Blog 26 - Huis bezoeken in Huelva

Vandaag was het D-day. We hadden dit huis al een hele tijd op het oog, want het staat al ruim 10 maanden te koop. Nu was het de hoogste tijd om dit huis en deze plek een bezoekje te brengen. We hebben eerst lekker ontbeten in het hotel. De kosten hiervan waren € 3,50 per persoon, dus de verwachtingen waren niet heul hoog. Maar jeetje, dit was gewoon een uitgebreid buffet! Dit was nog eens een goede start van de dag, heerlijk!

Vol verwachting, en ook met volle maagjes, reden wij naar ons toekomstige huis. Het was wederom een mooie route tijdens het half uurtje dat we in de auto zaten. Al snel zagen we de afrit aan de snelweg waar we moesten zijn. Dit was de plek waar we hadden afgesproken met de makelaar! Er stond een hek voor het terrein en vanaf hier zou het ongeveer nog 2 kilometer onverharde weg zijn naar het perceel. We konden nog even acclimatiseren totdat de makelaar aan kwam rijden met z’n padre, die fungeerde als chauffeur. Hij bleek amper Engels te praten, al was het contact over de mail wel het Engels. Hihi, dit zegt blijkbaar dus helemaal niets! Op dit moment voelde ik toch wel lichte paniek en een soort frustratie dat ik nog zo slecht de taal spreek. Er wordt niet voor niets gezegd: communicatie is key! Hij was supervriendelijk en maakte er totaal geen probleem van. Een hallelujah voor de vertaalapp!

Minpunten

Onderweg naar het huis, vielen ons wel direct wat minpunten op. De onverharde weg, was behoorlijk onverhard. Deze weg zouden we echt op moeten (laten) vullen om het een beetje begaanbaar te maken. Of het nou een camping wordt of een plek voor de verhuur, mensen moeten er wel goed kunnen komen. Tijdens de voorpret en het fantaseren zagen wij dit terrein ook echt voor ons als trouwlocatie. Ik zie het bruidspaar al gaan over deze weg. Nee, dit is geen optie en zou moeten worden aangepakt!

Daarnaast heeft het stuk grond uitzicht op een grote fabriek met een behoorlijke afstoot. Je wil natuurlijk niet het risico lopen dat een soort ‘Tata Steel’ je buurman is. Nu zou je dit uitzicht kunnen verbloemen door een paar grote bomen te poten. Maar samen met bovenstaande zijn dit al twee flinke kostenposten voordat we überhaupt waren aangekomen op het terrein.

Pluspunten

Maarrrr we blijven positief! Eenmaal aangekomen bij het hek van het perceel, voelde ik een ieniemienie kriebeltje. Niet zo heftig als toen in Ronda, maar ik zag mezelf hier ook wel wonen. De rust, zo uitgestrekt, zo groen, zo prachtig! De makelaar deed binnen nog snel even alle ramen en deuren open en wij hobbelden alvast als een kip zonder kop door het huis. De kamers zagen er echt wel netjes uit. Zeker voor de eerste tijd zou een likje verf voldoende zijn. De badkamer en keuken… nou ja, wat zal ik zeggen? Het is in elk geval meer dan wat we nu gewend zijn in de caravan waardoor ik hier al super blij mee zou zijn! Goed boenen en misschien het een en ander vervangen met Ikea-spullen voor de startfase… prima!

Typisch Spanje. Ik vind het zo grappig om het verschil met Nederland te zien. Ik ben dagen en dagen aan het opruimen en poetsen geweest voordat ons huis in de verkoop ging. En nee, het was totaal niet vies bij ons!

Het pand blijkt niet bewoond (wat we al dachten), maar er wordt door de familie wel gebruikgemaakt in de weekenden. Zo ook afgelopen weekend (hoop ik), want de vuilniszakken met afval en andere gebruikte voorwerpen lagen nog door de woning. Typisch Spanje. Ik vind het zo grappig om het verschil met Nederland te zien. Ik ben dagen en dagen aan het opruimen en poetsen geweest voordat ons huis in de verkoop ging. En nee, het was totaal niet vies bij ons! Gewoon een vreemde tik. Maar hier… het zal me niets verbazen als we nog eens een bezichtiging treffen waar de bewoner gewoon op de bank zijn/haar peukie zit te roken.

Hoe groter, hoe beter

Het is groot. Echt alles aan deze panden en het perceel is groot. Te groot.

Van de ene kant zorgt het ervoor dat er zooooveel mogelijk is! Van de andere kant voelen we ons een beetje overweldigd. De gebouwen bij elkaar hebben een oppervlakte van 800 vierkante meter, waarvan een deel nu al bewoonbaar is en ervoor zorgt dat er vrienden/familie de mogelijkheid hebben om te komen logeren. Maar daarnaast moet er een veel groter deel van de gebouwen worden opgeknapt. We zijn natuurlijk maar met z’n tweetjes, dus het project moet wel een beetje behapbaar zijn.

De grond had een totale grootte van 500.000 vierkante meter. Nou laat je natuurlijk zo’n groot stuk natuur voornamelijk z’n gangetje gaan, maar op dit stuk land waren er ook behoorlijk wat bomen ziek. En dat zorgt er wel voor dat het veeel te groot is om door ons tweetjes beter te maken en vervolgens te onderhouden. Ik wil niet dat de ‘ziekte’ strakjes overslaat op mijn moestuin waar ik tegen die tijd een hoop liefde in heb gestopt.

In love?

Al met al worden wij, tegen onze eigen verwachting in, niet verliefd op het huis en besluiten dan ook geen bod uit te brengen. Zo ontzettend jammer, maar we voelen naast de teleurstelling dat dit dan zo moet zijn. Het vinden van ons huis heeft gewoon tijd nodig, meer tijd. Dus die eindeloze dromen over onze moestuin en eigen plek, gaan gewoon nog even lekker door. We rondden de bezichtiging af met de makelaar en gingen weer terug richting Ayamonte om lekker een hapje te eten. Dit soort dagen blijven behoorlijk intensief. Voor ons is eten in combinatie met de boel laten bezinken dan de juiste oplossing. Haha, eigenlijk de enige oplossing 😉. Dat is dan ook precies wat er verder op het plan staat deze dag. We slapen nog een nachtje in Ayamonte en morgen gaan we door richting Sevilla. We hebben hier nog geen hotel geboekt en besluiten dit ‘gewoon’ op de dag zelf te doen. Bij ons is gebleken dat het nooit een goed idee is om ‘zaken te regelen’ als we ons voelen zoals we ons nu voelen. Dat komt de volgende morgen wel weer na een nachtje slapen en nog zo’n overheerlijk ontbijtje zoals vanmorgen.