Blog 52 - Vier huizen bezichtigen met Italiaanse makelaar

De ochtend van de bezichtigingsdag kregen we een app van Johanna. Helaas met het nieuws dat het huis dat wij op het oog hadden en heeeel graag wilde bezichtigen, onder bod was en dat er op dat moment geen nieuwe bezichtigingen werden gepland. Ze zou hier tijdens onze afspraak verdere uitleg over geven. Shittie, tegenslag. Door al dat lange wachten omdat het contact met de verschillende makelaars maar niet op gang kwam, waren we nu te laat. Zo voelde dit echt even. Maar ja, we wilden ons ook niet uit het veld laten slaan na deze teleurstelling, want we hadden een hele leuke dag in het vooruitzicht!

Het was een kleine twee uur rijden vanuit ons appartement in Roddi en met de mooie landschappen, was deze rit geen straf. We hadden voor onderweg ons ontbijtje en koffie mee en zo startte we deze spannende dag dan ook met een goede bodem! Om even voor half 10 reden we een woonerf op, waar gelukkig Johanna al vrij snel verscheen in de deuropening. Ze stelde zichzelf, makelaar Carlo en nog een man (Louis) aan ons voor. Het ‘kantoor’ bevond zich in haar eigen woning, wat een prachtige boerderij was.

Ze begon met wat meer informatie over het huis wat we op het oog hadden. Er zat namelijk nog wel een kans in dat het huis niet zou verkopen, maar daarvoor moesten we nog twee weken geduld hebben. Dat was namelijk de deadline voor de kopende partij. Nou ja, we hadden al zo’n tijdje gewacht op dit huis, die paar weken konden er ook nog wel bij. We parkeerden deze informatie even, want we waren op dit punt veel te nieuwsgierig wat ons deze dag allemaal te wachten stond.

LUNCHEN… met elkaar? Nee johhh! Ik ben eigenlijk sinds mijn eetstoornis in mijn tienerjaren nooit echt een goede eter geweest in gezelschap als ik me niet helemaal op mijn gemak voel. Nou ja, lekker dan.

We kregen, zoals beloofd, een aanvullende uitleg op de eerdere mail van Johanna over hoe het aankoopproces werkt in Italië en daarnaast vertelde ze op welke punten we het beste konden letten tijdens de bezichtigingen. Ook legde ze uit dat Carlo z’n rijbewijs voor twee weken kwijt was, omdat hij door de politie was gepakt met een telefoon in z’n hand tijdens het rijden. Ze vertelde met een lach dat dergelijke straffen in Italië niet mild zijn, wellicht om ons wat gerust te stellen zodat we niet het idee kregen dat we met een roekeloos persoon op pad zouden gaan. Ze hadden voor deze dag een ‘chauffeur’ geregeld, de 80-jarige eigenaar van dit makelaarskantoor, Louis. Oké, het was dus schijnbaar de bedoeling dat we met hun mee zouden rijden. Ook wel weer prima, dat scheelde in zekere zin wel weer wat spanning. Want op een dag met zoveel indrukken achter een rasechte Italiaan aancrossen, had gezien de rijstijl waarschijnlijk ook wel weer een uitdaging geweest.

Tot slot vertelde Johanna dat we op pad zouden gaan met Carlo en Louis, want zij had andere afspraken. We zouden in de ochtend drie huizen bezichtigen, vervolgens met elkaar lunchen en dan einde middag nog een huis bezichtigen. LUNCHEN.. met elkaar? Neee johhh! Ik ben eigenlijk sinds mijn eetstoornis in m’n tienerjaren nooit echt een goede eter geweest in gezelschap als ik me niet helemaal op m’n gemak voel. Nou, lekker dan. Daarnaast had ik een tas vol eten, dus dat samen lunchen hoefde voor mij niet per se. Maar ja, ik kon op dit punt ook moeilijk terugkrabbellen, dit werkt waarschijnlijk gewoon zo in Italië. Haha iets om aan te wennen. Dus er zat niets anders op dan deze dag helemaal over me heen te laten komen. Daaaag, comfortzone!

Op naar casa uno!

