Blog 65 - Door weer en wind op de Faeröer eilanden

Daar zaten we weer in ons fijne huisje, klaar om de boot te verlaten. Na ruim 30 uur op zee was het eindelijk zover: woehoeee, we waren op de Faeröer eilanden! Zoals verwacht was onze aankomst zo laat op de avond helemaal in het donker, dus we gingen oprecht het onbekende in. We dachten eerlijk gezegd dat we in een stoet naar de camping zouden rijden omdat er niet heel veel campings bij de haven waren, maar dit bleek niet het geval. Van tevoren was ons geadviseerd om deze camping alvast te boeken omdat het er juist zo druk kan zijn bij aankomst, maar dit was blijkbaar meer een advies voor in het hoogseizoen. Ook al wees de navigatie ons de weg, doordat het zo pikkedonker en slecht aangegeven was, misten we alsnog de afslag naar de camping!

Na een extra rondje had zich bij terugkomst op de camping inmiddels wel een hele rij gevormd. Aansluiten maar. De dames van de receptie stonden buiten klaar met een lijst van namen die ze stuk voor stuk afging en zodoende verliep het inchecken heel vlotjes. Jeetje, opeens waren we heel blij dat we deze camping van tevoren hadden gereserveerd en was blijkbaar dit advies toch niet alleen voor in het hoogseizoen. We kregen kampeerplekje 15 toegewezen en toen we om het hoekje van het receptiegebouw reden, zagen we pas hoe druk het echt was. Hutje-mutje stonden de eerste auto’s al naast elkaar, bijna te vergelijken met een gemiddelde parkeerplaats.

Even tobben, maar dan heb je ook wat

Wij reden door naar ons toegewezen plekje en ‘parkeerde’ onze auto. Toen we eenmaal stonden, bleek de ondergrond nogal aflopend. We hadden al eens eerder ontdekt dat op deze manier slapen niet heel fijn voelt wanneer het bloed naar je hoofd of je voeten zakt. We deden een nieuwe poging om de auto op de goede plek te krijgen, maar dan met onze verhogende rijplaten onder de voorste wielen. Dit hielp, want we stonden recht! Helaas bleek het elektriciteitsspaaltje in de weg te staan waardoor we onze ladder niet aan onze tent vastkregen. En zonder ladder, komen wij de tent niet in, haha! Iets om in het vervolg dus eerder rekening mee te houden als de plekken zo krap zijn. Inmiddels was het al middernacht en we waren behoorlijk moe van de reis en alle indrukken van deze nieuwe omgeving in het donker. Er zat alleen niets anders op dan even door te pakken. Zodoende verplaatsten we de auto een stukje op zij. Toch hadden we met deze actie nog steeds niet genoeg ruimte voor onze ladder en daarnaast bleek dat we op deze manier niet goed bij onze achterbak konden waardoor we geen gebruik konden maken van onze keuken de volgende ochtend. MMM, moeizame start zo. Inmiddels waren de meesten wel al gesetteld en stonden wij toch nog wel wat te prutsen voor ons gevoel.

“Wat nou als we de auto omdraaien, met de neus naar de zee?”

Dan zou het gestoei met het elektriciteitspaaltje niet meer aan de orde zijn, want de ladder zou dan aan de andere kant staan en daarbij zouden we ook veel meer ruimte hebben om in de achterbak te kunnen. Beste idee van deze, inmiddels nieuwe, dag! Gelukkig hadden we twee hoofdlampjes zodat we het allemaal wat beter konden zien aangezien de meeste koplampen van de camperbusjes wel uit waren. Maar ja, waar lagen die ook alweer? Sh*ttie, die hadden we de laatste keer nog verplaatst naar een laatje waar we op dit moment met geen mogelijkheid bij konden. Handig.

Dus zodoende deden we nog een poging om onze auto op de goede plek te krijgen. En wat bleek: de neus van onze auto richting de zee bleek uiteindelijk een gouden zet! We stonden recht, we konden gebruikmaken van onze ladder en ook konden we op deze manier met gemak onze achterbak in. Zieso, klusje geklaard! We draaiden met een rotgang onze tent uit en doken lekker ons bedje in.

