Blog 61 - Pech met onze Defender

Alsof er amper tijd tussen had gezeten, reden we weer op de N11 en passeerden we na de afrit al snel het bordje ‘Alphen aan den Rijn’, opweg naar onze vertrouwde camping. We hebben hele leuke weken in Limburg gehad en een goed vooruitzicht op een aantal weken Veluwe. Maar eerst: onze afspraak bij de gemeente!

We hadden de afspraak lekker vroeg staan. Fijn, want dan hadden we het ook weer vroeg achter de rug. Toch wel met een beetje een gek gevoel gingen we de kant van de gemeente op, want we hadden geen zekerheid van wat de uitkomst zou zijn. Al stonden we er verder wel positief in.

De afspraak verliep uiteindelijk boven verwachting. Ook al kwamen er toch wel wat rare (en heel persoonlijke) vragen voorbij, waarbij de dame van de gemeente aangaf dat het was om fraude te voorkomen, voldeden we met onze nieuwe inzichten helemaal aan de eisen voor het komende jaar. Ze moest onze situatie nog wel beoordelen na de afspraak en de stukken goed inzien, maar ze gaf op voorhand al aan dat ze eigenlijk geen problemen voorzag. We hadden afgesproken over een half jaar telefonisch contact te hebben en over een jaar weer een afspraak te plannen op het gemeentehuis waarbij we dan fysiek aanwezig moeten zijn. Daarnaast hadden we afgesproken dat zodra wij Nederland gaan verlaten voor het vervolg van onze reis, wij alle facturen van de overnachtingen in Nederland naar haar mailen zodat op die manier ons dossier up to date blijft. Nou prima, al blijft het ergens wel een vreemd gevoel geven om op deze manier verantwoording af te leggen voor de keuzes die wij maken, zijn we er voorlopig wel weer mooi vanaf. Voor nu is dit hoofdstuk dus afgerond.

Na bovenstaande bevestiging konden we serieus na gaan denken over onze volgende stappen, de voorpret kon nu echt beginnen! We begonnen lekker te brainstormen en al snel kwam IJsland ter sprake, een plek die al lang op onze Bucket-list staat. Natuurlijk zal het weer af en toe best wat uitdaging met zich meebrengen zo na het hoogseizoen en in de beginnende herfst, maar deze tijd van het jaar scheelt ook aanzienelijk in de kosten en voor ons misschien nog wel belangrijker: de drukte.

‘Zullen we het gewoon doen?’

We lieten het nog heel even bezinken. We hadden gelukkig nog even de tijd het een en ander uit te zoeken voordat we echt knopen zouden doorhakken.

Op naar de veluwe!

Na twee nachten in Alphen was het weer tijd om door te gaan. Nog even een korte stop bij de opslag om nog wat spullen achter te laten en tussen de rest te proppen en hoppa… we waren ‘ready to go’!

Toch?

Pech, we kunnen niet weg!

Mark probeerde de auto te starten, waarbij de motor wel wat geluid gaf maar ook direct weer afsloeg. We probeerden het nog een keer. En nog een keer. Helaas, er was geen porrie in te krijgen.

We stonden op het terrein van de opslag en gelukkig waren we nog wel ruim op tijd voor sluitingstijd. Op een gegeven moment zouden de hekken sluiten voor de nacht en voor die komende zondag, dus ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken dat wij daar dan nog zouden staan.

We probeerden nog een paar keer om onze auto aan de praat te krijgen. In de tussentijd kwamen we erachter dat het sleutelkastje niet werkte om de auto te vergrendelen, dus wellicht zat hier het probleem! Hoopvol veranderde we het batterijtje van het sleutelkastje, maar niks. We deden nog een poging door dit hele ritueeltje ook bij de reservesleutel uit te voeren, maar ook dit mocht niet baten. Er was helaas geen beweging in onze auto te krijgen.

