Blog 62 - Onze laatste weken in Nederland voor vertrek

Na best wat enerverende dagen vanwege de pech met onze Defender, waren we weer extra blij dat we ons weer zo vrij als een vogel konden voortbewegen. We konden dan ook niet wachten om richting de Veluwe te rijden, richting m’n ouders!

Eerst maakten we nog een tussenstop bij Mark z’n coach. Althans, zo is het contact ooit begonnen en inmiddels is het uitgegroeid tot een waardevolle vriendschap. Ik heb in de loop van de jaren al zoveel over haar gehoord, waardoor het leek alsof ik haar persoonlijk kende. Nu was het tijd elkaar te ontmoeten. Het was eigenlijk geen verassing dat het ook oprecht voelde alsof we elkaar al kenden. Wat een fijn persoon! Heel leuk om in het vervolg een gezicht bij de verhalen te hebben.

Na deze ontmoeting reden we door richting m’n ouders. Inmiddels had ik wat app-contact met m’n moeder waardoor ik precies wist waar ze uithingen, zij wisten alleen nog niet hoe ver wij op onze route waren. Zodoende konden we ze verrassen in de Lidl in Putten! We hadden elkaar alweer ruim een maand niet gezien, dus het was een en al geknuffel voor het sla-schap, haha. Na dit korte onderonsje moesten we nog even beiden onze eigen boodschappies in huis halen waarna we later die middag in hun vakantiehuisje uitgebreid hebben geborreld en bijgekletst. Gezelliggg!

Koetjes en kalfjes

Voordat wij richting de Veluwe reden, hadden we al een hele leuke camperplek op het oog in de buurt van m’n ouders zodat we op deze manier regelmatig bij elkaar konden buurten. Wederom hadden we nog niet geboekt, dus na de borrelmiddag reden we daar op de bonnefooi naartoe. Er was nog een mooie plek beschikbaar en ik keek m’n ogen uit. Het was serieus op een paar meter afstand van de wei waarin de koeien stonden te grazen! HEERLIJK!! Een stukje verderop stonden allemaal kalfjes op een klein veldje en als leuke bijkomstigheid konden we elke dag kersverse (biologische) eitjes kopen.

We voelden niet echt de behoefte om nog een provincie uit te pluizen zoals we in Limburg hadden gedaan, want het hoogseizoen was inmiddels in volle gang en dat merkten we aan zowel de drukte als de kosten. De meeste prijzen gingen meerdere keren over de kop in vergelijking met het voorseizoen. Wij waren nooit gebonden aan het hoogseizoen, dus voor ons was dit dus redelijk nieuw. We ontweken de drukte dus wel een beetje waar we konden. Wat met onze auto nu anders is dan met de caravan, is dat we nu ook gebruik kunnen maken van camperplekken. Meestal sta je dan wel in een soort laantje naast elkaar, maar dit scheelde aanzienlijk qua prijs. Zo kostte deze plek ons maar € 15,- per nacht, dus een mooie prijs!

Al jaren zeg ik tegen Mark wanneer de koeien in het voorjaar weer voor het eerst de wei in mogen dat het me zo leuk lijkt om mee te maken. Al die blije koeien die al springend en dansend weer volop genieten van de eerste verse grassprietjes. Maar eigenlijk kwam het er nooit van om daarbij te zijn. De koeien van deze boerderij stonden gedurende de dag op verschillende velden, maar eindigden elke dag in de wei achter onze auto voordat ze gemolken werden. Ze stonden lekker een beetje te grazen totdat de eerste koe aangaf dat het tijd was om gemolken te worden. De een na de ander stond vervolgens op en bewoog zich richting de stal. We hoorden van de boer dat ze dit uit zichzelf deden, geen seintje voor nodig, maar echt hun biologische klok.

Er was altijd een groepje koeien, de wat jongere van het stel, die al huppelend die kant op gingen. De uiers waren nog zo klein, dat ik me afvroeg of zij überhaupt al werden gemolken. Maar dankzij dit stelletje koeien, hadden wij toch elke avond een kleine koeiendans die we konden aanschouwen!

Dat we echt genoten van deze camping, mag vast wel al duidelijk zijn. Maar we hebben ook behoorlijk wat regen en onweer op deze plek gehad. Echt, soms leek het net of er een luik werd opengetrokken. Toen op een avond zelfs de boer bij ons een praatje kwam maken en daarbij aangaf dat hij het weer best wel pittig vond voor in zo’n tentje, beseften we eigenlijk hoe we in deze situatie ook een soort onze nieuwe comfortzone hadden weten te maken.