Dat we uiteindelijk meereden met Louis en Carlo, heb ik geweten. Ik heb er eigenlijk nooit last van, maar waarschijnlijk door alle spanning werd ik binnen een mum van tijd kotsmisselijk. Oh no, heb ik dat! Pfoeee… en we moesten nog een hele dag. Over die Italiaanse rijstijl was niets gelogen, want je hebt er aardig wat voor nodig wil ik echt misselijk worden in een auto. Haha jaa, angst voor ravijnen en dan vervolgens die dichtgeknepen kont is me redelijk bekend, maar zo misselijk? Oef, keiharde focus op de horizon dan maar.

Gelukkig kwamen we na een half uurtje bikkelen aan bij het eerste huis. Eerste indruk: groot!!! Het waren twee woningen aan elkaar, wat werd verkocht als één woning. Het had in totaal drie verdiepingen, dus zo alles bij elkaar was het nogal volumineus. Ik voelde me dan ook behoorlijk klein naast de woning. Alle inhoud van het gebouw stond op 1 plek, dus het had verder geen losse gebouwen, zoals een aparte schuur of iets dergelijks. Wel had het een grote garage onder de woning. De woning was prachtig gelegen, middenin de natuur en het was er heerlijk stil. Het had een stuk grond van 5000 m², wat heel bruikbaar was omdat het niet op een heuvel lag of iets dergelijks.

Eenmaal binnen moest ik op de eerste plaats wel echt even wennen. Alles stond nog zoals het was achtergelaten. En dat terwijl de makelaar aangaf dat dit huis, of eigenlijk deze twee huizen, al in geen jaren waren bewoond. Pfoe, je voelde echt de ziel van die mensen daar nog een soort hangen. Een bezichtiging hier is niet te vergelijken met die in Nederland waar over het algemeen alles redelijk netjes is opgeruimd en de echt persoonlijke spulletjes vaak wel in een kastje liggen of iets dergelijks. Dit huis was het sowieso niet voor ons, veel te pompeus. Dus zodoende konden we ons mooi even voorbereiden op de komende bezichtigingen. We maakten het rondje af, kregen nog een uitleg hier en daar en zo was onze eerste bezichtiging in Italië een feit!

Casa due

Huis nummer twee stond in Sessame. Toevallig hadden wij eerder deze week, voordat we wisten dat we überhaupt zouden bezichtigen, ons volgende appartement geboekt in deze plaats. Nou ja, toeval? Haha, zo kregen we in elk geval wel alvast een voorproefje van hoe deze omgeving eruit zou zien. Het was ongeveer een minuut of 20 rijden vanaf het eerste huis.

• Zin in de volgende bezichtiging? Check!

• Misselijk gevoel? Check!

Halverwege de rit naar het volgende huis moest Louis een noodstop maken en zo werd er opeens Italiaans gesproken dat wij wel verstonden! Haha, zozo die mannen konden een partijtje vloeken! In eerste instantie schrokken ze zelf even toen ze weer beseften dat wij achterin de auto zaten, maar daarna schoten ze keihard in de lach. Heerlijk dit mentaliteitje hoor. Daarna ging onze 80-jarige coureur weer door met z’n rit: echt hoor, Max Verstappen was er niets bij!

Ik moet wel eerlijk toegeven dat af en toe echt wel even door mijn hoofd schoot: “Het zal zijn tijd nog niet zijn, toch?”😉

Eenmaal aangekomen bij het huis zagen we dat deze woning direct aan de weg lag, en nog een behoorlijk drukke weg ook. Zowel de ligging aan de weg als de grootte van het gebouw waren beiden niet vermeld in de advertentie. Het huis was dan ook weer megagroot! En met groot, bedoel ik ook echt groot hoor! Dit huis bleek een totale oppervlakte te hebben van 600 m² en had daarbij nog een schuur van ongeveer 400 m². Daarnaast had het een terrein van 21.000 m². Deze grote woningen zijn voor ons tweetjes gewoon veel te veel! Dit werd in elk geval na het bezoeken van deze eerste twee woningen wel extra duidelijk.

Dit huis had wel echt een megatoffe kelder waar de wijnvaten van vroeger nog instonden en een hele muur waar je allemaal wijnflessen in kon steken. Zooo, hier werden we wel echt blij van hoor! Welke wijnliefhebber wil dit nou niet?