We waren al een poosje in de weer toen we besloten dat het de hoogste tijd was om Pechhulp in te schakelen. Dit pechmoment kon geen betere timing hebben, want inmiddels waren alle schoolvakanties gastart. En trouwens, de bouwvak was de dag ervoor ook nog gestart en zo was het dus de bekende zwarte zaterdag. We hadden een vermoeden dat het daarom ook wel eens retedruk kon zijn. Maar goed, we hadden de tijd aan onszelf en daarnaast waren letterlijk al onze spullen binnen handbereik met de auto zo vlakbij onze opslag, dus we wachtten het wel af.

De dame aan de telefoon gaf aan dat het ongeveer 45 minuten zou duren voordat er hulp zou zijn, dat viel ons nog alles mee. Joehoe, wat een geluk, dat gaf weer moed! Gelukkig weet je niet alles van tevoren, want na ruim anderhalf uur kwamen de hulptroepen aangereden met een grote takelwagen. Oh nee, het zal toch niet? Op dat moment had ik er eigenlijk nog niet over nagedacht dat wegtakelen ook tot de opties behoorde van dit probleem. Ik ging er gewoon helemaal vanuit dat ze het zouden oplossen. Wat nou als onze auto mee moet? Ons huis… waar slapen we dan de komende nachten? Hoe vliegen we dat überhaupt aan zonder vervoer? Daarnaast was het ook nog eens zaterdagmiddag, dus op z’n vroegst konden we pas op maandagochtend bij de garage terecht. Maar ja, welke garage dan? Het is niet dat wij al een vaste garage hebben voor onze Defender. Pfoeeee, nou even loslaten maar: stap voor stap. Paniek had toch geen zin.

Er kwamen twee monteurs uit de takelwagen en die gaven aan dat het de accu wel zou zijn. Wij hadden dit allemaal al uitgeprobeerd, dus we dachten dat het hier niet aan kon liggen. Maar al lachend gingen de monteurs het toch proberen. “We maken dit vaker mee hoor”!

Maar helaas, de accu bleek niet het probleem. “Heb je al een nieuwe batterij in je sleutelkastje gedaan”? Pfffoeee, gelukkig hadden wij dit net geprobeerd! Ik moest direct denken aan de tijd dat ik nog op kantoor werkte en de ict-afdeling voor een of ander computerprobleem nodig had. Het eerste wat ze altijd zeiden: ‘Heb je je computer al opnieuw opgestart?’. Gelukkig hadden we zo’n soortgelijke actie net uitgevoerd. Hij probeerde voor de zekerheid ook nog een nieuwe batterij, maar tevergeefs. De afspraak was inmiddels al een poosje bezig en ik voelde ook wel de druk, zal het doemscenario wat oppopte toen we de takelwagen zagen aankomen dan echt uitkomen?

Bij de monteurs kwam de ene zucht na de andere voorbij en ze begonnen zelfs vragen te stellen over naar welke garage ze de auto konden takelen. Oh nee, geen goed teken dit. Inmiddels was het ook al begin van de avond, dus hoe zouden we dit toch moeten aanpakken zo midden in het weekend? Gelukkig houdt Mark op zulke momenten altijd zijn hoofd koel waarbij mijn hoofd juist met me aan de haal gaat, dus tijdens de zuchten van de monteurs door, was hij als een malle aan het speuren op Google wat nou het probleem zou kunnen zijn. Opeens stuitte hij op een afbeelding wat het probleem tijdelijk zou kunnen verhelpen, dus dit was het proberen zeker waard was! De monteurs hadden er een hard hoofd in, maar ze hadden gelukkig wel de technische achtergrond om zo samen onze enige optie uit te vogelen.

JaZEKER!

De tijdelijke oplossing konden we vinden tussen de zekeringen, want we moesten precies de juiste zien te vinden zodat we daarmee het systeem van de auto tijdelijk voor de gek konden houden. Zodoende haalden we de zittingen van de beide stoelen los, want daar zaten ze allemaal onder verstopt.

Het stappenplan:

• De sleutel omdraaien om contact te maken.

• De juiste zekering eruit halen.

• De sleutel weer omdraaien om contact te maken.

• Die bepaalde zekering er weer insteken.

• De sleutel voor de laatste keer weer omdraaien om contact te maken.

