Blog 60 - Toerist in eigen land: Limburg

De afgelopen maand in Alphen hebben we echt genoten van de afspraken en onze bekende weggetjes. We vonden het super gezellig en fijn, maar tegelijkertijd soms ook wel confronterend om te merken hoe erg ons leven is veranderd en toch wel anders verloopt dan veel van onze leeftijdsgenoten: we hebben geen vaste plek, geen kinderen, geen baan en inmiddels totaal geen planning meer. Soms was het even zoeken naar dezelfde golflengte, maar gelukkig vonden we elkaar ook wel weer en pakten we de draad weer op. Al merkten we wel meer dan voorheen dat wij ons inmiddels bezig houden met zaken die voor anderen soms lastig in te beelden zijn en visa versa.

Na een half jaar in onze eigen bubbel te hebben geleefd in Spanje en Italië, merkten we hoe snel we ook weer meegingen in het voor ons inmiddels drukke ritme. Zoals ik al schreef, genoten we daarvan voor die paar weken, maar ik vond het stiekem ook wel weer lekker om weer samen op pad te gaan om zo Limburg te ontdekken!

Eerste camping in Limburg

Ook al leefden we nog niet zo heel lang in onze Defender, we merkten nu meer dan toen we nog rondreden met de caravan dat elke camping zo zijn voor- en nadelen heeft. Met de caravan konden we toch wat makkelijker terugvallen op onze basisvoorzieningen, zoals het gebruik van het toilet, ons gootsteentje, gewoon even binnen zitten met slecht weer of als je je even af wilde zonderen en in nood konden we zelfs onze douche gebruiken. In de Polder stond regelmatig behoorlijk wat wind en dat was soms best even stoeien met de dagelijkse dingen, zoals het doen van de was en koken omdat het gas continu uitwaaide. Maar daarentegen hadden we wel een hele ruime plek aan het water, was het sanitair heel schoon en stonden we natuurlijk dichtbij familie en vrienden. We waren na een maand op deze camping dus wel behoorlijk verwend, dat geef ik toe.

Onze eerste camping in Limburg was er een van Huttopia, van origine een Franse keten. Het zijn natuurcampings, dus ze hebben vaak een geweldige ligging als je van de natuurt houdt, maar het sanitair… (als ik nou een muziekje zou kunnen laten horen, had ik een krekelgeluidje onder deze alinea gemonteerd). Oef… het was gewoon niet zo fris. En dat was vaak nog zacht uitgedrukt. De heren- en damestoiletten waren niet gescheiden en dat merkte ik gelijk (sorry heren). Het werkt gewoon iets anders bij vrouwen, kunnen we beiden niets aan doen. Hoe mensen het soms achterlaten? Echt ongelofelijk. Het blijft gewoon goor als ik met m’n hand een vieze bril weer naar beneden moet doen en vervolgens wel weer na het plassen.. nou ja, laat ook maar. Stront aan de bril, plas overal behalve in de pot... er waren gewoon teveel mensen en echt veel te weinig schoonmaak. De douchecabines waren heel krap waardoor je je kont niet kon keren en daarnaast kon je je spullen ook niet goed kwijt. Geregeld viel er dan ook een schoon shirt of iets dergelijks op de vieze grond. Dan voelde het echt gewoon even als prutsen op een camping. En op dat moment dacht ik soms ook echt wel even… waar ben ik aan begonnen? Is dit nu mijn leven, is dit nu mijn thuis? Maar ja, daarentegen…

De ervaring dat we kunnen gaan en staan waar het leven ons naartoe brengt, slow-living, weinig stress, veeeeel meer beweging dan in de tijd dat we nog grotendeels van de week op kantoor zaten, heeft natuurlijk invloed op ons. We hebben de afgelopen maanden zelfs zoveel gewandeld, dat ik mijn wandelschoenen helemaal ‘op’ had gelopen. Echt wel tijd voor nieuwe dus! Daarnaast zijn we natuurlijk non-stop buiten, vanaf het moment dat we wakker worden tot het moment dat we naar bed gaan. Dit alles bij elkaar beginnen we ontzettend te merken aan onze gezondheid. Onze weerstand wordt gewoon sterker met elke bui die we op onze kop krijgen. En geloof me, die hebben we echt gekregen. Ook extreme hitte overigens, op een gegeven moment tikten we in Limburg 39 graden aan! Onze oplossing? Wij hebben een opvouwbare emmer die we lekker konden vullen met water. Zodoende hadden we onze verfrissing binnen handbereik.

