Blog 29 - Hebben wij ons droomhuis gevonden?

We hadden de navigatie vanuit Sevilla ingesteld op Zahara de la Sierra, maar met een tussenstop in Algodonales. De bedoeling van deze twee dagen is namelijk om zoveel mogelijk in de omgeving te bekijken en ontdekken. Wat heeft het allemaal te bieden? Zullen we ons hier thuis gaan voelen? Hoe zijn de mensen? Is er de mogelijkheid om de gezelligheid op te zoeken? We gaan het allemaal meemaken!

De ontdekkingstocht in Algodonales begint natuurlijk eerst met… koffie! Het dorpje zelf is heerlijk kneuterig, er zijn een paar fijne winkeltjes voor je basisbehoeften te vinden en we merkten direct al dat de mensen supervriendelijk zijn. Onderweg terug naar de auto viel mijn blik op taalles voor buitenlanders. Nou ja zeg, hier hadden we het ‘toevallig’ over tijdens ons koffietje. Als een rasechte kwebbelkont lijkt het me zo fijn om wat makkelijker in het Spaans te praten, al gaat het alleen maar om de basisdingen.

Nieuwsgierig

In eerste instantie wilden we het huis pas bekijken tijdens de bezichtiging de volgende morgen voor het verrassingseffect. Maar nu we in de buurt zijn, konden we het toch niet laten om toch weer even te ‘voelen’ voordat we de dag eindigen in Zahara de la Sierra.

We hadden ons er al op ingesteld dat we weer voor het hek zouden stranden bij het huis. Maar dit keer had Mark zijn drone mee, dus konden we wat voorwerk doen door alvast de omgeving via die beelden in ons op te nemen. De drone hing nog niet in de lucht of er kwam iemand het terrein afrijden. Dus hoppa, snel die drone weer uit de lucht. We dachten eigenlijk dat er niemand zou zijn en het is ook zo wat als er opeens een drone boven je eigendom vliegt. En daarnaast vind ik het nog een beetje spannend om een gesprek in het Spaans in mijn uppie te voeren en als Mark zijn drone bedient, is hij niet aanspreekbaar 😉.

UHHH, klinkt bekend hè? Alleen zijn wij geen 60 en verblijven wij op een camping ietsiepietsie verderweg.

Het bleken Duitsers te zijn die net het huis een stukje verderop hadden gekocht. Ze hadden hun huis verkocht, zijn gestopt met werken en wonen nu in hun caravan op een leuke camping vlakbij het huis. UHHH, klinkt bekend hè? Alleen zijn wij geen 60 en verblijven wij op een camping ietsiepietsie verderweg.

We raakten niet uitgepraat en vervielen van het een in het ander. Voordat we het wisten, waren we een uur verder en heeeel wat informatie rijker. Zo hebben zij 1 op 1 taalles van een mannetje of vrouwtje uit het dorp, weten ze een goede elektricien, een metselaar en wisten ze meer te vertellen over welke vergunningen er wel of niet mogelijk zijn in de omgeving. Uiteraard zijn we nog veel meer over het huis en de omgeving te weten gekomen, maar daar ga ik je niet (nu al) mee vervelen 😉.

Ook gaven ze aan dat ze het hek wel even voor ons open wilden laten zodat we boven een kijkje konden nemen. Ze vertelden ons hoe we het hek weer konden sluiten: welgeteld twee knopen in een touwtje. Haha, echt waar. Dit lieten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Het is toch fijn om zonder makelaar alvast even een kijkje te nemen.

Gevoel bij het huis

Ik moet wel heel eerlijk zeggen dat de weg naar het huis, te voet, een workout op zich is. Jeetje, ik vond het behoorlijk steil. Maar ja, dat is dan ook de concequentie als je op een heuvel en lekker afgelegen wilt wonen. Eenmaal aangekomen was het echt een soort TING TING TING. Alle belletjes, net zoals in het casino, gingen rinkelen. Wederom stond er een hek voordat je het privéterrein opgaat, maar wat we konden zien, was supermooi! De natuur, het uitzicht, echt precies wat we zoeken voor nu!