Na deze reeks handelingen te hebben uitgevoerd, kwam daar het verlossende geluid. De auto deed het!!! Maar zodra we de auto weer uitzette, moesten we ‘m op dezelfde manier weer aan de praat krijgen. Dus een bezoekje aan de garage werd alsnog een must. Het goede nieuws was wel dat we deze zaterdagavond naar een camping konden rijden en vanaf daar op zoek konden gaan naar een definitieve oplossing.

Mark was nog het een en ander aan het afhandelen met de monteurs en ik ging opzoek naar een camping. Gelukkig hadden we nog niks geboekt, want inmiddels zagen we het niet meer zitten om nog door te rijden naar de Veluwe. Zo fijn dat we op dit soort momenten kunnen schakelen zonder dat we vastzitten aan een boeking. Na wat speuren vond ik een camping op ongeveer een half uur rijden van waar we nu stonden. Nou prima, dan waren we toch een stukje onderweg en eindigden we niet op dezelfde camping in Alphen als waar we die ochtend waren vertrokken. Voor de zekerheid had ik de camping die we op het oog hadden even gebeld in verband met de inchecktijd aangezien het al wat later op de avond was, maar dit was geen probleem en gelukkig had ze voor ons nog een plekje beschikbaar. Dus geen haast en alle succes voor ons. Supervriendelijk. Onze slaapplek voor de komende nachten was hierbij geregeld!

Als we bij de opslag wel echt weg zouden komen tenminste…

Daar gaan we weer!

Nog een laatste zwaai naar de jongens in de takelwagen waarna wij nog even snel de laatste dingen in orde maakten voordat we ook door konden rijden. Op naar de camping! Ik deed het hek van de opslag op slot en toen ik wilde instappen, nadat ik de deur opentrok aan de kant van de bijrijdersstoel, ging het alarm af! Loeihard! Wat nou weer? Maar omdat het kastje van onze sleutel het nog niet deed, kregen wij met geen mogelijkheid het alarm uit. Wat een ******herrie! Holymoly!!!!!

Daar stonden we, weer gestrand, werkelijk nog geen 100 meter verderop. Wat een pech met onze Defender! We konden geen kant op, dus er zat niets anders op dan dat we Google weer inschakelden. Inmiddels had Mark door zijn eerdere vondst een goed forum gevonden en daar zag hij ook vrij snel dat we het alarm uit konden schakelen door nog wat zekeringen eruit te halen. Alleen welke zekering, was nog niet helemaal duidelijk omschreven. Dat verschilde namelijk een beetje per type Defender. Tijdens onze eerste poging om weg te komen, ontdekten we dat er minimaal 50 zekeringen in de auto zitten. Dus we maakten er een soort roulette van. Elke keer kozen we ‘gewoon’ een getalletje wat te maken kon hebben met het alarm, in de hoop dat dat het ‘lucky shot’ was. Na een aantal zekeringen te hebben geprobeerd waarbij we geen effect hadden, hadden we uiteindelijk de juiste zekering te pakken! Als je eenmaal de plekjes weet, is het eigenlijk heel makkelijk om zo’n alarm uit te schakelen viel ons gelijk op… daar moesten we maar niet al te lang over nadenken.

VERLOSSING! We waren in elk geval van het geluid af.

Naar de camping

Met gierende banden, maar wel met wat zekeringen minder, gingen we nu toch echt naar de camping. We waren inmiddels al een poosje in de weer en we rammelde! Maar ja, even stoppen om wat eten te halen halverwege was geen optie natuurlijk. Al wisten we nu het trucje om de auto aan de praat te krijgen, wisten we natuurlijk niet of dit iets blijvends was. Mocht dit nou niet lukken, zouden we nog niet verder kunnen. Nee, we kozen het zekere voor het onzekere en we gingen in een keer door naar de camping. Mocht daar blijken dat de oplossing om met een omweg de auto te starten was uitgewerkt, stonden we in elk geval mooi in de natuur.

