujah moment’. Jeetje, wat was het hier prachtig. De oranje gloed van de rotspartijen, het goudkleurige zand en het blauwe zeewater… ik was er gewoon een beetje stil van. Haha, en dat heb ik niet zo vaak! Voordat we naar het strand gingen, hadden we lekkere broodjes gehaald en hier hadden we dan ook met dit adembenemende uitzicht van genoten: dit was oprecht een perfecte picknick!

Albufeira

Ook al zaten we helemaal nog niet in het hoogseizoen, in Albufeira krioelde het al van de Engelsen. Persoonlijk vond ik het daar ook te veel op ingericht, zoals veel Engelse pubs en Engelse restaurants. Van de ene kant was het heerlijk om Engels te kunnen praten in een ‘vreemd’ land, maar dit voelde wel als een beetje teveel van het goede. Na wat toeristische winkeltjes te hebben bekeken, gingen we er weer snel vandoor. Voor ons veel te druk!

Door naar het binnenland

Ook al was het maar een goed uur rijden naar onze volgende camping, het ging op z’n zachts gezegd niet van harte. Soms heb je van die dagen dat het allemaal wat stroef verloopt. Achteraf hadden we het beste gewoon kunnen blijven zitten totdat deze bui ‘over’ was. We wisten toen namelijk nog niet wat ons de daaropvolgende dagen allemaal stond te wachten. Maar ja, dat is achteraf en voor ons weer een reminder om zoveel mogelijk mee te gaan met de flow die we inmiddels steeds beter aanvoelen.

Na een tijdje tobben, waren we zo ver om te rijden. Onderweg naar de camping vonden we de natuur prachtig! Er lijkt meer diversiteit te zijn. Veel verschillende soorten bomen en planten door elkaar heen en dat gecombineerd met veel rotsen. Daarnaast waren we al meerdere witte dorpjes tegengekomen, iets waar ik altijd helemaal blij van wordt. Het lijkt in Portugal allemaal wat georganiseerder te zijn. Er is bijvoorbeeld minder chaos qua elektriciteitsdraden waardoor het allemaal wat netter aanvoelt.

We hadden een heel tof huis op het oog om te bezichtigen, maar deze was helaas vrij snel verkocht. Op dit moment hebben we dan ook geen enkel huis op het oog in Portugal, dus misschien speelt dit ook een rol.

Het verkeer vond ik daarentegen weer een stuk hectischer. In Spanje hoorde ik amper getoeter, in Portugal ging dat wel anders, het voelde allemaal gehaaster. We vinden het heel leuk om op deze manier het land te ontdekken. Voorheen deden we dat in standje vakantiemodus. Nu doen we het toch meer met het oog van: zouden we ons hier kunnen settelen?

Al met al voelden we steeds meer dat Portugal niet voelde als ‘ons landje’. We hadden een heel tof huis op het oog om te bezichtigen, maar dat was helaas vrij snel verkocht. Op dit moment hebben we dan ook geen enkel huis op het oog in Portugal, dus misschien speelt dit ook een rol.

Van paniek tot opluchting

Eenmaal aangekomen op de camping werden we ontvangen door een Nederlandse eigenaar. Het gesprek verliep gelijk lekker en hij wist ons veel te vertellen over het land en zijn eigen emigratie. Mmm, misschien hadden we te snel geoordeeld? Ach, we hoeven ook helemaal geen knoop door te hakken, want dit is juist de reden dat we aan het rondreizen zijn op zoek naar ons huis. Om te voelen en te ervaren. Het ene moment krijg je voor je gevoel steeds meer duidelijkheid en het andere moment wordt je gevoel compleet de andere kant op geslingerd!

De eigenaar liet ons onze plek zien en hij gaf aan dat je wel een beetje gas moest geven om de bocht door te komen. Nou ja, geen probleem. Mark weet dat pedaal wel te vinden! Dus daar ging hij hoor, met een redelijke vaart de bocht door richting onze plek. De weg bestond uit los grind, was behoorlijk steil en ja hoor… halverwege verloor Mark zijn grip en waren we gestrand.

OH NO! Ongemakkelijk… De hele camping (voor ons gevoel dan😉) rukte uit en ging lekker voor z’n plekkie zitten kijken naar ons gestuntel. Want tja.. na een paar keer te hebben geprobeerd om toch weer grip te krijgen, had ik inmiddels een flinke ‘panic attec’ en kon geen zinnig woord meer uitbrengen. Het lukte me niet om Mark de juiste aanwijzingen te geven, want er lag ook nog een flinke steen in de weg. Moet hij nou juist linksom draaien aan zijn stuur… of toch rechtsom om de caravan goed naar achteren te manoeuvreren?... Ik had geen idee meer!

Op de foto lijkt het niet steil, maar dat was het wel. Dit ligt meer aan mijn fotografie skills! 😉

Waar de meesten lekker zaten te kijken, kwam er een topper van een kerel ons uit de brand helpen. “Geen zorgen meissie” en met goede en duidelijke aanwijzingen probeerde hij onze combinatie de berg op te krijgen. Maar helaas… Onze auto sloeg direct in storing (fijn zo’n modern ding in dit soort situaties). “Gaat helemaal goedkomen, koppel die caravan maar los, want die krijg je met de moover wel omhoog en dan haal ik in de tussentijd mijn auto wel ffies en dan slepen we je zo die heuvel op!”. Zo gezegd, zo gedaan.

Eind goed al goed… toch?

Héhé, na een turbelent ritje, was het eindelijk zo ver! Ook al was deze camping een uurtje verderop, het heeft ons een daggie gekost om er goed en wel te komen. Maar we stonden. En het uitzicht… was prachtig! Nou ja, dat maakte een hoop goed.

Het was zo lekker rustig middenin de natuur en dat zorgde ervoor dat we heerlijk hadden geslapen. We hadden weer energie en de auto bleek ook nog eens uit storing. Goede start van de dag zo! In de loop van de dag hadden we nog even een wijntje langsgebracht bij de man die ons zo ontzettend uit de brand had geholpen. Het bleek dat hij en zijn vrouw ook al 3 jaar in de caravan wonen en er lekker samen op uit trekken. Leuk, leuk, leuk! Hij stond al een tijdje op deze camping en had al meerdere mensen moeten helpen. Voor ons een geruststelling, maar zelf zou ik toch mijn toegangswegen toch ietsiepietsie toegankelijker maken 😉

‘s Avonds zaten we lekker voor ons huissie van het uitzicht te genieten tot Mark zijn telefoon ging… Het artikel waarin ik hier meer over schrijf, komt snel online!