Blog 53 - Nieuw appartement in Sessame

Onze tijd in Roddi zat erop, we waren gewoon alweer een maand in Italië! Jeetje, dat ging snel! We hadden inmiddels onze eerste bezichtigingen gehad en waren in afwachting of het huis wat we op het oog hadden weer op de markt zou komen. Fingers crossed!!!

We hadden een appartement geboekt in Sessame, wat een onderdeel was van een oude boerderij. De eerste indruk was goed met een heel mooi uitzicht en een schattig balkonnetje waar we, als die er was, konden genieten van het ochtendzonnetje. Toch veranderde ons gevoel na een paar dagen. Het was echt even wat anders na onze vorige appartementen, waar we het tot nu toe onwijs hadden getroffen. Tuurlijk is er altijd wel iets te vinden, glas halfvol/halfleeg. Maar hier konden we maar moeilijk het positieve in blijven zien. Dingen gingen kapot, zo zakte Mark de eerste dag al door de (slaap)bank. De inrichting was verder heel kneuterig en vooral erg onhandig, zoals van die gehaakte breinaaldgordijntjes die continu op de grond vielen. Eigenlijk was alles gewoon een beetje uitgeleefd. Ook was er weinig lichtinval waardoor het de hele dag een soort donker bleef. En om m’n klaagrondje af te sluiten: er hing in deze oude boerderij gewoon ontzettend veel (zware) energie, daar kon mijn salietje echt niet tegenop. Alles bij elkaar was het gewoon niet echt bevordelijk voor onze stemming.

De eigenaren waren daarentegen super vriendelijk en ik gun ze oprecht een volle bezetting. Maar voor ons was dit niet onze plek. Wellicht had het er ook wel mee te maken dat we na een week nieuws kregen over het huis dat we op het oog hadden…

Uit onze hum

Helaas ontvingen we een melding via Idealista dat hét huis definitief verkocht was. Gadverdamme… We hadden ergens toch onze hoop op deze woning gevestigd en het zat dan ook continu in ons hoofd. Als wij eenmaal wat op het oog hebben, kunnen wij moeilijk schakelen door verder te kijken naar andere huizen om zo eventueel iets achter de hand te hebben bijvoorbeeld. Tuurlijk keken we wel rond, maar elke keer vergeleken we de huizen toch met ‘ons huis nummer 5’. Hallo tunnelvisie en daarmee hallo grote teleurstelling. Ook al wisten we natuurlijk wel dat de kans klein was, toch hoopten we gewoon op een positief bericht!

Opzich werkt deze gang van zaken natuurlijk wel heel eerlijk: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. En niet dat bijvoorbeeld een hoger bod de eerste gegadigde kan overtreffen. Maar ja, daar hadden wij nou ffies geen boodschap aan.

En nu? Zoals we al hadden aangevoeld, liep het spoor met de makelaar dood en daarnaast konden we dus ook huis vijf definitief van ons lijstje schrappen. Inmiddels hadden we ook wel echt de behoefte om even naar Nederland te gaan. Zullen we een ticket boeken en daarna met frisse moed weer verdergaan met onze zoektocht? Of geven we het deze weken nog de kans vanuit Sessame en mocht dit niet lukken, gooien we de boel weer om. Dan pakken we het in het najaar wel weer op als de huizenzoekgekte weer een beetje gezakt is.

Uiteraard maakten we geen beslissing op het moment dat het even niet stroomde, dus namen we de tijd om het te laten bezinken. Wel onderzochten we in de tussentijd onze opties en bleken de prijzen van de tickets ‘opeens’ sky high voor een trip heen en weer naar Nederland. Mede hierdoor hadden we uiteindelijk besloten om onze huizenjacht toch nog één goede kans te geven. Als het zo moet zijn, vinden we in deze weken vast wel weer een nieuwe parel!

De weken die volgende bestonden vooral uit research doen, huizen zoeken en contacten leggen. We lieten onze ‘eisen’ meer varen en noemden deze nieuwe aanpak dan ook ‘project omdenkers’. Werkelijk van alles kwam voorbij: stukjes land, ruïnes tot huizen die al meer af waren.

Zoeken. Zoeken. Zoeken.

Stilstaan?

Soms voelt het een beetje alsof we stilsaan, alsof we maar niet vooruit komen. Dat de wegen die we inslaan, eindigen op een dood eind. Wat wil het universum ons toch vertellen? Soms word ik er zelfs een beetje zenuwachtig van, want staat ons dan nog iets te wachten wat we nu niet weten? Het deed me herinneren aan de tijd dat we onze ‘Mini cooper cabrio’ maar niet verkocht kregen toen we voor de allereerste keer Nederland gingen verlaten. Echt serieus onze hele inboedel wisten we te verkopen via Marktplaats, maar deze auto wilde maar niet lukken. Wat we ook probeerden: via een dealer, marktplaats, inwissel, whatever… het stagneerde totaal.

We besloten de Mini op een later moment te verkopen als het voorjaar weer in aantocht zou zijn. Wellicht zou er dan meer animo zijn voor het aanschaffen van een cabrio. Op dat moment wisten wij natuurlijk helemaal niet dat we deze auto nog ontzettend hard nodig zouden hebben toen we het slechte nieuws kregen van Mark z’n vader op het moment dat we net goed en wel aan onze reis waren begonnen. Vanaf het moment dat wij dat bericht ontvingen, zijn wij om de zoveel weken vanuit Spanje naar Nederland gevlogen. De tijd dat we in Nederland waren, waren we zo ontzettend dankbaar dat we ons zo vrij konden bewegen met onze niet verkochte Mini. Toen de hele situatie met Mark z’n ouders vorig jaar was afgesloten, inmiddels wederom zowat aan het einde van de zomer, was de Mini binnen een mum van tijd verkocht. Op dat moment was het waarschijnlijk voor ons pas de tijd om de auto los te laten. Alsof het met deze reden eerder niet mocht lukken.

Maar goed, angst is nooit een goede raadgever. Behalve in een levensbedreigende situatie natuurlijk, maar daar valt dit natuurlijk niet onder, haha. Dus hoppa, snel overboord die gedachten. Soms moet je jezelf ook gewoon even bij kop en kont pakken en doorrrr!

Want ook al hoort een dippie er gewoon af en toe bij, dit was natuurlijk niet non-stop het geval. Zo zijn we er geregeld lekker uitgegaan om de omgeving te verkennen. We zaten vlakbij de plaats Acqui Terme. Dit plaatsje staat bekend om z’n warmwaterbronnen. Haha, maar daar heb ik nou net geen foto’s van gemaakt. Wel van wat gezellige straatjes en een prachtige magnolia in bloei.

Haha, het zit ‘m nog altijd in de kleine dingen 😉

En met deze vernieuwde energie, komt gelijk de volgende blog hierachteraan! Want…