Blog 46 - Eerste indrukken in Italië

Zodra we de grens van Frankrijk over waren, was het nog een klein stukje richting de kust. Dit leek ons een mooie plek om onze eerste stappen op Italiaanse bodem te zetten! Natuurlijk moest er eerst een foto worden gemaakt bij een Italiaanse vlag. Er stond geen zuchtje wind, maar hé, het gaat om het idee!

Vanaf dit punt was het ongeveer nog 200 kilometer naar ons volgende verblijf. Prima te doen, dus op de navigatie hadden we de snelwegen uitgezet, een lekker Italiaans muziekje hadden we daarintegen aangezet en zo reden we een heel stuk langs de kust met uitzicht op zee aan onze rechterkant.

Er was genoeg leven op straat, het zonnetje scheen, we zagen veel groen met hier en daar wat palmbomen en ook zagen we de eerste mensen al lekker rondtoeren op hun Vespa’s. Ja, dit moet Italië zijn! Dit was een eerste indruk die we stiekem hadden gehoopt. Na ongeveer een uurtje sfeer te proeven op deze manier, was het opeens genoeg. We hadden al met al een flinke reisdag vanuit Frankrijk erop zitten en we wilden het natuurlijk nog wel zonder brokken redden tot ons hotelletje. Dus hoppa, de snelwegen werden weer aangezet en zo reden, we na een paar minuten, de laatste kilometers voor deze dag gewoon lekker op de snelweg.

Je bent in Italië of niet

We konden pas de volgende dag in het appartement wat we voor twee weken hadden gehuurd, dus zodoende hadden we nog voor een laatste nachtje van deze reis een hotel geboekt, in Mondovi. Na een aantal maanden in Spanje was het even schakelen om in het Italiaans aangesproken te worden, of eigenlijk was het gewoon even schakelen in het algemeen. Geregeld floepte er dan ook een ‘Hola’ en een ‘Gracias’ uit.

Natuurlijk konden we deze dag niet anders afsluiten dan met pizza en wijn. We hadden een leuk tentje om de hoek van het hotel gevonden en de serveerster had nog een rustig plekje voor ons achter in de zaak, echt een mega uitkomst voor hoe ik me op dat moment voelde. Inmiddels tolde het behoorlijk in m’n koppie van alle eerste indrukken en daarnaast hadden we natuurlijk de afgelopen dagen ruim 1600 kilometer weggetikt! Op dit moment besefte ik pas dat ik toch wel bang was dat onze eerste indrukken zouden tegenvallen en we een bepaalde spijt zouden voelen dat we van Spanje naar Italië waren verkast. Gelukkig bleek dat deze angst zich vooral in m’n hoofd had gevormd en voelden we dat het wel goed zat!

De menukaart was natuurlijk in het Italiaans, dus de vertaalapp kwam gelijk van pas. Het viel me op dat er heel wat woorden overeen kwamen met de Spaanse woorden. Zo betekent ‘Ui’ in het Spaans ‘Cebolla’. Op de Italiaanse kaart zag ik ‘Cipolla’ staan, dus ik kreeg al een vermoeden wat voor ingrediënt dit was. Natuurlijk wilde ik het wel even checken, maar m’n vermoeden klopte!

We hadden een pizza besteld en de prijzen vielen me ontzettend mee. Ik was dan ook benieuwd of je een slice zou krijgen of gewoon een hele pizza. Mijn ogen zeiden meer dan genoeg toen ik de serveerster met twee gigantische borden aan zag komen. Joehoeee, onze eerste échte Italiaanse pizza was hierbij een feit! Zo was ik in het gezelschap van Mark, pizza en wijn. Met de minuut voelde ik me weer meer in m’n sassie!

Italiaanse les

Eenmaal in ons hotel hadden we het erover dat het toch wel fijn zou zijn als we iets van basiswoorden zouden snappen. Dus zo ging, op onze eerste avond in Italië, de taalapp waar wij Spaans op leerden (Mondly) om naar het Italiaans.

