Blog 43 - Warm welkom in Candeleda

Na een maandje in Gaucin was het voor ons tijd om door te gaan naar onze volgende stop. We hadden inmiddels goed kunnen proeven van het leven tussen de locals en dat leven beviel ons dikke prima. Al voelden we vrij snel dat Gaucin niet ons plekje was, de langere tijd op 1 plek deed ons erg goed. We hadden weer een heel leuke casita gevonden die we voor een maandje konden huren in Candeleda. Deze groene omgeving links van Madrid stond al een langere tijd op ons wensenlijstje, dus we waren reuzebenieuwd!

Vanuit Gaucin was het ongeveer een rit van 600 kilometer naar ons nieuwe thuis voor de komende maand. We hadden vroeg in de ochtend al wat bananenpannenkoekjes gebakken en een thermosfles met vers gezette koffie gevuld, zo konden we de eerste uren van de reisdag lekker vooruit. We voelden ons weer helemaal lekker onderweg. Elke keer als we in beweging komen, merken we van binnen een bepaalde roep naar avontuur. De nieuwsgierigheid naar het ontdekken van nieuwe dingen leeft ontzettend bij ons beiden. Toch waren we erg blij met onze keuze om voorlopig even langere tijd op 1 plek te blijven. Weer rust in te bouwen in de onrust die we zo hebben gevoeld.

Eenmaal aangekomen op de plek in Candeleda, werden we heel vriendelijk ontvangen door Ines, de eigenaresse van deze casita. Ze had lekker het open haardje voor ons aangezet, al moest ze zelf een beetje lachen om de rook die in het huisje hing. Ze gaf aan dat we voor de ventilatie wel de deur open moesten houden. Hihi, dit is echt Spanje! Het was buiten een graad of 5 en het huisje had verder geen verwarming. Om het warm te krijgen, was het de bedoeling om lekker de open haard te laten branden. Maar om vervolgens niet onze longen uit te roken, moest dan wel de buitendeur open. Wij kunnen echt heel erg lachen om dit soort situaties waar we keer op keer weer tegenaan lopen tijdens het ontdekken van een nieuw land.

Het huisje bleek net gerestaureerd en dit merkten we gelijk. De sfeer in de huisjes die we tot nu toe hadden gevonden, was toch snel wat smoezelig of oubollig. Maar deze casita… alles was fris en strak in de lak. Het zag er oprecht heel gezellig uit. Het is natuurlijk een keuze om altijd naar de dingen te kijken die niet goed zijn. Het glas half leeg. Want ook dit plekje had z’n gebreken hoor. Naast het verhaal van de open haard, kwam er bijvoorbeeld echt een heel lullig straaltje uit de douche wat het wassen van mijn haar zowat onmogelijk maakte. Daarnaast mochten we bijvoorbeeld geen wc-papier in het toilet gooien. Voor een nachtje voelt dit toch altijd anders dan voor een hele maand. Maar gek genoeg wennen dit soort zaken ook gewoon. De rest van de beleving maakte alles al snel goed!

Onze dorpjesroute

Eindelijk was het zover. Na een paar dagen onze rust te hebben gepakt na de reisdag, gingen we op onderzoek uit in de omgeving. Het gaf een bepaalde kriebel in m’n buik, een soort alles of niets gevoel. Deze omgeving stond namelijk al zo lang op onze wensenlijst. Wat nou als het keihard zou tegenvallen? Nou ja, glas halfleeg had ik eerder geschreven toch? We gooiden snel die angstgedachten overboord om zo met een open houding deze omgeving te onderzoeken.

Nog voordat we het dorpje Candeleda uitreden, bleek er een grote weekmarkt te zijn waar we per toeval langs reden. Nou we er toch waren, was het wel zo leuk om ook hier even een kijkje te nemen. Ik heb ze natuurlijk niet geteld, maar er stonden denk ik wel een stuk of 60 kramen. We vonden het leuk om te merken dat een groot deel van de markt uit kledingkraampjes en de alledaagse benodigdheden bestond. Het deed me ergens denken aan vroeger, als we tijdens onze zomervakantie op een Nederlandse braderie rondliepen waar je in de ene kraam een nagellakje kon kopen en in een volgende kraam er weer allemaal onderbroeken en sokken lagen uitgestald. Het was hier wel een beetje mee te vergelijken, al is deze markt hier wekelijks. Ik denk oprecht dat de mensen uit het dorp hier al hun spulletjes halen, gezien de hoeveelheid winkels die er verder in het dorpje en de omgeving bleken te zijn.