Mark maakte nog wat dronebeelden en daarna was het tijd om door te gaan naar het witte dorpje, Sahara de la Sierra, waar we de komende nacht zouden verblijven. We konden het niet laten om ook nog even op onderzoek uit te gaan. Omdat ook dit dorpje best hoog ligt, was het er lekker fris met een heerlijk zonnetje en voelde het een beetje aan als een wintersportgebied.

We waren er volgens Nederlandse begrippen rond etenstijd, maar in Spanje was het middageten net geweest en de keuken voor de avond was nog niet open. Je valt er rond een uur of zes dus precies tussenin. Wel deden we een wijntje op een terras en het enige wat de ober erbij kon serveren was wat kaas en brood. Prima, dan hebben we tenminste weer een beetje vulling in onze maag. Dit dorp heeft behoorlijk wat steile heuvels, maar als je eenmaal boven bent, wordt je echt beloond met een uitzicht waar je u tegen zegt. We hebben superveel zin in de volgende dag, want dan is de bezichtiging voor het echt!

In lalalalove

We hadden de bezichtiging met Fernando, de eigenaar van het pand. Fjewww, gelukkig sprak hij goed Engels en voelden we ons direct op ons gemak. We maakten de klim weer te voet naar boven en met het tempo van Fernando hoefde ik nog net niet aan de beademing toen we er waren. Jeetje, je kan merken dat hij dit vaker had gedaan. 1 ding weet ik zeker: mocht dit ons huis worden, dan ben ik binnen een mum van tijd zo fit als wat!

Eenmaal door het hek keken we onze ogen uit! Het huis bestaat op z’n zachts gezegd uit vier muren en een dak. Daarnaast is er nog een grote schuur wat qua constructie op hetzelfde neerkomt. Werkelijk alles moet er nog aan gebeuren, maar hier is de prijs dan ook naar en is juist hetgeen waar we naar opzoek zijn.

Maar het stuk grond… I. Love. It! Het is ruim 15.000 vierkante meter, heuvelachtig, groen en er staan prachtige bomen en hier en daar wat rotsen. In ons hoofd begint het al te ratelen en zijn we de plekken al aan het indelen: “Op dit plekje komt een yogaplek, hier een plek om te basketballen, hier komt een kas en een moestuin en oh ja, hier maken we de buitenkeuken”. Je weet dat het goed zit, als dit gevoel loskomt. En aangezien we dit beiden hadden, wisten we al helemaal dat dit wel eens ons huis kan zijn! We lopen over het terrein, waar af en toe koeien rondlopen van de buurman. Fernando vertelt nog wat over de omgeving en wat hij al te weten is gekomen over wat wel en niet mag qua vergunningen. Zo is het aanleggen van een zwembad, vanwege de droogte een uitdaging in dit gebied. Maar met wat omdenkwerk, zijn er best wat mogelijkheden om dit anders aan te pakken. Het is alleen maar fijn om dit op voorhand te weten. En een aanvraag indienen kan altijd, je weet het hier toch nooit. Ook had Fernando nog goede tips voor contactpersonen, zoals een architect. Superhandig, want in Spanje heb je altijd een architect nodig als je een huis wil verbouwen.

Gaan we voor dit huis?

Het is heeeeel spannend maar Mark en ik hebben aan Fernando aangegeven contact op te nemen met onze advocaat en aankoopmakelaar waarover je kunt lezen in blog 13. Fernando gaat op zijn beurt weer contact opnemen met zijn eigen advocaat om contractueel wat dingen te bespreken. Het komt erop neer dat we elkaar een soort van hebben toegezegd om ervoor te gaan. WHAAAAA je leest het echt goed… Gaan we dit echt doen? Knijp me even, hoe retespannend is dit! Een huis kopen in een ander land nog wel te verstaan! Uiteraard weten wij nog niet wat deze toezegging op dit moment precies inhoudt… maar uh, poco a poco. Zoals we er altijd al in staan!

Wordt vervolgd, joejoeeeeee!