Blog 47 - Onze verkenning in Italië start in Piemonte

De afgelopen twee weken hadden wij een appartementje gehuurd in Roddi. De ligging was echt supercentraal met drie wat grotere plaatsen in de buurt met daaromheen allemaal kleine dorpjes. We hadden het weer flink getroffen met een redelijk nieuw en fris appartement, iets wat soms nog wel eens af kan wijken van de foto’s. Want net zoals in Spanje, was er meer dan voldoende aanbod van oubollige appartementen op airbnb. Althans, dit is hoe wij ertegenaan kijken, waarschijnlijk zal die ‘smoezelige’ inrichting ook wel meer een cultuurdingetje zijn.

Het voelde heel fijn dat we wederom hadden gekozen om weer wat langer op 1 plek te verblijven. Want dat we onze draai weer helemaal opnieuw moesten vinden in Italië, hadden we wel verwacht. Simpele dingen zoals: Waar kun je hier even lekker een rondje wandelen? In Nederland zijn er bijvoorbeeld ontzettend veel voetpaden te vinden, hier gaat dat vrijwel altijd gewoon langs de weg of juist in de ongerepte natuur. Waar kan dat veilig en waar kun je dit toch beter mijden? Dit appartement had geen wasmachine, dus waar kunnen we onze wasjes doen? Hoe zit het precies met de regels in het verkeer? Tuurlijk is de basis de basis, maar de rijstijl was wel heel anders dan we inmiddels waren gewend in Spanje. Hoe zeg je in het Italiaans dat je met je pinpas wil betalen en je graag een tasje bij je boodschappen wil? Zomaar een greep van de normale dagelijkse dingen die je weer even opnieuw moet uitvinden.

Leuk? Zekerweten, anders deden we het natuurlijk niet!

Tijdrovend? Meer dan, altijd met nieuwe dingen!

Schoonmaakservice

Wat wij even hadden gemist bij onze boeking was dat er bij dit appartement een dagelijkse schoonmaakservice hoorde. Hier kwamen we achter nadat we de dag erna de deur uit waren geweest en bij terugkomst merkten dat er iemand bij ‘ons thuis’ was geweest. Niet dat het normaal is dat een willekeurig iemand je huis gaat schoonmaken als je er even niet bent. Want in dit geval waren alle vuilniszakken vervangen, al hadden we in die korte tijd daar nog minimaal gebruik van gemaakt. Ook was ons bed nog net wat strakker opgemaakt dan hoe wij het hadden gedaan. Hihi, nee geintje: dit hadden wij helemaal nog niet gedaan.😉 Ook werden we alert gemaakt dat we ons afval wat beter moesten scheiden. Ik voelde me dus nogal betrapt. Het klinkt misschien superfijn, maar dit is niets voor ons. Wij zijn best op onszelf en ik vind het geen probleem om mijn eigen kruimels even op te vegen of m’n vuilniszakken weg te gooien. Wat dan wel weer een uitkomst was bij het gemis van een wasmachine: een handdoekenwissel. Maar ook dit hoefde natuurlijk lang niet elke dag! Alsjeblieft, zo zonde.

Wat heel handig was, was dat er op beperkte tijden een receptioniste aanwezig was in een bijgebouwtje. Wij konden zo dus makkelijk aangeven dat de schoonmaakservice bij ons niet nodig was en daarnaast hadden we gevraagd of we er een aantal pakketten mochten laten bezorgen. Dit was geen probleem, hoe fijn! Inmiddels zijn we natuurlijk al even onderweg en soms is het gewoon net wat handiger om dingen te kunnen bestellen in plaats van dat je ernaar opzoek moet. Zoals de zoektocht naar Mark z’n hardloopschoenen, waarover ik had geschreven in m’n vorige blog. Natuurlijk was het even uitzoeken hoe je hier in Italië überhaupt een pakket moest laten bezorgen, maar toen we het eenmaal doorhadden, werkte dit supergoed. Binnen een mum van tijd hadden wij onze bestelde spulletjes weer in ‘huis’. Check!

Run darling, run!

Ik heb al eens eerder geschreven over dat ik ontzettend lekker ga op routines. Nu we een poosje op deze plek zouden verblijven, hadden we die dan ook weer direct opgepakt. De wekker stond elke ochtend op een vaste tijd, ik begon de dag weer met yoga en schrijven, we zorgden daarbij voor gezonde voeding en het was tijd voor… beweging! Omdat Mark zo de smaak te pakken had met hardlopen, kreeg ik er ook weer helemaal zin in.

In combinatie met al dat lekkere eten van de afgelopen tijd, kon mijn lijf wel wat opschudding gebruiken! Ik heb wel vaker van die hardloopbuien gehad, dus inmiddels weet ik ook dat dit bij mij altijd goed werkt om dingen wat makkelijker in perspectief te zetten en los te laten, zoals de continue onzekerheid, de zoektocht naar een plek om te wonen, het wennen, het missen van familie en vrienden en ook wel bepaalde angsten die soms meer opspelen rondom de stappen die we zetten.

We hadden een fijn rondje gevonden van een kleine 4 kilometer. Ik heb verder geen intentie om een duurloop te doen of mezelf continu te verbeteren. Gewoon dit rondje: frustraties eruit, rust erin en na afloop het gevoel dat je de wereld weer aankunt!