Een koude start

We wisten van tevoren natuurlijk niet wat we nou echt konden verwachten, al hadden we ons zo goed mogelijk voorbereid. We hadden gelukkig wel al een poosje kamperervaring opgedaan met onze Defender, maar nog niet met deze weersomstandigheden. Dat dit toch even anders was, ervaarden we direct de eerste nacht al. Poediepoedie, wat was het koud! En dat terwijl ik al behoorlijk wat laagjes had aangetrokken, liever te warm dan te koud dacht ik nog. Gelukkig is Mark ‘s nachts net een kacheltje, dus ik kon lekker tegen hem aankruipen om op te warmen. Daarnaast stond er behoorlijk veel wind wat zorgde voor veel geklapper van de tent. We hebben wel een elastiek om de tentdoeken wat meer te spannen, maar die lag deze eerste nacht nog beneden in datzelfde laatje als waar de zaklampjes lagen. Natuurlijk.

MAAR….

De volgende ochtend werden we wakker en zoals altijd was ik heel nieuwsgierig naar het uitzicht. Ik ritste de voorkant van de tent open en dit was oprecht een plaatje… het opkomende zonnetje en zo direct aan zee, dit was het tobben meer dan waard!

Kleine auto, groot avontuur

De eerste dagen genoten we echt van de plek waar we stonden zo aan zee, maar tegelijkertijd moesten we best een beetje inkomen qua weersomstandigheden. Waar waren we nu weer beland? Zoveel wind, afgewisseld met regen. Vrijwel direct na onze aankomst werd al windkracht 7/8 aangegeven. Het zorgde ervoor dat we amper tegen de wind in konden lopen, heftig hoor! De luifel kon natuurlijk niet uit en de tent uitdraaien deden we met deze krachten ook niet, we hadden er niets aan als dit voor extra ellende zou zorgen. Dus we verbleven wat in onze achterbak, afwisselend met onze voorstoelen. Niet mega comfi, maar het hield ons wel warm en droog. We aten drie keer per dag warm want ook dit zorgde ervoor dat ons kacheltje van binnen bleef branden en als het vuur van binnen toch even doofde, begon ik met squatten. Win-win want naast dat ik hiervan lekker snel warm werd, werkte ik op deze manier ook nog aan m’n conditie. Zelfs het omkleden in de achterbak wende snel! Ook al was het soms best pittig en voelde de auto soms echt wel even aan de kleine kant voor ons twee, overheerste het gevoel van avontuur!

Wel stelden we het ondernemen van bepaalde uitjes liever nog even uit. Om op sommige uitkijkpunten te komen, moest je best een stukje langs kliffen lopen. We zagen al regelmatig borden voorbij komen met ‘Never walk alone’. Waar het ons deed denken aan het liedje van Lee Towers, hoorden we later dat dit een serieuze waarschuwing was. Er waren namelijk sinds onze aankomst op de Faeröer al 3 toeristen vermist vanwege de barre weersomstandigheden tijdens verschillende hikes.

Gelukkig hadden we de tijd om hierin lekker een beetje te landen. Inmiddels reizen we rustig en daarbij hebben we ook meer dan genoeg tijd op de Faeröer. De meeste mensen doen een rondje in 3, 5 of 7 dagen en dan voel je wellicht toch wel meer de druk om door te gaan. Wij hadden ruim twee weken, dus geen reden om te jekkeren.

Schiet mij maar lek

Wat naast het weer ook een uitdaging bleef, waren de dingen die sneuvelde. Een kapotte koelkast was natuurlijk alles behalve ideaal. De komende tijd passen we onze maaltijden hier natuurlijk op aan, al maakt het ons wel wat beperkter in wat we eten. We kunnen producten niet goed bewaren, zoals onze boter, een restantje van een yoghurtje of nou ja, je loopt er vaker tegenaan dan je denkt. Het is even niet anders tijdens deze reis. Gelukkig hadden we wel een werkende vriezer! Zo konden we wel ons vlees invriezen wat ervoor zorgde dat we niet elke dag een boodschapje hoefden te doen en alsnog het eten voor een paar dagen in konden slaan.

Helaas leek ons dakraam vrij snel lekker dan gedacht. Zo was op een van de eerste ochtenden ons hele dekbed nat. Niet heel fijn met die kou. Gelukkig had ik m’n Dyson Airwrap mee. Ik kwam er eigenlijk direct achter dat het zetten van krullen niet heel veel zin had met deze wind, maar voor het drogen van ons bedje was het wel een grote uitkomst! Als tijdelijke oplossing hadden we het raam ingepakt met huishoudfolie en vrij snel daarna hadden we van de leverancier de tip gekregen om de moeren van het dakraam ‘vast’ te zetten met siliconenkit. Dit zou de ergste regen moeten tegenhouden tijdens onze reis. Het duurde even voordat we een tubetje hadden gescoord, je moet toch altijd even je weg zoeken in een nieuw land. Maar gelukt!!! We hebben de moeren een lekker dikke laag gegeven, dus fingers crossed!