Na de markt besloten we onze zoektocht te starten vanaf het verste punt op onze uitgestippelde route, zo’n 40 kilometer verderop in het dorpje Jarandilla de la Vera. Vanaf daar konden we dan weer langzaam terugrijden naar ons gehuurde huisje met in de tussentijd meerdere stops bij verschillende dorpjes.

In Jarandilla hadden we via Idealista een tof huis gezien aan een rivier wat op de foto’s echt heel veel potentie had. Aan het huis zelf moest echt nog reteveel gebeuren, maar dit zien wij juist helemaal zitten! Er was in elk geval genoeg water 😉. Hoe dichterbij we bij Jarandilla kwamen, hoe minder we het voelden en sloeg de twijfel al toe. Het lag echt veel meer uit de slinger dan dat we in eerste instantie hadden gezien via Google Maps. Er waren amper voorzieningen in de buurt en vanaf dit punt was het ruim 2,5 uur rijden vanaf Madrid, de eerste grote stad in de buurt. Zonder er daadwerkelijk een bezichtiging te hoeven plannen, hadden we door dit huis (met echt wel een beetje pijn in ons hart) op Idealista een streep gezet.

We hebben inmiddels een nieuwe tactiek. Wij zien beiden altijd vrij snel potentie in een huis. Iets met creativiteit ofzo. We focussen ons nu eerst op de omgeving en als die door onze keuring is plannen we daarna pas een bezichtiging. De bezichtigingen kosten behoorlijk wat energie in het Spaans en tot nu toe zijn ze best tegen gevallen. Je kunt gewoon al heel veel zelf uitsluiten op het moment dat je er eerst op eigen houtje een bezoekje hebt gebracht. Een omgeving is niet aan te passen en een huis is wel echt tot een thuis om te toveren.

Op papier klopte alles en van tevoren dacht ik oprecht dat dit het wel eens zou kunnen worden.

We vervolgden onze route naar Villanueva de la Vera. We merkten gelijk dat dit dorpje ons meer aansprak dan Jarandilla. De natuur was prachtig, de wegen waren netjes en het was echt een idilisch plaatje door het uitzicht op de bergen met een laagje sneeuw erop. Maar helaas… het was er echt uitgestorven. Er waren wel wat winkeltjes, maar verder weinig leven. En wat er leefde, was behoorlijk op leeftijd. Tja, zie ik mezelf hiertussen wonen? We besloten deze bevindingen even te parkeren en op een andere dag nog eens terug te keren naar dit dorpje.

Na Villanueva was het tijd om door te gaan naar een plaatsje waar we van tevoren echt hele hoge verwachtingen van hadden: Arenas de San Pedro. Op papier klopte alles en van tevoren dacht ik echt oprecht dat dit het wel eens zou kunnen worden.

Hoe dichter we bij het dorpje kwamen, via een hele mooie route overigens, hoe meer bordjes ‘Se vende’ we zaggen hangen. “Zooo, hier staat veel te koop, of heet de straat hier gewoon Se vende” zeg ik nog gekscherend. Het was een flinke klim om er te komen en eenmaal in het dorp konden we mega moeilijk onze auto kwijt. Nog maar een rondje… en nog een rondje… Nou ja, zo groot is onze auto nou ook weer niet! Er was gewoon geen plekkie te vinden. Het was druk, erg krap en behoorlijk steil. Het benauwde me opeens allemaal en ons gevoel zakte op dat moment dan ook echt naar het nulpunt. Het enige wat we nog konden bedenken was: wegwezen! Tijdens het rondrijden hadden we het allemaal wel weer gezien, het was gewoon meer van hetzelfde wat we ook in de andere dorpjes in deze omgeving hadden gezien. Natuurlijk laten wij ons echt niet tegenhouden door het niet vinden van een parkeerplekje, maar we voelden ook hier het hele sfeertje niet. We misten gewoon ontzettend een bepaalde gezelligheid in deze dorpjes die we in Andalusië zeker wel hadden gevonden, bijvoorbeeld rondom Ronda waar we eerder bijna voor een huis zijn gegaan!