Tuurlijk geniet ik er ook meer van als het zonnetje lekker schijnt, maar we hadden een weg gevonden. Onze weg. Als zelfs een boer begint over het ‘slechte’ weer, iemand die non-stop buiten is, dan weet je wel dat het menens is. Waar sommige campinggasten nog wat bemoedigende woorden toespraken: “Nog even volhouden hoor, strakjes wordt het weer droog”, stonden wij zo droog mogelijk onder de luifel en hadden wij alleen maar oog voor de gigantisch felle regenboog die ontstond.

Wel een beetje verkleumd, dat geef ik eerlijk toe.

Wel zorgde deze momenten ervoor dat we ons nog weer wat beter konden voorbereiden voor de volgende keer. Inmiddels waren we er helemaal over uit dat we na onze maanden in Nederland door zouden reizen naar IJsland, met een tussenstop op de Faeröer eilanden. Op deze plekken zal het weer veel onstuimiger zijn dan dat we nu hebben ervaren. Dus alle beetjes hielpen mee om ons hierbij zo goed mogelijk voor te bereiden. Zo wisten we in elk geval wel dat we onder andere regenlaarzen, handschoentjes en wollen sokken op de checklist moesten toevoegen om te bestellen!

Doelloos

Nadat we onze huizenjacht voor onbepaalde tijd on-hold hadden gezet, moesten we beiden stiekem wel wennen aan het idee om ‘geen doel’ te hebben. Dit klinkt misschien een beetje gek, maar het vinden van ons nieuwe thuis was al die tijd toch wel ons doel geworden. Dit plaatje zagen wij zo voor ons toen we ons avontuur 2,5 jaar geleden startte. Nu we hadden besloten om dit los te laten… Waar schrijf ik dan over? Het is allemaal zo’n ontdekkingsreis, zal ik alle ups en downs wel blijven delen? Maar van de andere kant hoor ik middels mijn blog juist steeds meer herkenning om me heen, iets wat ik weer als heel fijn ervaar. Bij Mark ging dit precies hetzelfde, maar dan natuurlijk over zijn vlogs. Hij vond het zo ontzettend leuk om foto’s/filmpjes te maken en er vervolgens een video van in elkaar te draaien, alleen stroomde het op de een of andere manier zijn vingers niet uit. Instagram hadden we inmiddels ook overboord gegooid, dus ook daarin sloegen we een nieuwe weg in. Dit was toch wel de plek waar we onze vlog en blog wat meer onder de aandacht konden brengen en zo met mensen in contact konden komen en blijven.

Ga ik weer proberen mijn sieraden te verkopen? Maar dan als een soort Traveling jewelry maker? Hoe vlieg ik dat dan eigenlijk aan, kan ik bijvoorbeeld vanuit elk land ‘makkelijk’ pakketjes versturen? Of ga ik zelf wellicht ook vloggen, maar dan over het dagelijkse leven van het wonen in een Defender door de ogen van een vrouw? Blijf ik schrijven of wissel ik het gewoon lekker allemaal af?

Al met al was het een beetje chaos in m’n bovenkamer. Zoveel ideeën, maar geen focus. Ik ben dan ook echt een denker. Ik moet dingen een soort eerst uitgedacht hebben en zodra het me allemaal wat duidelijker is geworden, ben ik niet meer te stoppen. Het viel alleen nog niet zo op z’n plek. We hebben nu volledig een blanco blad voor ons en we kunnen zien hoe dit zich invult. Waarschijnlijk wissel ik nog 100 keer van gedachten, want zo zit ik in elkaar. Maar langzaamaan komen we steeds meer bij de kern van wat we al die tijd voor ogen hadden. Het volgen van onze dromen, ook dat gaat totaal niet in 1 rechte lijn.

Toch pakte ik als vanzelf keer op keer mijn laptop er weer bij. Zo zat ik, op een van de eerste ochtenden op de Veluwe, alweer lekker te typen aan ons nieuwe tafeltje. Het ochtendzonnetje op m’n gezicht, koffie in de maak. Ach, wellicht is het met al die rondspokende vragen de hoogste tijd om mijn focus vooral te verleggen naar alleen het ‘nu’. Genietmomentje.

Keep on shining

Op deze plek was het ook de hoogste tijd om ons zonnepaneel uit te proberen. We hadden dat al eens eerder gedaan, maar toen was het weer niet optimaal en viel ‘de opbrengst’ ons eigenlijk een beetje tegen. Maar nu de buien zich hadden ingewisseld voor een stralend zonnetje, deden we een nieuwe poging. En jawel hoor, het zonnepaneel deed het!