We hadden van tevoren bedacht onszelf de tijd te geven om te wennen, voordat we zouden intunen op ons gevoel of we überhaupt in Italië zouden kunnen wonen. Maar het bloed kruipt schijnbaar waar het niet gaan kan. De lijn om te integreren werd vrijwel direct weer doorgezet, we gingen toch weer all-in! En of we hier uiteindelijk ons huis vinden? We gaan het zien! Sinds onze ervaring in Spanje doe ik hier geen uitspraken meer over. Maar dit half een kans geven, paste ons toch niet heel goed. Hier hadden we precies 1 dag voor nodig om te beseffen.

Frisse lucht van de Alpen

Ik had echt heel lekker geslapen. Mijn systeem zei direct: naar buiten! Zo zat ik om 7.00 uur lekker warm ingepakt buiten en zag ik het langzaam licht worden. Sinds wij onderweg zijn, heb ik echt gemerkt wat voor een buitenmens ik eigenlijk ben. Dit soort dingen deed ik voorheen nooit. Misschien was het de frisse lucht van de Alpen of wellicht omdat we de dag ervoor zoveel positieve indrukken hadden opgedaan en er hiermee toch een soort last van m’n schouders was gevallen, maar ik voelde me hier echt heel erg fijn!

Mark had weer een leuke route uitgestippeld, wederom zonder snelwegen, zodat we alvast wat van de omgeving konden zien opweg naar ons ‘thuis’ voor de komende twee weken. Helaas werd het gedurende de ochtend nogal mistig en regenachtig en kregen we hierdoor niet een mega goed beeld van hoe de omgeving er echt uitzag. Waar het er bij aankomst in Italië nog heel zonnig en vrolijk uitzag met al die pasteltinten op de huizen en gebouwen, zag het er vandaag (meer landinwaards) er allemaal een beetje grauw uit. Oefff, direct sloeg de onzekerheid weer toe. Wat nou als dit grotendeels het klimaat is in de winter? Hebben wij het hebben van seizoenen mischien toch geïdealiseerd? Is dit wat we dan zoeken? Wellicht moeten we door naar een ander deel in Italië voor betere winters?

Jaja, zo snel kan het gaan! In mijn brein in elk geval wel. Binnen een mum van tijd waren die beren er weer, en dat op dag twee al. Terwijl ik diep van binnen heel goed weet dat ik het gewoon een stuk langer de tijd moet geven! Gewoon. Even. Wennen.

Koffie atten

We waren al even onderweg toen we een stop maakten bij een dorpje om een ‘kop’ koffie te drinken. Het was een heel leuk tentje en we bestelden voor beiden een koffie Americano en daarbij voor Mark een lekkere croissant met pistachetopping. De bestelling kwam eraan en we kregen een klein kopje espresso met daarbij een kannetje heet water zodat we zelf konden bepalen hoe sterk, of eigenlijk in hun ogen hoe slap, we onze koffie wilden drinken. En de croissant was geen verfrommeld klein exemplaar, maar echt zo’n heerlijk knapperig ding van de bakker. Haha, als een rasechte Nederlander was ik natuurlijk direct nieuwsgierig wat dit bij elkaar zou kosten! In de tussentijd zagen we een man binnenkomen die een koffie bestelde aan de bar, hier ook bleef staan om vervolgens de koffie zo naar binnen te atten. Daarna verdween hij weer. Dit herhaalde zich nog een paar keer met verschillende mensen, dus zo kregen we gelijk een leuk beeld van hoe het er hier allemaal een beetje aan toe gaat. En de rekening? Die viel ons alles mee: €3,90 in totaal voor deze leuke ervaring!

Na dit bakkie reden we weer een stuk door, langs wat verschillende dorpjes. In plaats van de bergen die we de afgelopen tijd regelmatig hadden getrotseerd, was het in deze omgeving meer heuvelachtig. Dit zorgde voor prachtige uitzichten (zelfs met deze mist), waarbij de steile wegen ontbraken. Een groot pluspunt: ik zat er hierdoor een stuk relaxter bij in de auto en kon ook daadwerkelijk genieten van al het moois wat ik zag!