Maar goed, gezondheid, dat was m’n punt haha. Een grote verandering om te merken was dat ik dit jaar maar een paar dagen, vlak na aankomst in Nederland, last van m’n hooikoorts heb gehad. Waar ik voorgaande jaren echt meerdere maanden regelmatig gewoon niet aanspreekbaar was. Jeetje, als ik terugdenk aan mijn pijnlijke, rooddoorlopen ogen en de lange niesbuien… sommige dagen was het niet te doen gewoon. Echt wel ziek kon ik ervan zijn. Ik ben dan ook heel benieuwd naar de veranderingen de komende maanden!

Onbijten in het bos

Al met al hebben we heerlijk gestaan in Huttopia. Gek genoeg went alles ook wel weer en vind je vanzelf handigheidjes, zoals bij vies sanitair. Zo neem ik inmiddels gewoon m’n eigens schoonmaakdoekjes mee die ik even over de bril kan halen. Joejoe, geen probleem! Ook al moet je soms best even wennen, uiteindelijk vind je ook overal wel weer je weg in.

We waren na ruim een week op deze plek wel toe aan een volgende stop. We hadden nog behoorlijk wat te ontdekken in Limburg! Zo hadden we op onze laatste avond in Huttopia de auto op wat laatste dingen na al rijklaar gemaakt, zodat we de volgende morgen voor dag en dauw de hort op konden. Na een stukje rijden zochten we een leuke plek om te ontbijten in het bos. Echt oprecht een genietmomentje: het vinden van een leuke spot, stoeltjes uit de auto, keuken uischuiven en vervolgens eten en koffie klaarmaken in ons keukentje om te kunnen picknicken. Dat er verschillende waarschuwingsbordjes waren voor wilde zwijnen, schakelden we gewoon maar even uit. Gelukkig zijn we er uiteindelijk zonder kleerscheuren vanaf gekomen! Dit moment hadden we dus maar mooi in the pocket.

Mark had tijdens onze tijd in Alphen een analoog camera gekocht. Dit stond al zo lang op zijn wish-list en nu kwam er eentje voorbij waar hij heel enthousiast van werd. Dit exemplaar komt uit 1973 en het is echt nog een ouderwetse camera met een rolletje wat je af moet laten drukken. Je kunt de foto niet overmaken, dus je krijgt wat je maakt op dát moment. Heel leuk om te zien dat zijn passie voor fotografie weer helemaal werd aangewakkerd zodra hij hiermee in de weer ging. Uiteraard moest er van deze spot waar we zaten een foto worden gemaakt en daarna ook nog even een stukje worden gevlogen met de drone. Hihi, een lekker contrast, maar dat maakt het ook wel weer uniek zo alles bij elkaar!

Na deze stop in het bos gingen we door naar Sittard. Wat een leuke stad! We stuitte onverwacht op de weekmarkt, wat echt vol stond met stoffenkramen. Ik word daar nog steeds zo blij van en kon het dan ook niet laten om alles even te bekijken en aan te raken. Haha het deed me denken aan ‘vroeger’. Ik zag dit van jongs af aan mijn moeder ook altijd al doen en later ontwikkelde ik dezelfde passie toen ik in een grote hobbywinkel ging werken op de stoffenafdeling.

Na dit gezamelijke rondje, liep Mark nog wat ‘hotspots’ af die hij graag op de foto wilde zetten en ik ging nog even lekker werken aan m’n blog in de plaatselijke bibliotheek. Toen we het beiden wel een beetje hadden gezien, gingen we door naar de volgende camping. Deze hadden we doorgekregen van vrienden en de eerste indruk was gelijk al goed! Chill ontvangst en het waren hele mooie en ruime plekken. En tja, het sanitairgebouw was na Huttopia echt een verademing. Perfectie! Pfoeeee, zo kan het dus ook. Je kon gebruikmaken van wc-brilreiniger, ruime douchehokjes, goed licht… Jaaa, we konden het gewoon weer even helemaal waarderen.

Maar heel eerlijk, er zaten dan ook wel flinke prijsverschillen in de campings die we tot nu toe hadden bezocht! Dat zit natuurlijk ook wel ergens in. We hebben een Huttopia-kortingskaart waarmee we in het voorseizoen voor € 19,- per nacht konden verblijven en deze camping kostte € 33,- per nacht. Eigenlijk vinden we dit een beetje te gek aangezien er aanbod genoeg is, want we doen dit natuurlijk non-stop en niet voor een aantal weken. Maar goed, de nieuwsgierigheid na de enthousiaste verhalen had het toch een beetje gewonnen.