We gingen door naar de woning zelf. Dit huis had wel meer potentie qua ruimtes dan het vorige huis. Hier waren meer leuke hoekjes en wanden die je kon doorbreken om zo grotere ruimtes te creëeren. Ook al voelden we al dat dit project veel te groot voor ons was, toch probeerden we ons alsnog wel in te leven van wat we ervan zouden kunnen maken. We waren er nu toch, juist leuk! De staat vonden we wel wat minder, zo veerde de bovenste verdiepingsvloer en moest er ook nog wel het een en ander gebeuren aan het dak. Dit bij elkaar zou aardig in de kosten lopen aangezien de oppervlakten allemaal zo megagroot waren. Had ik al gezegd dat de schuur gigantisch was? Haha, ondanks dat, was het wel een hele mooie ruimte. We gingen er wel op aan en zagen een ruime en lichte hobbyruimte voor ons met daarnaast een grote werkschuur, of… we konden de boel ook juist helemaal omgooien, want er konden met gemak wel minstens drie mooie gastenverblijven van gemaakt worden. Mogelijkheden genoeg!

Toch voelden we beiden dat dit ook niet ons huis was. Naast dat er wel echt veel moest gebeuren, was het gewoon veel te groot. Maar goed, het was tenslotte een ontdekkingstocht vandaag. Dus juist goed om dit ook echt te ervaren.

Casa tre

Het was tijd om door te rijden naar huis drie. Hoe dichterbij we bij de woning kwamen, hoe meer we al voelden: dit gaat ‘m niet worden. Dit huis lag op een berg, dus het had een steile toegangsweg met een hoop u-bochten. Nu we ook meerdere woningen hadden gezien op het platteland en dus zonder een steile weg, was dit geen optie meer. Er moest heel veel aan deze woning worden gerenoveerd en daarnaast was de grond die erbij hoorde steil en daardoor niet echt bruikbaar. Nee, deze plek voelden we gewoon niet zo.

Tuurlijk deden we nog wel een rondje door het huis en wederom liepen we weer zo andermands leven binnen. Ook dit huis was al een hele tijd onbewoond, zo lag er op het dressoir bijvoorbeeld naast heel veel oude foto’s en andere persoonlijke spulletjes ook nog een agenda uit 2012. Of het al zo lang onbewoond was, wisten we niet. Maar gezien de staat, de geur en toch ook wel een beetje de vuiligheid, zou het ons niets verbazen.

Het was een kort bezoek en prima voor ons. Gaandeweg hadden we namelijk begrepen dat Carlo inmiddels een andere afspraak tussendoor had in het dorpje vlakbij. En dat ze haast hadden, werd ons al snel duidelijk toen Louis al reed met de autodeur van Carlo nog open. GRRRTTSZZ, zo die deur langs een steen. Ja hoorrr, daar werden weer verschillende scheldwoorden rondgeslingerd. Haha, maar het was meer van de schrik van het geluid, want zonder zich druk te maken over de schade op de deur of er überhaupt even naar te kijken, reed hij door met een lach van oor tot oor! Haha, wat was dit voor ervaring johhhh?!

Inmiddels dachten we dat we hadden begrepen dat we Carlo zouden afzetten bij zijn afspraak in het dorpje en dat wij met Louis bij huis 4 zouden kijken. Prima, kwam ik even mooi onder dat gezamenlijke eten uit! En voor ons zou het ook wel fijn zijn als de bezichtiging bij het laatste huis niet aan het einde van de dag zou plaatsvinden, maar gewoon aansluitend. Het inleven, continu andermans leven binnenstappen en daarnaast al die indrukken sowieso… we vonden het eigenlijk al intensief zat!