Happiness is actually an art of living which is in us.

Positive vibes

Wij hebben op reis van die Yogi-theetjes waar aan elk theezakje een inspirerende quote hangt. Na een aantal barre ochtenden, trof ik een theezakje met de volgende boodschap: happiness is actually an art of living which is in us.

Een fijne reminder dat je er toch altijd zelf iets van moet maken, ook wanneer je bijna van je voeten afwaait!

Zo was een positief kantje van al die regen dat er heel veel regenbogen waren. Het heeft toch altijd iets bijzonders want je zegt denk ik niet voor niets vaak tegen elkaar ‘Hé, een regenboog’! Daarbij zorgt het er bij ons voor dat we altijd even aan ons nichtje moeten denken omdat ze bij het zien van een regenboog altijd een geintje met ons uithaalt. Die gedachte bracht direct een lach op ons gezicht!

Gaandeweg wisten we meer wat we konden verwachten en raakten we steeds meer in ons element. Ik had me lekker warm aangekleed overdag en wist ook precies wat ik aan moest trekken in de nachten. En ach, op een gegeven moment zagen we dat er ook mensen in een tentje verbleven in deze omstandigheden. Ja echt, een tent! Met die wind en regen, nou, respect! Gelukkig hadden ze voor deze tentplekken een soort dijken gemaakt wat ze enigszins nog wat beschermden tegen de wind. Maar dit waren pas echte survivelaars in mijn ogen.

Keuken op de camping

In Denemarken hadden we er voor het eerst kennis mee gemaakt: de mogelijkheid om te koken in een bijgebouw op de camping. Superfijn. Bij deze camping op de Faeröer was dit zelfs nog wat uitgebreider. Zo was het een volwaardige keuken, voorzien van alle potten en pannen. Maar er was ook voldoende zitgelegenheid om daar je maaltje te eten en zelfs een kleine huiskamer met onder andere een bank.

Elke ochtend startte wij onze dag met bananenpannenkoekjes, die we maakten van twee eieren, 1 banaan, een beetje kaneel, honing en wat noten (per persoon). Voor ons werkte dit als de beste start van de dag en gaf voor een lange tijd een verzadigd gevoel. Iets wat met deze weersomstandigheden wel echt nodig was. Ook kookte ik in de gezamelijke keuken elke ochtend m’n water en zette daarmee twee kannen thee voor de dag. Dit hoorde bij onze voorbereiding, zodat wat voor weer het ook was, we altijd lekker warme thee binnen handbereik hadden. Zo’n keuken bij de camping was echt een toevoeging aan het verblijf!

Moody Island

Ze noemen de Faeröer eilanden ook wel ‘The Moody Islands’, en daar konden wij ons helemaal in vinden. We hebben de eerste dagen op de Faeröer namelijk ook echt wel even het zonnetje gezien, alleen wisselde het weer zich in razend tempo af! Het ene moment was het zonnig en het volgende moment was er regen, kou en flinke wind. Al snel hadden we door dat je niet ‘even ergens heen kon zonder jas’, want binnen enkele ongenblikken was de situatie heel anders. Maar de natuur daarentegen…. fantastisch. Zo ruig, zo ongerept!

Naast dat we ons lekker warm wisten aan te kleden, bleek het minstens zo belangrijk om een beetje mee te bewegen met de natuur. Het lukte ons qua eten niet om rond vaste tijden te eten. Althans, als je leeft vanuit een auto dan hè! Met een caravan of camper zal de ervaring weer heel anders zijn. De keuken die hoorde bij de camping was best nog wel druk bezet, dus wij maakten ons eten liever bij de auto. Lekker vertrouwd. Maar dan wel wanneer het (redelijk) droog was. Dus de ene keer zaten we om 16.30 uur aan ons avondmaaltje en de dag daarna was dat om 18.30 uur. We leven al een poos steeds minder op de klok en hierdoor hadden wij dat maar helemaal overboord gegooid.

Tórshavn

Tussen de buien door, of het nou die van onszelf of die van het eiland waren, gingen we op verkenning in het hoofdstadje van de Faeröer. De ene keer met een stralend zonnetje, de keer daarop met een dreigende lucht. De camping was ongeveer op 2 km afstand, dus dat was lopend heel goed te doen. Wat een schattig stadje was dit toch! We hebben veel rondgeslenterd door de haven maar ook door de gezellige straatjes. Ook waren er een aantal leuke winkeltjes met van die authentieke gebreide truien en natuurlijk konden de verschillende souvenirswinkeltjes niet ontbreken. Altijd leuk om er even te snuffelen.