Inmiddels hebben we redelijk een routine weten in te bouwen. We gaan een dag op pad en vervolgens blijven we de volgende dag dan op (of in de buurt van) de camping. Zo kunnen we dus twee nachtjes onze Defender op z’n plekkie laten staan met al onze rommeltjes eromheen. Ook al gaat het rijklaar maken van de auto redelijk snel, uiteindelijk ben je toch elke keer wel bezig met het verplaatsen of inruimen van je spullen en voelen wij ons er prettiger bij als we dit wat meer kunnen bundelen.

Vuurvliegjes

Ik had al eerder aangegeven dat elke camping wel iets heeft hè? Naast dat dit sanitair superschoon was, werden we verrast door iets wat ik nog nooit eerder had gezien! Ik waande me onverwacht in een sprookjesdecor. Want…

We zaten nog een theetje te drinken voor de Defender, het was denk rond 22.30 uur. De meeste mensen waren al lekker hun mandje in gekropen, dus het was heel rustig op de camping en ook rondom onze plek. Opeens stootte Mark me aan en zei: “Kijk, een vuurvliegje”! En jawel hoor, ik zag ‘m meteen. En direct nog 1! Waaaat?? Ik had dit nog nooit gezien maar wat was dit bijzonder, het had oprecht iets magisch toen we zo’n klein ‘lampje’ door de lucht zagen dwalen. We hebben dan ook een hele poos naar alle vuurvliegjes gekeken. En het leuke was... alle dagen dat we op deze camping verbleven, werden we in de avond begroet door de vuurvliegjes!

Aanspraak op de camping

Natuurlijk zijn er heel veel soorten ontmoetingen. De ene is leuk en de andere minder leuk. Maar wat we leuk vonden om te merken was dat veel mensen toch wel oprecht nieuwsgierig waren naar onze auto. Tegelijkertijd moest ik daar ook best een beetje aan wennen. We stonden hierdoor toch regelmatig een soort in het middelpunt en dit waren we helemaal niet gewend tijdens onze eerdere reis. Op het moment dat zij hoorden dat we erin wonen, hoorden we vaak hun hersens kraken. Hihi, zo grappig om te aanschouwen. “Serieus, wonen jullie in een auto? Vrijwillig? Hoe dan?”. Als een diesel kwam dan het vragenvuur langzaam op gang. Op het moment dat ze dan ons verhaal hoorden, zagen we de verbazing veranderen in een soort respect, zo van ‘Oh ja, zo kan het ook’.

Zo ontmoette we een lekker uitgesproken stel. Zij hadden een Eriba-caravan met een cabrio ervoor. Echt een supertoffe combinatie. We raakten aan de praat en zoals altijd gaat het al snel over onze ‘plannen’. We vertelden dat we nog even gebonden waren aan Nederland in verband met de gemeente waarop die man aangaf ook op de gemeente te werken. Oeps, uitkijken geblazen! Haha, we voelden ons enigsinds betrapt door onze eerdere uitspraken. De man ging al snel door dat hij het helemaal begreep en dat hij meer aan de ‘empatische’ kant werkte. Hij moest er zelf een beetje om lachen. Vol ongeloof hoorde hij onze ervaringen met de gemeente aan. Voor ons was dit een bevestiging van ons eerdere gevoel. Maar goed, wat konden we ertegen doen? Wellicht een briefadres regelen bij een andere gemeente? Eerst maar het vervolg afwachten met onze huidige gemeente. Geen gekke acties op dit moment!

Een aantal dagen later kwam een man met zijn kleinzoon een rondje om de auto doen. Alles nam de man in zich op en stiekem stootte hij zijn kleinzoon aan om wat foto’s te maken. We voelden direct: deze man droeg dezelfde passie met zich mee. Zo stonden wij namelijk ook jaren en jaren om een Defender heen. Al snel kwam de vrouw van deze man er ook bij, ze reed in een scootmobiel maar was eigenlijk helemaal nog niet zo op leeftijd. We raakten wat aan de praat waarbij ze aangaf dat ze 13 jaar geleden ook bezig waren om alles te verkopen en het roer om te gooien. Helaas kreeg ze een hersenbloeding. Bam… die kwam binnen. Het raakte me enorm. Zij moesten toen alsnog het roer omgooien, maar totaal noodgedwongen, met een heel andere reden. Volop in overlevingsmodus. Direct kwam alles rondom Mark z’n moeder weer naar boven. Je weet gewoon wat zich daar heeft afgespeeld. Hoe pittig haar situatie ook is geweest, want uiteindelijk hebben ze deze droom toch moeten laten varen, stimuleerde ze ons enorm in het najagen van de onze. Juist in dit geval had ik het totaal begrepen als ze toch een bepaalde vorm van wrok had gevoeld of geuit. Maar ze was zo ontzettend oprecht en lief.