Halverwege de dag was het natuurlijk weer tijd om iets te eten. We hadden een leuk tentje gevonden, maar die bleek dicht wegens verbouwing. Jaaa, daar was die error weer! Zodra we echt trek hebben, willen wij het liefste direct eten. Maar goed, verder zat er niets in de buurt dus we konden niet anders dan toch nog even door te rijden.

Eten met sfeer

Eenmaal aangekomen bij een eettentje in een volgend dorpje, hing er nou niet helemaal wat je zegt ‘een lekker sfeertje’. We waren hier de enigen en overal hing tl-verlichting. Nou ja, dan konden we elkaar in elk geval goed zien 😉. Ook hier stond weer een dagmenu op de kaart. Dit keer 13 euro per persoon. Ze vertelde in het Italiaans/gebrekkig Engels wat er op het menu stond en we begrepen er eigenlijk niet zoveel van. Dan maar een verrassing wat we voorgeschoteld kregen! Wederom 3 gangen, een glas wijn en een koffie toe. Ik kan dus ook niet helemaal navertellen wat we hebben gegeten, behalve dat het echt heel smaakvol was! Na deze uitgebreide lunch, was het voor ons een goed moment om met onze volle maag de boodschappen voor de komende dagen te doen!

Zo begonnen we weer bij een slager. Het viel me gelijk op dat er een jonge vrouw lekker met het slagersmes aan het hakken was. Ze verontschuldigde zich voor haar slechte Engels, en wij natuurlijk meer voor ons slechte Italiaans. Uit voorzorg had ik een boodschappenlijstje in het Italiaans uitgeschreven, zodat we die konden laten zien als we er niet uit zouden komen. Zoals nu dus 😉. Daarbij praatte ze heel langzaam en in combinatie met wat handgebaren, begrepen we elkaar helemaal! Zo ging het ook bij het volgende zaakje. Wij vroegen om twee doosjes eieren, waarbij de dame achter de kassa herhaalde: “Due Pacchetti Uova?”, met in elke hand een doosje. Ze zei dat op zo’n leuke en bijna zingende toon, dat we dit zinnetje niet meer zullen vergeten!

De rest van de boodschappen haalden we in supermarkt ‘Mercato Extra’. Jeetje, wat een grote zaak was dit zeg! We zagen een hoop lokale producten, zoals verschillende pesto’s en andere dippies. Het liefst halen wij steeds meer onze producten bij de lokale zaakjes, maar het rondstruinen in een supermarkt in het buitenland blijven we vooralsnog ook heel leuk vinden! Zo keek ik bijvoorbeeld mijn ogen uit hoeveel soorten en merken pasta’s er eigenlijk allemaal waren, echt rijen vol!

Tijd voor ritme

Nadat alle boodschappen gedaan waren, navigeerden we naar ons appartementje. Joehoee, inmiddels hadden we hier ontzettend veel zin in! Zoals je wel hebt kunnen lezen bestonden de laatste dagen, inclusief de reis van Spanje naar Italië, nogal veel uit stops waar er iets gegeten en gedronken werd. Het is natuurlijk hartstikke leuk om dit te kunnen doen, daar genieten we ook ontzettend van! Maar daarnaast kan ik er juist ook weer heel blij van worden om weer terug te gaan naar ons eigen ritme, zelfs nu we in Italië zijn met al dat heerlijke eten! Weer gezonde maaltjes koken en meer opletten wat we allemaal naar binnen werken.

We werden heel vriendelijk ontvangen in het appartement en alles zag er tiptop uit! We maken een nieuwe plek eigenlijk altijd wat meer ‘eigen’ met wat van onze eigen spulletjes, zodat het vrij snel voelt als ons ‘thuis’. Zo heb ik altijd een kleedje, wat gezellige lampjes, kaarsjes, eigen hoofdkussens en onze eigen koffiekopjes mee. Jaja, dit alles maakt echt al een heel verschil.

Zo staat ons de komende weken in elk geval niets in de weg om eens te zien welke kant ons gevoel opgaat!