Blog 54 - Nieuw huis op het oog en bezichtigen

Want… zo eindigde mijn vorige blog. We voelden ons de laatste weken gewoon een beetje lost en dat hoort er af en toe ook bij als je je niet echt in je comortzone bevind. Het eerlijke verhaal hierzo. Maar deze titel geeft wel weer hoop toch? We waren weer opnieuw achter de tekentafel gekropen en hadden onze eisen bijgesteld. Wellicht was voor ons ook wel de tijd aangebroken om die consessies te maken waar in het programma’ Kopen zonder Kijken’ ook altijd over wordt gesproken. Want ook wij ‘Wilden gewoon die markt op’. Na flink zoeken vond Mark opeens weer een huis waar we heel blij van werden!

Op een rijtje

Het huis is aan vier zijden vrij, wat inhoud dat het geen buren heeft. Het heeft een prachtig uitzicht op de Monviso, een imponerende berg in de Alpen. Het heeft verder geen extra gebouwen, zoals een schuur, maar wel genoeg ruimte in huis. En daarnaast is het gelukkig niet té groot, zoals we tijdens de eerdere bezichtiginen wel hadden ervaren. Er zit een klein dorpje in de buurt op 1,5 km afstand en een grotere plaats op 20 minuutjes met de auto.

Het huis is behoorlijk verwaarloosd en heeft dan ook echt een heleboel liefde nodig. In de advertentie stond al dat het om een renovatieproject gaat en inmiddels weten we dat je dat wel echt serieus kunt nemen. Overal schimmel, een lek dak, scheuren in muren, asbest, noem maar op. Hier kwam het ‘project omdenkers’ om de hoek kijken. Na aanschaf zal dit huis zeker nog wel een hele tijd onbewoonbaar zijn. Dus één van de grote vragen op voorhand was: waar zullen wij dan in de tussentijd verblijven? We wilden niet teveel op de zaken vooruit lopen, want uiteindelijk is voor alles wel een oplossing te vinden als het gevoel echt goed is, maar het is wel handig om er even bij stil te staan. Zo’n klus als dit, mits het redelijk binnen de perken blijft, lijkt ons juist echt superleuk!

In de advertentie noemden ze deze woning een ‘berghuis’, dus ik had wel mijn bedenken bij de weg ernaartoe. Had het wellicht toch weer een steile toegangsweg? We hebben gemerkt dat dit van te voren toch niet goed is in te schatten en dit zouden we dan ook eerlijk beoordelen als we het huis konden bezichtigen.

Ook al konden we de staat van de woning op dit punt nog niet goed inschatten en wisten we ook nog niet hoe de toegangsweg eraan toe was, werden er uiteindelijk alsnog veel boxen van onze wensenlijst aangevinkt!

Bezichtigen, hoe vliegen we dat nu aan?

Waar het eerder met drie Nederlandssprekende makelaars niet wilde lukken of stagneerde, besloten we ook dit anders aan te pakken dit keer. We zochten de makelaar op bij de advertentie van deze woning en deden online een beetje research naar haar. Ze heet Laura en wat wij begrepen is dat zij naast makelaar ook geometra is. Zij maakt bouwtekeningen, regelt het bestek en regelt vervolgens de vergunningen bij de gemeente. Een belangrijk persoon als je een klusproject aangaat in Italië dus! Ze sprak alleen Italiaans en Frans, maar goed, dan zouden we op een later moment gewoon opzoek moeten naar hulp bij de vertaling. Waar we eerder geneigd waren om voor de veiligere weg te kiezen kozen we nu, tegen de meeste adviezen in, ervoor om toch rechtstreeks contact op te nemen met de makelaar van deze woning. We wilden geen tussenpersoon meer, dat voelde voor ons veel te afhankelijk. Als dit ons huis blijkt, dan moet het zo zijn en dan komen we er linksom of rechtsom sowieso wel uit. Vertrouwen.

