Blog 41 - Terug naar het begin: ons vertrek uit Nederland!

Jaaa, dit onderdeel van mijn website is ook weer terug van weggeweest! Het vervolg van onze reis doormiddel van een blog. Ik ben nogal een persoontje van alles of niets en dit stukje hoort zeker bij ‘alles’. Voornamelijk voor onszelf wil ik graag onze hele reis vastleggen, dus ik ga nog even een stukje terug in de tijd naar het vertrek vanuit Nederland.

Na de oplevering van het ouderlijk huis van Mark was het voor ons nog niet direct de tijd om te vertrekken richting Spanje. Want… wij hebben ons nog een tijdje uit de naad gewerkt voor een diepgewortelde droom van ons. Sorry, dit is nog lekker vaag, maar bij ons beiden begint eindelijk het gevoel weer terug te komen om onze blog, vlog en Insta weer op te pakken. We hebben dan ook afgesproken dat ik nog heel even wacht met het te delen totdat Mark ook weer een beetje up to date is met zijn vlogs. Het is wel zo leuk om onze droom tegelijk met de buitenwereld te kunnen delen. Hier wordt in elk geval achter de schermen keihard aan gewerkt! Wat ik wel alvast kan verklappen… We hebben inmiddels onze caravan verkocht! Benieuwd? Stay tuned 😉

Adiós Hollanda

Dit keer met een heel ander gevoel dan de voorgaande keren, was de tijd om onze reis richting Spanje opnieuw te beginnen nu toch echt aangebroken. Ondanks dat de situatie alles behalve fijn was, was er voorheen wel keer op keer vrij snel na ons vertrek een terugvlucht naar Nederland geboekt. Dit bracht toch een bepaalde zekerheid met zich mee en dit keer moest toch echt die pleister eraf!

Onze laatste week in Nederland stond in het teken van dikke knuffels en afscheidsetentjes. Daarnaast kwam er uiteindelijk toch weer een hoop geregel bij kijken op het laatste moment. Daar ga ik altijd lekker op (not), waarbij Mark juist op deze manier veel meer gedaan krijgt! Ik laat hem dan altijd maar een beetje gaan en ondersteun daar tot waar mijn stresslevel het aankan, haha. Gelukkig hebben we hier inmiddels aardig een modus in gevonden. Zo ging Mark nog op de laatste dag voor ons vertrek naar de garage en hing het erom of we de dag erna wel konden vertrekken.

Ook moest er nog het een en ander gebeuren in onze opslag. Er waren natuurlijk behoorlijk wat persoonlijke spulletjes bijgekomen vanuit het ouderlijk huis van Mark, dus het was even een gepuzzel om alles erin te krijgen. Inmiddels zit onze opslag nu, echt als een soort tetris, tot de nok toe gevuld en zit alles weer netjes achter slot en grendel. Uiteindelijk was onze auto er ook helemaal klaar voor en zo sloten we onze laatste avond in Nederland af met m’n ouders doormiddel van een sushi-avond! Haha, jaaa je leest het goed: Jess & vis. Voorheen bestond er geen slechtere combinatie, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit laten we maar zeggen.

En opeens was het dan echt zover. Het moment dat we Nederland opnieuw achter ons zouden laten. Zeker gezien mijn gevoel van de afgelopen week, ging dit moment natuurlijk niet zonder traan.

Het kon natuurlijk niet anders als je kijkt naar hoe onze voorgaande 9 maanden eruit hebben gezien in combinatie met de spanning van ons komende vertrek: daar kwam toch echt even ‘Droeftoeter Jessie’ buurten. Haha Mark noemde mij zo ook tijdens ons allereerste vertrek vanuit Nederland ruim een jaar geleden, zie blog 8. Ik voelde al een aantal dagen alle emoties door elkaar gieren en kon er totaal geen controle over krijgen. En opeens was het dan echt zover. Het moment dat we Nederland opnieuw achter ons zouden laten. Zeker gezien mijn gevoel van de afgelopen week, ging dit moment natuurlijk niet zonder traan. Met ons vertrek stappen we weer zo het onbekende in, laten we lieve mensen ‘achter’ en daarnaast voelde het ook als afsluiting van een hele intense periode. Er was nog 1 ding wat het deze ronde toch nog wat makkelijker maakte: na een dikke knuffel van m’n ouders konden we toch stiekem tegen elkaar zeggen: “Tot over ruim 2 weken!”.

Het moment toen we Alphen aan den Rijn uitreden voelde gek. Voorlopig komen we hier even niet meer terug. Maar zodra we Nederland uitreden, verdween ook langzaam de knoop in m’n maag en nam de sprankel het weer over! Joehoeee, we zijn na al die tijd weer echt onderweg!