Candeleda

Tot zo ver onze route. Het waren echt mega veel indrukken en ik was vooral een beetje teleurgesteld. Natuurlijk kon dat ook niet anders na die hoge verwachtingen die we toch zelf hadden gecreëerd. Ik kan me het gevoel van ‘we gooien snel die angstgevoelens overboord’ in combinatie met ‘op papier klopte dit helemaal’ nog heel goed voor de geest halen. Onbewust gaat het creëeren van zulke verwachtingen denk ik vanzelf als je iets heel graag wilt. Maar ja, we hebben dan ook gewoon heel veel zin in het opbouwen van ons nieuwe thuis.

Uiteindelijk zijn we meerdere malen in Villanueva de la Vera en Candeleda geweest. Ook op wat verschillende tijdstippen, want onze ervaring is inmiddels wel dat het in Spanje meer in de ochtenden en avonden leeft. Maar zelfs op deze momenten was het in deze tijd van het jaar een soort uitgestorven voor ons gevoel. Zo hebben we bijvoorbeeld in deze maand niet de behoefte gevoeld om ergens een kop koffie te drinken. Dit is voor ons wel een manier om ook echt even in ons gevoel bij een plek te komen: een beetje mensen kijken en rondneuzen wat er allemaal gaande is in zo’n dorpje. Ook al betaal je gemiddeld € 2,50 voor twee bakkies koffie, het nodigde ons gewoon niet zo uit om ergens even gezellig wat te drinken.

Ik denk wel dat het hier in de zomer een ander verhaal zou kunnen zijn, maar goed, we moeten ook wel onze draai vinden op de andere momenten in het jaar. Waar we Gaucin wat afgelegen vonden, ervaarden we dat hier ook wel. Madrid ligt vanaf Candeleda gezien op 2 uur afstand en is daarbij, zoals eerder geschreven, ook gelijk de eerste grote stad in de buurt. Verder moet je het dan toch hebben van de kleine dorpjes die we inmiddels hadden onderzocht.

Wat ons wel opviel, is dat deze dorpjes een andere vorm van gezelligheid uitstraalden doormiddel van beplanting. Overal hangen en zetten de bewoners planten aan en voor hun huis. Dit ziet er oprecht heel sfeervol uit, maar toch is dit voor ons niet voldoende. Voor iedereen zal dit weer anders zijn. Daarnaast geloof ik ook dat als je hier bent voor een aantal weken vakantie, je echt een andere ervaring hebt. Dan zou ik zeggen doen! Schattige dorpjes met in de zomer waarschijnlijk meer leven. Mooie natuur, heerlijk klimaat… maar er om te wonen… kijk je gewoon echt door een andere bril. En wat het nou precies allemaal is? Ik weet het waarschijnlijk pas echt te benoemen als we onze plek wel hebben gevonden. Dan zal ik dat natuurlijk, zoals je van me gewend bent, er uitgebreid op terugblikken.

Boodschappen: een hele onderneming!

Allereerst vonden we een bezoekje aan de lokale slager al een hele belevenis. Zo werd het gehakt eerst gesneden van een vers stuk vlees en zo voor je neus gemalen in de gehaktmolen. Dit alles werd op het gemakje klaargemaakt, of er nou een hele rij achter je stond of niet, ze namen de tijd om het met passie te bereiden. Zo vertelde ze ondertussen meer over waar en hoe de beesten leefden, dat ze gezonde voeding krijgen en daarnaast waren ze ook echt trots op wat ze deden. Toen we na het gehakt om kipfilet vroegen, kwam er een hele kip tevoorschijn. De kip hoefde nog net niet geplukt te worden en verser dan dit, hadden wij de kipfilet nog niet gevonden.