Mark had via de Idealista-app een berichtje gestuurd om te vragen of dit huis nog beschikbaar was. Het was op een zaterdagochtend, dus we hadden totaal niet verwacht dat we binnen een uur al een reactie zouden ontvangen! Het huis was nog beschikbaar en we konden maandagochtend al bezichtigen. Zo… lekker tempootje hoor. Leuk, zin in!

Bezichtigingsdag

Deze dag hadden we weer een rit van ongeveer twee uur rijden voor de boeg. Jaaa, hoe kienen we het uit he?! Wij kiezen dus schijnbaar elke keer een huis uit om te bezichtigen wat precies een heel eind uit de slinger ligt van het appartement waarin we verblijven.

Het was een prachtige, heldere dag. We waarderen deze dagen extra omdat we vanaf het moment dat we in Italië waren, toch wel geregeld regen en mist hadden gehad. Dus die blauwe lucht, de zon en dat in combinatie met ons enthousiasme voor deze woning, was echt genietonnnn!

Het duurde niet lang voordat we uitzicht kregen op de Alpen. Woooow, wij hadden dit nog niet eerder zo gezien met die mooie witte toppen! Hoe dichterbij we kwamen, hoe beter het uitzicht werd op deze bergen. Oprecht voelde we, vooral door dit uitzicht, echt een kriebel. We wisten dat het huis uitzicht zou hebben op de Alpen, maar dat ze ook zo ‘dichtbij’ zouden zijn, hadden we niet helemaal verwacht. Inmiddels waren we er natuurlijk al achter dat lang niet alle advertenties even transparant zijn. Dus bij zo’n afbeelding met “uitzicht op de Monviso” had ook echt prima in de kleine (of voor ons onleesbare) lettertjes kunnen staan: “Slechts op anderhalf uur afstand”. Maar nee hoor, dit leek for real!

We hadden afgesproken met Laura bij ‘de farmacia’ in het dorpje. Nadat we elkaar hadden ontmoet, vroeg Mark toch nog even of ze Engels sprak… “No, Italian and French”. Ook al wisten we het stiekem al, het was het proberen toch waard! Ze vroeg ons in de auto te stappen en vanuit daar zaten we eigenlijk binnen een mum van tijd bij de woning. Dit voelde als het eerste echte pluspunt! Ook al is het een klein dorpje met wat basisvoorzieningen, toch fijn dat er überhaupt iets van leven te vinden is. Naast de grotere plaats op 20 minuten afstand, ligt deze woning op ongeveer een uur van Turijn, waarbij dus een grote stad en vliegveld op redelijke afstand bleken te zijn. De locatie was dus een check!

Het laatste stukje naar de woning was de toegangsweg wel wat steiler, maar echt meer dan prima te doen. Zeker na wat kleine aanpassingen hier en daar met de tijd. Dus… de toegangsweg was bij deze ook goedgekeurd! Fjeeww!

Oké, waar je verwacht dat de aandacht in eerste instantie naar het huis zou gaan, ging die van ons gelijk naar het uitzicht. Echt adembenemend, ik kan niet anders zeggen. Nu speelde het weer ook een grote rol, want met het weer van de afgelopen weken zou je denk ik vrij weinig van het uitzicht van meekrijgen. Maar dit was toch wel echt een plaatje!

Er was al aangegeven dat het huis behoorlijk was verwaarloosd en dat was te zien ook. Het bleek al 15 jaar leeg te staan. Het was een woning van een man die er grootse plannen mee had, maar helaas was overleden. De makelaar vertelde dat de ouders van deze man het eerder nog niet wilden verkopen vanwege rouw. Of het nou waar was of niet, je kon goed zien dat het al heel lang onbewoond was. Maar die grootse plannen, konden wij ons ook inbeelden.

Met dit huis zouden we wel echt een klusproject aangaan. Iets wat we al heel lang roepen dat we wel zien zitten, maar als je er dan daadwerkelijk staat, zie je pas echt de omvang ervan. Eén ding werd direct bevestigd: hier konden we inderdaad niet zomaar op korte termijn wonen. We zouden echt een aannemer in de arm moeten nemen om de ruwbouw aan te pakken. Vervolgens kwam er ook nog wel een berg werk overheen om het binnen bewoonbaar te maken gezien we dan natuurlijk zouden starten met een casco woning.