Wat het minder als een zonnetje deed, was onze koelkast. Ken je dat verhaal nog van onze kapotte koelkast in de caravan? Maanden hebben wij in Spanje rondgereden met een aparte koelbox waarbij we dagelijks ijsblokjes kochten om onze spulletjes een beetje koel te kunnen houden. Na verschillende pogingen om de koelkast te reapareren, bleek dat we een nieuwe koelkast nodig hadden. En zolang we in Spanje verbleven, was dit voor ons toen geen optie.

Maar goed, dat verhaal blijft ons op de een of andere manier achtervolgen. Zo ook met onze spiksplinternieuwe koelkast in onze Defender. Van de een op andere dag stond onze koelkost op maximaal vriezen, hoe we ‘m ook instelden. Natúúrlijk hebben we ‘m een aantal keren uit- en aangezet en daarna ook nog een nieuwe update uitgevoerd, maar niets. Hopeloos. Wellicht een test van het universum: ‘Hoe goed we ons hoofd koel kunnen houden in verschillende situaties?’. Vooralsnog hebben we geen oplossing voor dit probleem en hebben we contact met de leverancier van onze koelkast, dus dit issue zetten we maar even in euh… de koelkast.

Lekker freubelen

De befaamde Jessie-hobbykrat, zoals ik had geschreven in blog 59, bleek een schot in de roos! Bij tijden kon ik ontzettend uitkijken naar het hebben van een woning, omdat ik dan onder andere weer een eigen plek zou hebben om te freubelen. Maar op deze manier hadden we dit weten te tackelen, want ik had inmiddels een kleine hobbyruimte op wielen. En dan ook nog eens elke keer met een ander uitzicht!

Zo langzamerhand komen we steeds meer los van het materialisme. Dit is in sneltreinvaart gegaan op het moment dat we het doel van het vinden van een huis loslieten. Daarbij kwam namelijk het besef dat onze spulletjes nog wel even een tijdje in de opslag zouden staan, waar ze inmiddels al 2,5 jaar netjes zijn opgeborgen. En tuurlijk lijkt het me zo af en toe heerlijk om me weer te omringen met m’n persoonlijke spullen, ook al zijn het er niet veel. Want wat er in de opslag staat, zijn voornamelijk herinneringen (foto’s enz.), kleding, hobbyspullen en gereedschap. De rest hebben we namelijk allemaal verkocht! Maar misten we dit nou echt? Gek genoeg is het antwoord nee. Zeker op het gebied van spullen zijn we helemaal geland in het ontdekken van onze nieuwe weg. We zijn oprecht gelukkig met de manier hoe we nu leven: een nomadenbestaan. Willen we dan helemaal geen huis meer? Het eerlijke antwoord daarop is dubbel, namelijk ‘ja en nee’. Wellicht, op z’n tijd. Maar de druk is volledig van de ketel en we staan open voor wat er gaat komen. Dit is voor ons schijnbaar het ultieme gevoel van vrijheid waar we al die tijd naar opzoek waren.

Naakte man

Dat we dagelijks nieuwe en soms gekke dingen meemaken, sta ik niet meer zo van te kijken. Maar toch had ik er weer eentje die de boeken inkan, of in dit geval, mijn blog haalt. We hadden, inmiddels op een nieuwe camping, overdag de 35 graden aangetikt. Ik kon dus niet wachten om deze dag van me af te spoelen en zo fris en fruitig m’n warme tentje in te kruipen. Deze plek had twee douches, wederom gemengd. Alleen was het dit keer superschoon, dus geen problemen. Je kon alleen aan het slotje van de deur niet goed zien of de ruimte bezet was, dus je moest echt een trek doen aan de deurklink. De eerste douche… bezet. De tweede ging open! Ik deed m’n hoofd om de hoek en keek zo vol in de porrie (en de rest) van een naakte man. Oh my! Ik schrok me echt kapot. Niet per se van wat ik zag, maar gewoon hoe ongemakkelijk dit was! Oepsieeeee. Uiteindelijk bleek het nog m’n buurman op de camping te zijn ook! Joejoe! Voor hem waarschijnlijk net zo ongemakkelijk als voor mij, zeiden we de daaropvolgende dagen nog regelmatig ‘goedemorgen’ of ‘slaap lekker’ tegen elkaar.

In m’n kloffie… koffie?