Italiaanse lunch

Bij aankomst in het dorpje stapten Carlo en Louis beiden uit. Huh, wij zouden toch juist doorgaan met Louis? Wij snapten het niet helemaal en Carlo was inmiddels al naar zijn afspraak gelopen, dus we konden het ook niet even bij hem checken. Als een soort verloren puppy’s stonden we daar een beetje te wachten op wat komen ging. We zagen de serveerster met verschillende tafels sjouwen richting de zon op het terras en voordat we het wisten zaten we aan tafel waar een werkafspraak gaande was tussen Carlo en een andere heer. Op de kop van de tafel zat Louis en wij zaten aan de andere kant. Er werd druk in het Italiaans gesproken in combinatie met de bekende handgebaren. Wij zaten daarnaast, stil en vooral een beetje de situatie te aanschouwen. Want tja, wij verstonden natuurlijk niet wat er gezegd werd en daarnaast konden we ons totaal nog niet verstaanbaar maken, laat staan dat je je gaat mengen in een werkafspraak. Kun je je er al een voorstelling bij maken?

Op een gegeven moment kwam de serveerster de bestelling opnemen, maar zonder menukaart. Zij vertelde alles wat er op de kaart stond aan Carlo en hij vertaalde dat voor ons. De mannen zijn hier over het algemeen echt heel galant. Zo is me opgevallen dat je als vrouw heel vaak wordt voorgelaten, zoals in een rij bij de kassa, op de weg of als er bijvoorbeeld een drankje wordt ingeschonken in een restaurant. Zodoende keek Carlo mij als eerste aan om een keuze te maken. Maar ja, met al die eetgewoonten die ons nog voornamelijk een raadsel waren in Italië in combinatie met dat ik me toch al behoorlijk ongemakkelijk voelde… wat moest ik in vredesnaam kiezen? Voor- hoofd én nagerecht? Al deze gerechten werden namelijk in willekeurige volgorde netjes aan ons vertaald door Carlo. Daarnaast… is het gek om een wijntje te bestellen tijdens zo’n lunch met een makelaar of is het gangbaarder om gewoon een watertje te bestellen? Oh, en opeens was mijn Engelse woordenboek ook helemaal spoorloos in m’n hoofd. Het was ergens allemaal wat veel na een lange autorit, uitleg van Johanna, drie bezichtigingen, spanning, elke keer kotsmisselijk en nu dit. Paniek, paniek, paniek. Gelukkig had Mark dat snel genoeg in de smiezen en trok hij heel subtiel het gesprek naar zich toe. Pfoeeee, adem.

Pfoeee, wat een ervaring joh! Ik heb helaas geen beelden gemaakt tijdens deze lunch, want ik had echt even genoeg aan mezelf.

Na het opnoemen van de hele lijst met gerechten was het de bedoeling dat we één gerecht zouden kiezen. Mark koos voor een pasta pesto en ik voor een kipsalade. Geen idee waarom, want eigenlijk ben ik gek op pasta! Maar goed, ik was op dat moment gewoon een beetje uit m’n doen en al lang blij dat er ‘chicken salad’ uitkwam, haha. Er kwam een fles wijn op tafel en die kwam me daar toch een partijtje goed uit! Even de boel af en toe een beetje verdoven mag best, haha.

Er werd lekker doorgerateld in het Italiaans, we zaten heerlijk in het zonnetje en zodoende kwam ik weer een beetje bij zinnen tijdens het eten van m’n maaltje. Ik had toch eigenlijk best wel trek gekregen merkte ik nu. Na het eten vroeg Carlo of we nog een toetje wilden. Voor ons was deze maaltijd meer dan genoeg, maar een koffie ging er wel in. Dat werd natuurlijk een Espresso. Inmiddels wisten we in elk geval wel dat we deze hoorde weg te atten!

Pfoeee, wat een ervaring joh! Ik heb helaas geen beelden gemaakt tijdens deze lunch, want ik had echt even genoeg aan mezelf. Haha, ook al voelde het soms best ongemakkelijk, dit was echt een hele belevenis! Voor ons eentje die de boeken ingaat.

Na deze lunch lieten we Carlo achter bij zijn werkafspraak en reden wij samen met Louis door om huis vier te bezichtigen. Ahaaaa, dit is dus hoe ze het eerder bedoelden tijdens de bezichtiging van huis nummer drie.