Spanje: here we come!

Om ons cortisolniveau ook weer even te laten zakken na de drukte van de afgelopen maanden naast het gevoel wat bij dit vertrek kwam kijken, hadden we besloten om onze trip te beginnen met een weekje in een Landalhuisje in België. Wij hadden een stop gepland na een kleine 300 kilomter want zo waren we voor ons gevoel in elk geval wel een stukje op weg. Het park zat echt in the middle of nowhere. Het was een plek waar er in de winter eigenlijk niets te doen is en daarnaast waren alle faciliteiten, zoals bijvoorbeeld het zwembad, gesloten. Maar het huisje had een sauna en een open haard en in combinatie met het uittesten van onze nieuwe beamer, had het precies de uitwerking wat we van tevoren hoopten: totale ontspanning!

Na een week bijkomen waren we er helemaal klaar voor! We hadden in totaal nog 1900 kilometer te rijden, dus we konden lekker met een ontspannen lijf de komende reisdagen in. Wat ik erg grappig vond om te merken was dat ik enkele meters voor de grens van Spanje opeens een beetje zenuwachtig werd… Haha, het gaf zo’n gek gevoel om weer terug te komen! Oehhhh, zo zaten we beiden een soort jubelend in de auto.. nog een paar meter… en JAAAHOOOOR we zijn er weer! Eigenlijk voelde het op precies dit punt alsof ons avontuur weer echt mocht beginnen!

Na de eerste uurtjes rijden in Spanje, hadden we op onze route afgesproken met vrienden die ook opzoek zijn naar een plek onder de zon. Weer even bijkletsen, tips en ervaringen delen: dit was voor ons echt zo’n fijne start! Of we nou in Nederland of in Spanje zijn, het is zo leuk hoe onze paden zich eigenlijk heel spontaan blijven kruisen.

Voerproefje kerst in Sevilla

Na een paar lange reisdagen, kwamen we aan in Sevilla. Vorig jaar hebben wij daar ook de week voor kerst van de kerstsfeer mogen proeven, zie blog 28, en dat vonden wij toen echt een hele leuke ervaring! Dit jaar hebben we dit weer gedaan, maar dan samen met mijn ouders! We verrasten ze op het vliegveld van Sevilla en hadden met elkaar een appartementje gehuurd middenin het centrum. We hebben deze dagen heeeel wat kilometers gelopen en en van alles met elkaar mogen ontdekken en bezoeken. Overdag een stralend zonnetje met een prachtige blauwe lucht en in de avond werd de stad helemaal omgetoverd tot een gezellig kerstlampjes walhalla. Zo hadden we, natuurlijk wel anders dan alle voorgaande jaren, toch alvast een beetje mogen genieten van de kerst met elkaar. En dat heerlijk onder het genot van vinos, cervezas en tapas! Herinneringen om te koesteren. De dagen vlogen voorbij en voordat we het wisten was daar toch weer dat shittie afscheid. Wederom die traan (of 2, 3), want ik vind het gewoon pittig om gedag te zeggen zonder te weten wanneer je elkaar weer ziet ook al hebben wij hier helemaal zelf voor gekozen. Maar dat wij die keuze, en daardoor deze consequentie ook voor anderen hebben gemaakt, is hetgeen wat op zulke momenten nog het meeste aan me knaagt.

Tijd om te landen

Zo met de feestdagen voor de deur vonden we het een heel fijn idee om deze door te brengen in een huisje. Even een plekje voor ons tweetjes om samen te kunnen cocoonen. Na wat speurwerk hadden we een leuk huisje (van nog geen 50m²) gevonden in Gaucin. We hadden als tip gekregen om via Airbnb bij langetermijnhuur te vragen om een korting. Meestal wordt dit wel gegeven wanneer je iets huurt voor een maand of langer. Het verschil met onze campingkosten van het jaar daarvoor waren hierdoor opeens niet meer zo groot. Dit komt natuurlijk ook doordat we nu in het laagseizoen zitten, maar toch! Wat wel een groot verschil is ten opzichte van vorig jaar: nu hebben we lekker een eigen wc 😉. Wij kunnen beiden nog zo van een bepaalde luxe genieten doordat dit tijdens het kamperen voor langere tijd niet zo vanzelfsprekend was. Zo hebben we een oven, een werkende koelkast en zit er ook een wasmachine bij het huisje… hallelujaaahhhh!!

Zo’n plek als dit zien we helemaal voor ons, maar hoe is het nou echt om hier te leven? Waar lopen we tegen aan? Wat vinden we wel fijn en wat juist niet? We waren daarnaast heel nieuwsgierig: Hoe is het Spaanse leven tussen de locals in plaats van tussen de toeristen op de camping?