De man en de ezel

Maar zoals bij alles, zijn er natuurlijk meerdere kanten. Waar bij de een dus helemaal het inbeeldingsvermogen helemaal aangaat en er dus vaak een tof gesprek ontstaat, zijn er ook genoeg mensen waarbij alleen maar beren op de weg ontstaan en vervolgens de situatie (of ons leven eigenlijk) ook nog afkraken. Gelukkig is de eerste groep veel groter, maar de tweede groep blijf ik soms lastig vinden zonder terug te prikken. Want wat zeg je dan toch eigenlijk terug? Ga je je verantwoorden? Maak je jezelf klein? Wat win je daar nu weer mee? Het is niet dat mensen het dan opeens begrijpen. En ik snap het ook wel hoor… ik had ook nooit gedacht dat ik in een auto zou wonen een aantal jaar geleden. Maar toch denk ik dan vaak ‘Ik kraak jouw leven toch ook niet af en daarnaast, je hoeft toch niets te zeggen?’. Helaas heeft een strijd aangaan geen enkele zin. Dus vervolgens kan ik het redelijk snel weer in mijn hoofd omdraaien en voel ik me trots als ik kijk hoe we nu in het leven staan. Totaal los van materialisme, luxe spullen, continu rennen en vliegen en gebonden zijn aan een vaste plek.

Maar toch kan ik niet ontkennen dat ik soms de neiging heb om te zeggen… ‘Het is ook best wel afzien hoor’! Het is echt niet alleen maar ‘makkelijk’. We hebben al rete veel supermoeilijke stappen gezet en het is soms best even stoeien met de alledaagse dingen die voorheen zo vanzelfsprekend waren. Je kan vrijwel nooit je eigen situatie met die van een ander vergelijken want je hebt beiden minstens wel 1000 andere keuzes gemaakt gaandeweg in je leven. Tegelijk weet ik inmiddels ook wel dat dat mijn ‘ego’ is wat op zo’n moment dan gehoord en gezien wil worden. Net zoals het ego van een ander het fijn vind om iemand naar beneden te halen om zichzelf beter te voelen. Ik laat het los.

Iets wat mij in zo’n situatie dan nog het meest helpt is een metafoor uit een boek wat ik laatst heb gelezen. Ik lees alleen best veel en weet helaas niet meer uit welk boek dit kwam. Mocht ik het nog eens tegenkomen, zet ik het er uiteraard bij! Komt ie:

Een vader, ging samen met zijn zoon en hun ezel voor vier dagen op reis.

• De eerste dag zat de zoon op de ezel en liep de man ernaast.

  • Mensen zeiden: “Dat is ook wat, die jonge benen kunnen toch makkelijk lopen. Is het niet meer dan logisch dat de oude man op de ezel gaat zitten. Dat kun je toch niet maken, dat is toch geen respect”?

• De tweede dag zat de vader op de ezel en liep de zoon ernaast.

  • Mensen zeiden: “Snap jij dat nou? Gaat die vader lekker zitten en laat hij zijn zoontje met z’n jonge benen dat hele stuk lopen. Dat is gewoon sneu”.

• De derde dag liepen zowel vader als zoon naast de ezel.

  • Mensen zeiden: “Die twee snappen kennelijk niet waar die ezel voor bedoeld is. Hebben ze een ezel en dan gaan ze lopen”!

• De vierde dag zaten zowel vader als zoon óp de ezel.

  • Mensen zeiden: “Ach, arm beest, wat dieronvriendelijk. Met z’n tweeën op die arme ezel. Dat kan dat beest toch helemaal niet aan”.

Regelmatig moet ik denken aan dit verhaal. Als je je aantrekt van wat anderen mensen van je vinden, raak je jezelf vaak een beetje kwijt. Het houd je tegen, want iederen vind oprecht iets anders. Overigens is het ieder z’n eigen waarheid, en dat is van de andere kant natuurlijk ook helemaal oké. Maar een beetje lief zijn voor elkaar kan natuurlijk geen kwaad.

