Blog 15 - Eerste finca’s bezoeken!

Dat we van alles voor het eerst doen, is wel te merken aan de titels van een aantal van mijn laatste blogs. Vandaag is het eindelijk zover! De dag is aangebroken dat wij onze allereerste finca’s gaan bezoeken. Hoe zal het zijn? Wat kom je tegen? Is het een beetje goed te vinden? Allemaal vragen die wij vooraf hadden. We mogen op eigen houtje de gebieden gaan ontdekken. Van 1 finca hebben we een sleutel meegekregen, van de tweede casa hebben we de locatie doorgekregen waar we de sleutel kunnen vinden en de derde finca is ‘open’ en dus bereikbaar voor iedereen.

De finca’s zijn allemaal best afgelegen, dus we hebben van tevoren flink wat koffie gezet en broodjes gemaakt. Want zoals je al eerder hebt gelezen, zonder eten geen gezelligheid in huize Koetsier-Christiaans. We zijn er klaar voor! Met de handgeschreven routekaart paraat, gaan we richting de eerste finca.

Allereerst, wat is een finca eigenlijk?

Letterlijk vertaald van Google: een finca verwijst naar een stuk land of landbouwgrond, meestal met een huisje, boerderij of landgoed, en vaak grenzend aan een bos of plantage. Nou, ik had het zelf niet mooier kunnen uitleggen. Ondertussen gooien wij alles onder de noemer ‘finca’, maar we zijn in grote lijnen dus opzoek naar een stuk grond met een huisje erop dat wij nog helemaal kunnen verbouwen naar onze zin. Nou, oh oh, let’s go!

Finca numero uno

De route ernaartoe merken we al dat dit wel heel erg afgelegen is voor wat wij zoeken. De weg begint geasfalteerd en gaat over in een ‘dirt road’, maar het is vooralsnog prima te rijden. Op een gegeven moment nemen we een afslag richting het huis, het blijkt een soort lange oprit maar wel op het randje van onbegaanbaar met de auto. Zoals je nu waarschijnlijk wel weet, ben ik niet zo’n held als het gaat om hobbelige wegen met een diepe afgrond ernaast. Dit leek wel een stukje weg uit het gelijknamige tv-programma ‘De gevaarlijkste wegen’. Althans, in mijn beleving dan hè! Het liefste stap ik op zo’n moment uit en ga ik lopen, maar daar was het nog te ver voor. Dus dan maar even op m’n tanden bijten. Toen het huisje in zicht was, vervolgde ik mijn route wel lekker te voet. Haha, sorry Markie.

Op het moment dat ik begon te lopen, kreeg ik kippenvel. Al is dit niet de plek waar ik zou willen wonen, dit is wel het gevoel wat ik wil ervaren! Het is hier zo stil, zo mooi, zo wijds. De natuur vind ik hier prachtig!

Eerst was het tijd voor een lekker broodje met een mooi uitzicht. We zagen wel al dat het huisje zelf niet veel voorstelde. Maar, ik had ook niet anders verwacht! Al ziet het er totaal niet zo uit, het huisje is toch nog 85 vierkante meter. We doen de deur open en direct vliegen een aantal vleermuizen ons om de oren! WHAAA, daar ga ik zeker niet naar binnen! Het is verder nogal muf, staan wat oude spullen, hangen hier en daar wat foto’s van dames aan de muur en er staan nog wat andere dubieuze dingen. Eigenlijk is het typische ‘Ik-vertrek’-verhaal achter deze deur te vinden. Maar goed, wij vinden het huis niet zo belangrijk omdat wij juist zoeken naar een project wat we helemaal eigen kunnen maken. We zijn vooral opzoek naar het wow-gevoel van een stuk grond, dus dit is zeker een super goede eerste indruk! Dit is nog maar finca nummer 1 en zijn superbenieuwd wat de rest van de dag ons gaat brengen.

Finca numero dos

Het tweede huisje lag niet veel verderop. Wel weer een hobbelige weg te gaan en onderweg valt mijn oog nog op een knaller van een bord dat we ons in een ‘hondentrainingsgebied’ bevinden. Echt een plek voor mij (not)! Dit keer parkeerden we de auto aan de ‘hoofdweg’ van het perceel, we hadden ons lesje namelijk wel geleerd tijdens de rit naar de eerste casa. Nog een klein stukje klauteren in het warme zonnetje… en daar stond ie hoor! Ik vond het grappig om te merken dat ook al lag deze finca letterlijk op een steenworp afstand van het eerste huisje, we een heel ander gevoel ervaarden. Het kippenvelmomentje bleef uit, dus voor ons wederom de bevestiging dat het superbelangrijk is om bij een plek te ‘voelen’. Door de afstand naar de bewoonde wereld werd deze plek het sowieso al niet, maar ik zag het ook niet voor me dat we ons hier zouden settelen. Oké Vamos, we gaan door naar huis drie!

Finca numero tres

Voordat we naar huis nummer drie gingen, merkten we dat het al een behoorlijk intensieve dag was geweest met alle indrukken. Toch besloten we om door te gaan: “We zijn er nu toch”. Daarnaast voelde het ook wel als een kans om zelf bij deze finca te kijken en de tijd te nemen zonder dat er een makelaar bij was. Hoe aardig we hem ook vinden😉. De routekaart naar dit huisje was iets minder duidelijk en ook met behulp van Google maps konden we het niet helemaal goed vinden. We hadden dan ook een tijdje verkeerd gereden, maar gelukkig uiteindelijk de juiste weg wel weer gevonden. Deze omweg zorgde er alleen wel voor dat we nu echt op het punt waren aangekomen dat we onze energie begonnen te verliezen. Viktor had al gezegd dat we een dun laagje water moesten passeren. Eenmaal hier aangekomen vonden wij deze oversteek, zeker in het midden, ‘next level’. Daarbij moesten we na dit obstakel ook nog wel een aantal kilometer rijden en door de eerdere ervaringen, wisten we niet wat voor weg we zouden aantreffen. Lekker afgelegen is, in de ogen van een Spanjaard, voor ons schijnbaar echt VEEL te afgelegen. We willen ontzettend graag off-grid wonen, maar wel iets meer gezelligheid op kunnen zoeken als we daar behoefte aan hebben. Dit zijn we in elk geval alweer wijzer geworden vandaag en hierdoor kunnen we weer wat gerichter zoeken tijdens onze verdere zoektocht.

The journey continues…