We kregen, tijdens het inchecken met een draaiende moter, uiteindelijk een heel mooi plekje toegewezen. We waren inmiddels best kapot van alle indrukken en spanningen, dus na een lekker stukje vlees op onze kamado, was het de hoogste tijd om de dag af te sluiten. Vooralsnog moeten wij altijd nog wel even onze draai vinden op een nieuwe camping, maar na deze dag nog net een tikkeltje meer. We besloten de afwas de volgende dag te doen, we hadden geen puf meer om uit te zoeken waar we deze plek konden vinden. Maar we deden nog wel even een stop bij het sanitairgebouw voor (gelukkig) een warme douche, daarna was het de hoogste tijd om ons bedje in te gaan. We konden op z’n vroegst pas maandag wat garages bellen met de vraag of zij ons uit de brand konden helpen, dan konden we in de tussentijd maar net zo goed een beetje genieten toch?

Geen tijd!

Maandagochtend stonden we bij openingstijd al direct in de startblokken om wat garages te bellen. Nadat Mark wat verschillende monteurs bij diverse garages had gesproken, bleek het niet zo makkelijk als gedacht. De meesten hadden pas na 2,5 week tijd in de vakantieperiode. Oei, oei, natuurlijk hadden wij het idee om richting de veluwe te gaan om m’n ouders te bezoeken. Behoorlijk balen dit, maar tegelijkertijd was het ook niet anders. Mark werd door de laatste garage doorverwezen naar een volgend contactpersoon. Dus wederom met goede moed belde hij dat nieuwe telefoonnummer. Deze persoon begreep direct de noodzaak van onze situatie aangezien wij in onze auto wonen. Hij maakte ruimte voor ons en zodoende konden we 3 dagen later terecht. Ik had bij de campineigenaar gecheckt of we nog een paar nachten langer konden blijven en dit kon gelukkig! Niet dat we heel gemakkelijk weg konden, maar dit werd ons dus sowieso bespaard.

Het leek wel een toetsweek

We waren heel blij om te horen dat we op ongeveer 2,5 km afstand een supermarkt konden vinden. In onze auto hebben we natuurlijk niet heel veel ruimte voor een grote voorraad, dus na een paar dagen op de camping, moesten we wel weer het een en ander in huis halen. Boodschappen doen ging deze keer dan ook gewoon met de benenwagen. We stapten lekker stevig door en natuurlijk terug met nog wat extra gewicht, een mooie workout voor deze dag!

Eenmaal weer terug bij onze plek op de camping, was het tijd om lekker aan de slag te gaan achter onze laptoppies. Mark aan de vlog en ik aan de blog! Nog een theetje maken en dan ‘cocoonen’, zoals wij dit noemen. Dit ging helaas niet op. Want de fluitketel ging nog niet eens af tot het gas ermee stopte. Voor de zekerheid nog een paar keer proberen, want wellicht was het de wind (die er niet stond). Helaas, pindakaas, het gas bleek op. Jawel joh! We waren eigenlijk al lang blij dat dit niet tijdens het avondeten gebeurde en daarnaast hadden we eerder die week een folder zien hangen in het toiletgebouw dat je ergens in de buurt gasflessen kon kopen. Mazzel! Maar ja, hoe dichtbij is ‘in de buurt’ als je het moet lopen?

Uiteindelijk bleek het 4 kilometer verderop. Voor de zekerheid vroegen we bij de campingeigenaar of er toevallig een leenfiets was voor ons noodgevalletje. En dat was er! Dankbaar! Het was inmiddels 17.00 uur en de winkel zou over een half uurtje sluiten. Dus voor de zekerheid belde ik of ze überhaupt deze gasfles op voorraad hadden. In onze auto is alles tot op de mm ingebouwd, een grotere of een andere versie zou dus sowieso niet passen. De man aan de telefoon gaf aan dat ze er precies nog 1 op voorraad hadden. In combinatie met de geleende fiets voelde dit dus als dubbele mazzel! Zodoende sjeeste Mark met een rotgang naar de winkel 4 km verderop en kwam hij weer met een stralend koppie terug.

Maar ik kan niet ontkennen dat alles bij elkaar de afgelopen dagen stiekem ook wel een beetje voelde alsof we werden getest. Nou ja, de vlag kon wel uit, want naar ons idee waren we meer dan geslaagd! !