Gemeente vervolg

De maand dat wij in Alphen waren, hadden wij twee keer contact gezocht met de gemeente om even langs te komen en onze neus te laten zien. De dame waar wij verantwoording af moeten leggen was net terug van zwangerschapsverlof en hier werd vooralsnog nog niet echt op gereageerd. Soms gaf dat een beetje het gevoel alsof we achter zo’n hengeltje met een koek aanliepen en we de koek maar niet te pakken kregen. Alleen ging dit natuurlijk niet om iets lekkers. ‘Nou ja, dan doen we het verder via de mail’ dachten we nog. We versturen gewoon, zoals we al twee jaar doen, netjes de factuur van elke overnachting per mail en dan zal het wel goedkomen. Mark had zich inmiddels helemaal ingelezen, en kende zowat het hele wetboek over dit vraagstuk uit zijn hoofd, dus we wisten wel dat we op deze manier aan alle eisen voldeden. Maar toch wilden we ergens nog graag de bevestiging van de gemeente hebben voordat wij onze volgende reis gingen voorbereiden. Maar goed, het langskomen was schijnbaar niet nodig, dus wat kon er nu nog voor geks gebeuren?

Op de dag dat we vertrokken uit Alphen, we waren serieus nog niet eens de grens over bij Limburg, ontvingen we een mailtje van de gemeente met de vraag of we die week langs konden komen op het gemeentehuis. Pfff, timig! Irritant. Frustratie. Hoe dan? Rook ze dit? Tja, wat doen we nu? Keren we om of rijden we door om in elk geval een aantal weken van het mooie Limburg te genieten? We besloten, na de eerdere lakse reacties van de gemeente, het verzoek ook even links te laten liggen en het een paar dagen te laten rusten.

Ook al wordt er op alle overheidssites vermeld dat de gemeente verplicht is je een briefadres te verlenen en ze daarnaast ook niet hun eigen spelregels op mogen stellen, werd dit voor ons gevoel toch enigsinds gedaan. Op dat punt konden we twee dingen doen, of met onze hakken in het zand omdat we toch wel in ons recht stonden, of toch een soort meewerken en dan maar gewoon een afspraak in te plannen. Wij kozen voor het laatste. Wij hebben toch alle tijd en geduld en binnen de perken, bewegen we gewoon mee. Dus zodoende konden we de afspraak nog een aantal weken rekken en deze inplannen rond de tijd dat we toch al van plan waren naar de veluwe te gaan.

Roermond, Valkenburg en Maastricht

Na Sittard gingen we door naar een camping wat ongeveer op 2 kilometer vanaf Valkenburg lag. Echt een ideale ligging. Want jeetje, wat was hier veel in de omgeving te doen! Echt een topcamping qua locatie. Wij konden namelijk onze Defender laten staan en alles lopend af, een goede compensatie van de overheerelijke Limburgse vlaai! Zo liepen we bijna dagelijks richting Valkenburg, de ene keer voor een leuke activiteit en de andere keer pakten we daar de trein richting Maastricht. We vonden het ontzettend leuk om zo de toerist uit te hangen. Dit ging van een bezoek aan een blotevoetenpark, het witte stadje, het drielandenpunt, de Sint-Pietersberg, het casino, rodelen, midgetgolfen tot een high tea. We hebben een hele leuke tijd gehad wat ik heb gebundeld in het filmpje onderaan deze blog.

Terug naar Alphen

Dit was de eerste editie van ‘Toerist in eigen land: Limburg’. Dat er nog maar vele provincies mogen volgen! We waren eigenlijk nooit eerder in Limburg geweest en we vonden het ontzettend leuk om alles op een andere manier te bekijken en te ontdekken. We gaan nu weer richting Alphen aan den Rijn om een bezoekje te brengen aan de gemeente en daarna gaan we door naar de veluwe. Mijn ouders zijn daar op vakantie, dus leuk om elkaar daar weer even te zien!

In het begin van onze tijd in Limburg liep er op de camping een meisje rond, ik denk van een jaar of 3 die echt continu riep, zong en daarbij danste: “Ik ben een bofkont, Ik ben een bofkont”. De ene keer was dit omdat ze een rondje met de hond mocht lopen en de andere keer was het omdat ze een ‘Eenkhoorn’ (een mengelmoesje van een eenhoorn en een eekhoorn) van haar ouders had gekregen als opblaasband voor in het zwembad. Het zat ‘m bij dat meisje vooral in de alledaagse dingen. Een kleine griet die nu al de kracht van het manifesteren kent. Zonder dat zij dat überhaupt in de gaten had, inspireerde ze ons. Gewoon een reminder voor als het voor je gevoel even tegenzit. Het belangrijkste op zo’n moment is het mooie zien in de kleine dingen. Dus nu, ook al zijn we ongeveer 35 jaar ouder dan dat meisje, roepen we geregeld tegen elkaar: “Ik ben een bofkont, Ik ben een bofkont!”

Ja, ook na een flinke bui op onze kop of het gemeentegeneuzel.