Oog in oog met grote angst

Ons rondje hardlopen was op een best afgelegen plekje middenin de natuur met uitzicht op de Alpen. Er zijn slechtere plekken te vinden! We startten onze ronde beiden een andere kant op, zodat we elkaar halverwege ergens tegenkwamen. Nou ja halverwege… ik op 1/3 en hij op 2/3. Laten we het er maar op houden dat Mark langere benen heeft dan ik!😉 Hij liep het rondje dan ook 2 keer waar ik het 1 keer liep.

Op een gegeven moment zat ik helemaal in een lekkere flow met rennen, tot ik een auto langzaam zag komen aanrijden met daarnaast een speelse, grote hond. Ik ben niet zo bekend met de rassen, maar het gaf me gelijk het gevoel van: ‘Omkeren en keihard wegrennen!’. Maar inmiddels weet ik ook dat de hond dat alleen maar zou zien als ‘spelen’ en daar schoot ik natuurlijk helemaal niets mee op!

Vroeger deed ik dit overigens wel altijd als ik bijvoorbeeld een rondje aan het rolschaatsen was. Dan keerde ik gewoon om als ik het echt niet zag zitten en soms was dit wel meerdere keren per tocht. Maar ja, ik kan dan ook veel harder rolschaatsen dan hardlopen! In dit geval was dat dus geen optie, dus dan maar erdoorheen! Een flinke portie angst aankijken, haha. Eén van de redenen waarom ik überhaupt weer was gestart met hardlopen.

In plaats van rennen ging ik wandelen. M’n hart ging als een razende tekeer, dus focus naar m’n ademhaling en vooral niét die hond in de ogen aankijken. Dus zo nonchalant mogelijk liep ik één van m’n grotere angsten tegemoed. De hond had mij op een bepaald moment in de gaten en rende als een malle op me af. Adem.. adem.. niet aankijken.. adem… en vlak voordat de hond echt bij me was, floot het baasje vanuit zijn auto de hond terug. Gelukkig luisterde de hond direct en keerde om. JEEEEETJEEEE, ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik had gereageerd als de hond tegen me aan was gesprongen, huilen denk ik, maar dit voelde toch wel als een overwinning!

Ik moest er natuurlijk nog wel voorbij en inmiddels had het baasje de auto aan de kant van de weg stilgezet. Hij hield vanuit zijn raampje met één vingertje in de lucht z’n hond bij zich. Ik ging daar vervolgens als 1 bonk opluchting voorbij: “Grazie mille, grazie mille”!!! Ik kon ‘m wel een knuffel geven, maar dat was natuurlijk pas echt een gekke situatie geweest.

Living the easy life

De eerste weken in Italië vroegen we ons soms wel af of we de boel niet wat meer moesten verkennen. Doen we er wel genoeg aan om echt te ontdekken hoe het hier voelt? Moeten we bijvoorbeeld niet wat meer de hotspots in de omgeving bezoeken? Maar daartegenover voelde het juist zo ontzettend fijn om even te landen en ons met de simpele zaken en vooral de alledaagse dingen bezig te houden. Na de reis van Spanje naar Italië merkten we dat we gewoon even geen behoefte hadden aan meer dan dat.

We besloten dus keer op keer toe te geven aan ons gevoel en juist te doen waar we behoefte aan hadden. De ene keer was dit een boodschap halen en dan natuurlijk zoveel mogelijk in het Italiaans proberen te communiceren en de andere keer was het dus het uitzoeken van een goed hardlooprondje, met alle gevolgen van dien. Haha, want even een doemscenario hè…?! Hoe werkt het hier eigenlijk als ik nou wel door die hond in m’n kuit was gebeten? Inmiddels heb ik wel uitgezocht dat het alarmnummer in Italië gewoon hetzelfde is als in Nederland, maar hoe kan ik in vredesnaam doorgeven wat er aan de hand was en hoe zou ik aan moeten geven waar ik op dat moment uithing? Zo ontstond er toch weer een to-do op ons lijstje om uit te zoeken. Uiteraard lost dit probleem zich op zodra je de taal meer machtig bent, maar dat is nog lang niet zover. Grappig om zo het verschil te merken, want tijdens een vakantie of weekend weg waren wij hier eigenlijk nooit zo mee bezig. Ik probeer er natuurlijk niet teveel bij stil te staan, want ik geloof wel dat wat je aandacht geeft groeit. Maar dit zijn wel de serieuze kanten van emigreren waar je zo af en toe toch niet aan ontkomt om even over na te denken en uit te pluizen.

Al met al waren deze eerste twee weken in Italië dus echt voorbij gevlogen! Juist door deze weken onze rust te pakken, kwam er ruimte en vooral zin om weer op pad te gaan naar Alba en omgeving. Dus een logische consequentie? Twee weken bijboeken! We waren redelijk last-minute (lees: een dag van tevoren), maar ze konden gelukkig wat schuiven zodat we konden blijven zitten waar we zaten.

Ons eerste uitje in onze niet-bestaande agenda: mijn verjaardag vieren in Turijn! Over dit en de rest van onze ontdekkingen in deze omgeving, lees je meer in mijn volgende blog(s)!