Voor de koude en natte dagen die eraan kwamen, had ik opeens trek in verse kippensoep. Als ze toch zo aan het hakken was, kon ze wellicht gelijk wel wat poten voor de soep apart houden. Ze vroeg ons of dit voor ‘sopa’ (soep) was en toen ik dat bevestigde, kwam haar passie weer naar boven hoor. Zonder verder overleg pakte ze allemaal restanten vlees, botten, stukken vet en ook een (varkens?)poot en ze legde heel langzaam uit hoe ik daar goede bouillon van kon trekken vol met collageen en andere boosters. Ik had verder geen idee wat ze daar nou precies mee bedoelde, want ik begreep lang niet alles wat ze zei. Of liever gezegd: alles lang niet 😉. Haar man zag dit en ging in de tussentijd even aan Mark uitleggen dat er voor deze taalbarrière een hele handige app is: Google Translate. Haha zo schattig. We lieten het hem maar uitleggen en verder via de app praten, maar stiekem willen wij dit natuurlijk zo min mogelijk omdat we willen ervaren of we hier zouden kunnen integreren.

De vleesrestanten waren haar ‘regalo’ (cadeau) voor ons. Ik heb precies gedaan wat ze zei en de poten en andere restanten vlees een flink aantal uurtjes laten trekken. Het resultaat? Echt een heerlijke kippensoep voor de druilige dagen die week.

We waren al weken op zoek naar een lekker stukje biefstuk. Hiervoor hadden we verschillende slagers geprobeerd en het op verschillende manieren gevraagd in combinatie met een afbeelding van internet: “Tienes redondo de vaca” of “Tienes solomillo de vaca” of “Tienes filette de vaca”, maar we kregen keer op keer helaas niets wat op biefstuk leek. Wel lekker vlees overigens, dus verder geen klagen. Op een gegeven moment wordt het gewoon een soort sport om te vinden wat je zoekt natuurlijk.

Totdat we bij ‘ons’ nieuwe slagertje in Candeleda stonden te wachten en m’n oog viel op de toonbank op vlees wat iets weg had van biefstuk. Maar ja, zo’n kenner ben ik nou ook weer niet. Nog weer een poging dan: Mark had inmiddels weer een afbeelding van de biefstuk erbij gehaald en een van bovenstaande zinnen uitgesproken waarop de slager direct zei “Siiii, biefstek”! BIEFSTEK! Serieus? Heet het in Spanje gewoon biefstek in plaats van biefstuk? Wel 1 hele letter verschil, hoe moeilijk kun je doen voor zoiets simpels. Maar ja, je moet het wel weten natuurlijk. En dat stukje biefstuk die avond? Smullen!

Ik wist ook zo snel even niet meer hoe ik aan kon geven dat dit iets te veel van het goede was. Nou ja, dan konden we even vooruit! De komende weken stond er veel ‘ei’ op ons menu!

Tot zover de ervaring bij de slager. Haha, we eten niet alleen vlees dus na dit deel van de boodschappen waren we er natuurlijk nog niet. Dezelfde passie voor het vak hadden wij teruggevonden bij een bakkertje waar ze heerlijk ‘pan de masa madre’ (zuurdesembrood) verkochten. Ook een bezoek aan de groenteboer hoorde bij ons riedeltje. Zo herhaalde de groenteboer met een lach van oor tot oor onze bestelling, maar dan wel met de juiste uitspraak, wat wij vervolgens weer van hem moesten herhalen. Zo hielp hij ons echt een stapje verder in het leren van de taal! Daarnaast hadden we verse boereneitjes ‘huevos de campo’ gevonden aan de kant van de weg, maar door wat verwarring kregen we 60 eitjes mee in plaats van de 30 waar wij naar ons idee naar hadden gevraagd. Ik wist ook zo snel even niet meer hoe ik aan kon geven dat dit iets te veel van het goede was. Nou ja, dan konden we even vooruit! De komende weken stond er veel ‘ei’ op ons menu!