Casa quattro

We zaten in de auto met Louis en hij sprak verder geen Engels, dus er vielen behoorlijk wat stiltes. Jaja, het ongemakkelijke gevoel kwam weer even terug, maar zakte minstens zo snel weer. Het is wat het is. Zo konden we mooi even de situatie van de lunch laten bezinken voordat we naar het volgende huis zouden gaan.

Toen we eenmaal aankwamen bij de woning(en), zagen we gelijk dat ook dit huis weer behoorlijk groot was. In tegenstelling tot de vorige woningen, voelde dit alleen wel veel minder volumineus. Mede omdat het bestond uit verschillende gebouwen.

Louis openden alle deuren en liet ons verder vrij rond lopen in de woning(en) en het terrein. Er hing een bepaalde rust en in combinatie met het prachtig groene uitzicht begonnen we wel wat te voelen. Het terrein had veel ruimte, een waterput en allemaal van die oude muren met leuke nisjes. Daar zou je wel echt wat leuks van kunnen maken!

Tijd om de woning te bekijken. Ik zei nog tegen Mark: “Zo dit voelt wel goed he”?! En nog geen 3 seconden later, toen we naar binnenliepen, greep alles wat ik zag me naar de keel. Pfoee, wederom stapten we weer zo een leven binnen van de oud-bewoners. Maar dan wel een stukje terug in de tijd. Schoentjes voor de bank, een bril met daarnaast wat peukies nog op tafel. Het gevoel van het leeghalen van het huis van m’n schoonouders kwam in 1 klap weer helemaal naar boven. Natuurlijk hadden de spulletjes van m’n schoonouders, in vergelijking met wat we hier nu zagen, ook een emotionele waarde… maar wat zal achter deze situatie het verhaal zijn? Ik dwaalde helemaal af en liep in het begin met wat gemixte gevoelens door de woning. Gelukkig wist ik me ook wel weer te herpakken, want we hadden tenslotte een missie hierzo! En dat was natuurlijk kijken of we hier wilden wonen.

Met wat kleine aanpassingen, zou dit huis behoorlijk snel bewoonbaar kunnen zijn. Iets wat ons ook wel weer makkelijk lijkt, gezien we dan tijdens de verbouwing niet opzoek hoeven naar een tijdelijke verblijfsruimte. Het snel eigen maken, goed schoonmaken, opruimen met hier en daar een likkie verf. Op een later moment konden we dan altijd nog de boel, zoals de keuken en badkamer, wat grondiger aanpakken.

Naast dit huis, was er nog een woning op het terrein. In tegenstelling tot de eerste woning was deze compleet onbewoonbaar en zou dan ook van top tot teen moeten worden aangepakt. Maar omdat dit ‘extra’ ruimte zou zijn, zou dit gelukkig totaal geen haast hebben. Op de benedenverdieping hing de salami te drogen en dat gaf een behoorlijk geurtje af. Op de vloer van de eerste verdieping durfden we eigenlijk niet eens echt te lopen, zo slecht was het eraan toe. Conclusie? Deze deur zouden we dan voorlopig lekker gesloten houden.

Deze onbewoonbare woning zat vast aan allemaal schuren. Jeetje wat een ruimte! Mark zag zichzelf stiekem al helemaal rondscheuren op de machines die er nog stonden. Deze waren overigens niet bij de inboedel inbegrepen. Dat was van alle spullen die wel zouden blijven staan, nou net weer een gevalletje jammer.

Ook al was het even groot of misschien nog wel groter dan de eerste woningen die we hadden bezocht, kreeg je dat gevoel hier op de een of andere manier minder mee. Er waren veel extra ruimtes, en je zou er echt wat heel tofs van kunnen maken. Maar ja, om uiteindelijk echt alles aan te kunnen pakken, moest er ook wel weer een smak geld tegenaan gegooid worden. En ja, is dat nou echt waar wij warm van worden?

Terug naar Johanna

Na de vierde bezichtiging, pikten we onderweg Carlo weer op en reden we weer met elkaar terug richting Johanna. De aankomst voelde wel een beetje vreemd. Er zat een ander Nederlands stel, natuurlijk vol hoge verwachtingen voor hun eigen zoektocht. Het verliep wat chaotisch allemaal. Maar dat is dan ook wel echt Italië zoals wij inmiddels hadden ervaren.