Inspirerend gesprek tussen de onderbroeken

We waren blij met ons verse gas en genoten dan ook extra van ons maaltje die avond. Ik heb het wel vaker gezegd, maar na dit soort momenten konden we het allemaal weer net een tikkeltje extra waarderen. Op een gegeven moment liep er een man voorbij en we raakten aan de praat. Hij stond ook met z’n auto met daktent op deze camping. Hij was daar samen met z’n vrouw en hun vrienden die ook een soortgelijke auto hadden. Hoe ontzettend leuk!

Het voelde ergens wel een klein beetje ongemakkelijk, want we stonden letterlijk te praten tussen ons schoongewassen ondergoed. Maar goed, al snel kwamen de avonturen voorbij die zij al hadden meegemaakt met hun auto. Inspirerend. Zij waren om en nabij de 60 en hadden al heel wat bijzondere reizen verzameld in hun herinneringendoos. We vergaten dus heel snel de ongemakkelijke setting, want waarbij ons ondergoed aan de waslijn hing, hingen wij aan z’n lippen.

We kregen echt hele fijne tips voor wanneer we offroad gaan reizen, zoals een vervangend apparaatje in plaats van gas waardoor we overal en altijd een vuurtje konden maken en zo dus konden koken als het onverhoopt op was (al is het maar een theetje of een eitje). Ook had hij echt goede aanbevelingen over hoe we onze auto goed konden beveiligen. Hier gaan we de komende weken dan ook werk van maken. Het voelde bijna als een antwoord op de issues waar we de afgelopen dagen mee te maken hebben gekregen. Dit soort dingen gebeuren ook altijd wel weer met een reden, daar ben ik van overtuigd.

Het leuke van dit hele verhaal vond ik nog toen ter sprake kwam waar hij woonde. “Alphen aan den Rijn” was hierop zijn antwoord. Mark en ik keken elkaar aan en schoten in de lach! In eerste instantie snapte de man natuurlijk helemaal niet waarom, maar toen we aangaven dat we daar voorheen woonden en we daar nog regelmatig zijn, lachte hij mee! Hoe klein is die wereld dan? We werden uitgenodigd om een keer een wijntje te drinken als we weer in Alphen zijn. Nou die afspraak staat dan ook voor na onze reis!

Is het te fiksen?

Na hele leuke dagen op de camping was het tijd om naar de garage te gaan. Ergens met een klein beetje spanning probeerden we de auto op de inmiddels nieuwe manier weer te starten. Toch even afwachten of het weer ging lukken nadat we een paar dagen hadden stilgestaan. Maar de zorgen waren om niets, want de auto startte zonder verdere problemen. We konden door naar de garage om te kijken of ons ‘probleem’ te verhelpen was.

We kwamen aan bij de Defendergarage en dit was gelijk helemaal leuk. We reden de ene na de andere avonturenwagen voorbij! Haha, we zagen gelijk allemaal uitbreidingsmogelijkheden, zoals speciale koplampen bovenop de auto. Maar goed, je kunt er ook weer helemaal op leeglopen, dus eerst maar eens wat mooie reizen maken met dit ding! Die extra’s zijn natuurlijk geen must, dus juist leuk om dit beetje bij beetje verder op te bouwen.

Ons probleem was echt met een kwartier verholpen! Er bleek iets mis met het sleutelkastje wat het hele domino-effect in gang had gebracht: van het niet willen ontgrendelen, het niet willen starten tot het loeiende alarm wat bleef gaan. Woehoeeee, we waren zo blij. Hij keek voor de zekerheid ook nog even onder de auto en dat zag er op het oog allemaal prima uit.

Na dit bezoekje konden we nu ook zeggen dat we een garage hebben uitgeroepen tot ‘onze’ garage! We zijn namelijk zo fijn geholpen. Na onze reis kan onze auto waarschijnlijk wel wat extra liefde gebruiken door wat klein onderhoud, dus dan weten we in elk geval precies waar we heen moeten. Met een goede camping om de hoek ook nog!

En nu hophop, toch echt richting de Veluwe!