Echt alles zat onder de schimmel, mede omdat het dak helemaal lek was. En daarnaast bestond het ongeveer voor de helft uit asbest. Dus een nieuw dak moet er sowieso komen. Ook was het balkon niet megastabiel en moesten de muren gestript worden. De kozijnen waren veel te laag, zeker voor Mark zijn lengte, dus die zouden allemaal moeten worden aangepast. Dat is hier best een klus, want de muren zijn allemaal 60 cm dik en daarbij heel anders opgebouwd dan hoe wij dat gewend zijn. Het zijn allemaal gestapelde stenen, een kozijn uitbikken is hier dus wel echt andere koek.

Er zal hier dus flink moeten worden geslingerd met vergunningen. Ook hadden we inmiddels begrepen dat je best een poosje moet wachten totdat een aannemer überhaupt tijd voor je heeft. Maar goed, ook dit waren ‘zorgen’ voor een later moment. Ondanks dit alles, zagen we wel echt wat voor een parel je hiervan kunt maken!

We eindigden deze bezichtiging met een rondje over het terrein wat erbij hoorde. Er zat een flink stuk grond bij, wat na veeeeel snoeiwerk, echt heel bruikbaar was. Want dat ook de grond inmiddels flink was verwoekerd, hoorde een beetje bij de staat van de rest van de woning.

Na de bezichtiging gingen we nog even mee met Laura naar haar kantoor. Ze liet ons kennismaken met haar hele familie en gaf ons een aantal folders mee van de omgeving, waaronder verschillende kaarten met prachtige wandel- en fietsroutes in de bergen! Omdat het contact nog steeds in wat gebrekkig Engels/Italiaans ging, hadden we afgesproken om het vervolg op te pakken per mail. Ze gaf aan dat we vrij waren om later die dag nog even met z’n tweetjes het terrein te bekijken. Superfijn! Maar eerst…. Eten!

Schnitzelleria

We gingen NATUURLIJK opzoek naar een pizzaria in de buurt. We hadden een leuk tentje gevonden en bestelden pizza. Oh nee, toch niet. Er waren geen pizza’s. Haha, Mark en ik keken elkaar aan en dachten hetzelfde. Geen pizza in een pizzaria? Maar goed, geen probleem! Deze man had ook geen menukaart en kon helaas geen Engels, maar we hoorden ‘pasta pomodoro’ en ‘carne di pollo’, dus we dachten iets van pasta met een tomatensausje en kip te krijgen. Mis gedacht. We kregen een pasta met een simpel tomatensausje, geen kip te bekennen. Nou ja, beetje jammer, maar prima vulling voordat we weer terug zouden gaan om samen nog even een rondje te doen bij de woning. De ober kwam de lege borden halen en vrij snel daarna kwam hij met een volgende gang! Huh?! Dat hadden wij even helemaal gemist. Daar was dus het kippetje! We kregen namelijk een kipschnitzel met gebakken aardappels. Wij worden toch nog steeds continu verrast met de eetgewoontes hier. Haha, maar niets te klagen, want het was echt heel lekker!

Zo gingen we met een volle maag weer terug naar de woning. Dit voelde direct weer goed, beter eigenlijk nog dan even daarvoor met de makelaar erbij. We waren op het moment van de bezichtiging toch ook wel meer bezig met de taalbarrière. Nu hadden we echt even alle aandacht voor de woning en hoe we ons daar voelden. Dit plaatje paste wel. We deden nog een ronde over het terrein en Mark maakte nog wat foto’s met de drone. Zo konden we op een later moment nog even spieken hoe het dak er nou echt aan toe was.

Na deze leuke dag vol met indrukken was het voor ons de hoogste tijd om twee uur terug te rijden naar het appartement. We called it a day!