Johanna was benieuwd hoe we de dag hadden beleefd en daarbij hadden we aangegeven dat we het meeste zagen in huis nummer vier, maar dat we graag nog meer woningen wilden bekijken mede door de grootte ervan. Stiekem moesten we wel een beetje lachen om haar tip die daarop volgde: “Je kunt altijd een aantal van de gebouwen afbreken”. Maar ja, dat is niet helemaal hoe we om willen gaan met zulke authentieke gebouwen. Aan de reactie merkten we verder dat ze toch hadden verwacht dat we een bod zouden uitbrengen op een van deze huizen die we die dag hadden bekeken.

Er leek iets te veranderen in de benadering, we ervaarden een bepaalde druk om een keuze te maken. Wij dachten oprecht door de eerdere mailwisseling dat deze dag bedoeld was om een indruk te krijgen van waar we naar opzoek waren. Dat al deze projecten en ruimten uit hun eigen aanbod veel te groot voor ons waren, was wel een feit. Ik snap dat zulke dagen echt heel veel tijd kosten, maar van de andere kant was dit ook niet ons idee om het zo aan te vliegen. Johanna gaf aan dat we nog maar even moesten nadenken of we verder wilden gaan met huis nummer vier en dat we daarover nog wel contact zouden hebben. Ook zou ze ons op de hoogte houden over de vorderingen van het huis wat we vanaf het begin af aan al op het oog hadden. Nadat we ze hadden bedankt voor de dag, verlieten we toch met een beetje een verward gevoel het kantoor. Deze ervaring was in elk geval eentje om niet meer te vergeten!

Huis 5 toch bezichtigen?

We waren het erf van Johanna net af toen we hadden bedacht dat het wellicht nog wel handig was om ‘ons’ huis dat we op het oog hadden ook een bezoekje te brengen. Huis nummer 5 lag, met een kleine omweg, op de route terug naar het appartement. Ook al waren we eigenlijk al helemaal ‘tuttikaputti’, het voelde wel als het goede moment om hier langs te gaan. Juist zodat we goed konden vergelijken met het verse gevoel van de andere bezichtigingen van deze dag.

Het laatste stukje van de route naar het huis ging dwars door allemaal hazelnootplantages, mooi! Het voelde een beetje gek om helemaal tot aan het huis door te rijden, want we wisten tenslotte niet of het nog bewoond werd. Dus het voelde beter om nog een klein stukje te lopen. Ik zag direct aan Mark dat hij het helemaal voor zich zag. Met de eerdere ervaring die dag, voelde dit huis qua oppervlakte precies goed! Niet te groot, maar er was wel heel veel ruimte. Mooie schuren, allemaal zo gepositioneerd dat je een soort binnenpleintje had. Het dak zag er op afstand goed uit en verder had de woning op het eerste gezicht ontzettend veel potentie om er echt iets tofs van te maken. Het uitzicht was heel mooi en daarnaast had je rondom de woning meerdere hazelnootplantages. We konden natuurlijk niet binnenkijken, maar naar aanleiding van de foto’s die we hadden gezien in de advertentie, wisten we wel dat hier echt nog van alles moest gebeuren. Dit konden we, zeker naar aanleiding wat we eerder hadden gezien deze dag, wel redelijk zelf invullen. Oefff, op dit moment werd ons gevoel wel bevestigd. Dit zou het wel eens kunnen zijn!

Hoe nu verder?

Voor huis vijf bleef Carlo nog wel ‘onze’ makelaar, omdat hij uiteindelijk contact had gezocht met de makelaar van de advertentie. Haha, zo zaten we uiteindelijk alsnog vast voor ons gevoel. Na de bezichtigingsdag hadden we nog wel contact met Johanna gezocht om ze nogmaals te bedanken en daarbij hadden we aangegeven dat als er toch een mogelijkheid was, we huis vijf alsnog graag zouden willen bezichtigen. Als het een beetje goed zou voelen, zouden we direct een bod uitbrengen. Helaas werd hier niet verder op gehapt en konden we niets anders dan een nieuwe koers bepalen en de komende weken hopen dat de koop niet door zou gaan.

Fingers crossed!