De overige huishoudelijke taken werken op sommige gebieden ook net even wat anders in Spanje. Zo moet je de vuilniszakken wegbrengen naar een gezamenlijk punt. Waarbij in Nederland de ondergrondse containers zowat op elke hoek van de straat staan, is het in Spanje, en dan met name op het platteland soms net wat verder lopen. Vanaf de casita waar we nu vebleven, was dit ongeveer een kwartier lopen, dus een goede workout!… voor Mark 😉.

Zo al met al kan het doen van de dagelijkse zaken, in combinatie met het willen integreren, voelen als een hele onderneming!

Hophop

Dit huisje had recht tegenover de bank een flinke raampartij tot aan de grond. Een heerlijk plekje dus om lekker naar buiten te kijken, of te staren eigenlijk. Tot ik opeens… het zal toch niet? Vol enthousiasme riep ik: “Mark, volgens mij zag ik een hop!!!”. Dat vinden we zulke bijzondere beestjes en al een paar keer eerder heeft dit beestje zich laten zien tijdens onze reis in Spanje. En deze keer heb ik ‘m ook nog ‘redelijk’ op beeld gekregen. Natuurlijk heb ik de betekenis van dit beestje even opgezocht. Mocht je ook nieuwsgierig zijn, hierbij de link naar het artikel op Inspirerend Leven. Ik ben benieuwd wat jij eruit haalt!

Mark z’n vlog staat online

Mark zijn vlog staat inmiddels online over de terugweg van Spanje naar Nederland nadat wij het slechte nieuws hadden gekregen van z’n vader. Er kwam bij het maken van z’n vlog een hoop emotie naar boven en deze vlog kwam dan ook niet vanzelf. Mark lijkt soms een beer van een vent: groot, sterk en weet daarnaast heel goed wat hij wil… maar van binnen is hij ook maar een mens die kort achter elkaar zijn beide ouders heeft verloren. Ik ben oprecht ontzettend trots op hoe hij dit allemaal heeft doorstaan, hiermee omgaat en vervolgens ook nog deze vlog heeft gemaakt. Ik kan het dan ook niet laten om hier even een linkje te droppen naar vlog 6: Wat is ons plan?

Onze volgende stappen

Helaas kunnen we wel concluderen dat dit ook niet de omgeving is waar wij samen willen settelen. Pfoe, een gevoel van onzekerheid en ook wel falen komen nu steeds sterker naar boven. Want, wat is dan wel onze plek? Want hoe werkt dat dan he? Ga je gewoon zelf dingen erbij halen dat het ‘m niet gaat worden, of laat het universum je gewoon keer op keer zien dat je niet op de goede plek aan het zoeken bent? Schiet mij maar lek af en toe hoor! Maar ja, door op verschillende manieren te ervaren wat je niet wilt, kom je ook steeds dichterbij van wat je wel wilt. We bekijken het maar weer halfvol 😉.

En dat wij steeds beter weten wat we wel zoeken, is ons ook weer de afgelopen maand een stuk duidelijker geworden. Zo vonden we het heerlijk om direct naar buiten te kunnen stappen en sinaasappels te plukken uit de boom in de tuin. Niet dat er per se een sinaasappelboom bij ons huis moet komen te staan. Maar het idee van verse groenten, kruiden en fruit uit onze eigen tuin… ik kan soms niet wachten! Het stukje land wat bij dit huisje hoorde was redelijk plat en ook dit vond ik enorm prettig. Dit zorgde ervoor dat de grond heel bruikbaar was en het heel toegankelijk was om er te komen. Wat we op deze plek dan niet hadden gevonden maar blijkbaar wel zoeken, is iets meer leven en voorzieningen in de buurt en dat de gemiddelde leeftijd daarnaast wel iets lager mag liggen dan wat we nu hebben ervaren.

We hebben geen haast, we voelen geen haast, dus waarom zouden we gehaast zijn om NU een plekje te forceren. We hebben er mega veel zin in, maar alles op z’n tijd.

Ik denk dat je het al aan voelt komen…

Onze koers gaat veranderen!!!

Joeeee, ik eindig dit keer met een cliffhanger!

En heel veel uitroeptekens!!!

Haha, in de volgende blog lees je natuurlijk meer over het vervolg van onze reis!

---