Wat ook ontzettend leuk was en echt een cosy uitstraling gaf, waren de huizen met groene daken van mos en gras. Het wapperde heerlijk heen en weer in de wind. Wanneer de huizen niet waren voorzien van zo’n dak, werd er gebruik gemaakt van golfplaten. Dakpannen waren hier niet te vinden. Waarschijnlijk ook echt een onmogelijke opgave met al die wind, dan zou je continu dakpannen moeten rapen!

Múlafossur waterval

Na een paar dagen rond de camping te hebben vertoefd en we het hoofdstadje ‘Tórshavn’ flink hadden uitgepluisd, werd de wind wat rustiger en wilden we door naar een volgende plek. We stonden te trappelen om meer van het eiland te zien. We hadden een mooie route uitgestippeld met als eindbestemming een grote waterval.

De route naar het uitkijkpunt was, zoals aangegeven, echt prachtig. Wat een landschap! Voor ons uniek en nog nooit eerder gezien. Het had wel wat weg van een decor van een fantasyfilm. Alleen het rondrijden op de Faeröer was al een uitje op zich! We kwamen aan bij ons verste punt voor de dag en genoten eerst van een lekker broodje bij de auto met een mooi uitzicht. Ook al moesten we de eerste dagen tijdens onze reis best een beetje wennen, op dit moment moest ik mezelf echt even knijpen hoor. Ben ik dit echt?

Bij deze waterval zouden we eventueel papegaaiduikers kunnen zien. Al bezochten wij deze plek na het broedseizoen en hadden we wel gelezen dat je ze eigenlijk alleen maar kunt zien van april tot half augustus, ben ik nou eenmaal lekker eigenwijs. Je weet maar nooit toch? Misschien was er wel een enkele verstekeling. Juist de ‘kans op’ maakt het heel leuk om te blijven speuren. Maar helaas, deze ronde hebben we ze niet gezien. Maar dat neemt niet weg dat de waterval zonder de papegaaiduikers ook heel mooi was en een aanrader om te bezoeken!

Dicht. Vol. En door!

Vanaf dit punt navigeerden we richting de camping die wij op het oog hadden. Het was al einde middag en we wilden nog wel een beetje op tijd aankomen. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. We stuitte namelijk op een weg waarbij je een stukje offroad moest rijden. Deze weg eindigde in een mooi uitkijkpuntje dat we dan mooi mee konden pakken. Leuk! Plassen water, dikke stenen: precies waar deze auto voor gemaakt is. Ook al zijn dit nog babystapjes in vergelijking met ‘het echte werk’ wat deze auto aankan, vonden we dit al ontzettend leuk!

Na dit uitkijkpunt reden we rechtstreeks naar de camping die we op het oog hadden, geen uitstapjes meer! De ene kleine waterval na de andere kwam voorbij. Dit wende niet hoor. Eenmaal aangekomen bij de camping… dicht! Nou nieuwe camping dan maar. Deze zat ongeveer een half uurtje verderop dus dat was nog prima te doen. Eenmaal aangekomen… vol! Nou dit gaat lekker. Inmiddels hadden we het wel gehad en wilden we lekker ‘ons kamp’ opzetten voor de nacht.

3 keer scheepsrecht?

Een derde camping. Dit was nog eens drie kwartier rijden, maar zeker het proberen waard! Eenmaal in het stadje aangekomen, was deze camping nergens te bekennen. We deden nog een rondje, en nog een. We vonden ‘m gewoon niet! Nou ja, dit mocht gewoon echt niet zo zijn. Mark opperde het idee om nog een poging te wagen bij een camping weer een stukje verderop, maar ik had het inmiddels helemaal gehad. We besloten terug te gaan naar de camping bij Tórshavn die we die ochtend hadden verlaten om door te trekken. Inmiddels hadden we deze dag zo’n beetje het hele eiland rondgereden! We kwamen uiteindelijk om 20.30 uur aan en we hadden inmiddels 200 km op de teller. Soms lijkt het ook nooit eens ‘normaal’ te kunnen gaan bij ons. Dit was dus niet drie maar vier keer scheepsrecht, haha!

De daaropvolgende dagen werd er goed weer voorspeld dus hadden we besloten het er ook lekker van te nemen en lekker de toerist uit te gaan hangen. Het uitstapje van deze dag smaakte naar meer!