Nou hoor ik regelmatig wel verhalen van vriendinnen als: “Ik heb die en die ontmoet tijdens zwangerschapsyoga, op school of in het speeltuintje”. Voor ons is dit alleen niet de plek om mensen te ontmoeten aangezien wij dan het gemeenschappelijke onderwerp missen: kinderen. Wij hebben geen collega’s of zijn momenteel geen lid van een bepaalde club of iets dergelijks en ook de supermarkt ga ik het liefst zo snel mogelijk weer uit. Daar zit ik niet echt te wachten op een gezellig praatje eerlijk gezegd. Dus wij moeten het voor ons gevoel toch een beetje hebben van de ontmoetingen tijdens onze reis. Gewoon het gevoel dat je niet zo buiten de boot valt, kan me echt een oppepper geven.

Regelmatig ontmoeten we nieuwe mensen gewoon in ons kloffie. Net uit bed, wanneer alle haren nog alle kanten op staan. Bij mij in elk geval dan hè?! Niet bij Mark, haha. Wanneer je stiekem je tanden nog moeten poetsen, zonder make-uppie en dus met een blotebillengezicht of wanneer je net je teennagels aan het knippen bent. Met flinke vlekken op je broek, omdat je eigenlijk moest wassen maar je net een camping hebt getroffen zonder wasmachine, of zoals in m’n vorige blog geschreven, juist precies op het moment wanneer de fris gewassen onderbroeken aan de waslijn hangen. Geen masker, geen kostuum. Gewoon ik en de ander, in z’n puurste vorm. Het maakt allemaal niet uit.

Heel eerlijk… ik vind het een verademing. Tuurlijk krijg ik af en toe wel eens een blos op m’n wangen van schaamte wanneer ik aan de praat raak in een ongemakkelijke situatie. Maar van de andere kant, is dit blijkbaar ook gewenning. De lat lag achteraf gezien zo ontzettend hoog. Ik werd hier helemaal niet gelukkig van. Ik vind het af en toe nog steeds leuk even een make-upje op te doen, iets leuks aan te trekken of een krul in m’n haar te zetten. Maar inderdaad, af en toe. Meer niet, dan wel. Waar dit in mijn ‘vroegere’ leven (mag ik al vroeger zeggen?), echt ondenkbaar was!

We deden een rondje om de auto en raakten in gesprek. Op een gegeven moment ging het allang niet meer over de auto maar over van alles en nog wat. Raakvlakken, veel raakvlakken.

Zo waren we op een ochtend lekker aan het rommelen en een ontbijtje in elkaar aan het flansen toen er een stel langskwam in hun auto. Het raampje ging naar beneden en de man zei tegen Mark “Hee, wat een toffe auto hebben jullie! Mogen we even komen kijken?”. We hadden totaal geen haast, dus hoppa, het gas weer uit en tuurlijk. Kom maar even ‘binnen’ kijken.

We deden een rondje om de auto en raakten in gesprek. Op een gegeven moment ging het allang niet meer over de auto maar over van alles en nog wat. Raakvlakken, veel raakvlakken. Onze manier van denken kwam angstvallig overeen. Van de Covid-situatie, het zoeken naar een huis in het buitenland tot de dingen waar wij gezamenlijk tegenaan liepen in het huidige systeem. Heel tof dat dit ‘gewoon’ kan ontstaan op een camping!

We stonden een tijdje lekker te kletsen tot we de uitnodiging kregen om die middag even een bakkie bij ze te komen doen. Ze woonden in de buurt en we voelden direct een ‘ja’! Waar ik normaal gesproken toch altijd een soort zenuwachtig was voor langsgaan bij eigenlijk onbekenden, had ik dat deze keer helemaal niet. Ik voelde me die ochtend al helemaal op m’n gemak! We hadden geen tijd afgesproken en onze dag liep iets anders dan we voor ogen hadden, dus we haalden nog even snel een wijntje, aangezien de koffietijd inmiddels wel was geweest.

We werden heel gastvrij onthaald op een terrein waar je ‘u’ tegen zegt. Jeetje, wat hadden zij deze boerderij, later hoorden we hoe vervallen dit alles namelijk was, omgetoverd tot een pareltje. Dit was oprecht een droomplekkie. Iets wat wij tijdens de zoektocht in Spanje en Italië ook echt voor ogen hadden, alleen in Nederland was dit kostentechnisch voor ons niet haalbaar. Althans, dit schrijf ik wel zo, maar waarschijnlijk hadden wij ons beiden een slag in de rondte moeten werken om dit aan te kunnen schaffen, en dat voelde voor ons niet als de juiste weg. Uiteindelijk ben ik ervan overtuigd dat zowat elke stap in je leven mogelijk kan zijn, alleen zit de grote vraag ‘m vooral in of je ook wil dealen met de consequenties. Het was hun ook niet zomaar aan komen waaien, het was hard werken en dat ging gepaard met het hebben van een bepaalde portie lef.

Maar in elk geval was deze ontmoeting nu al inspirerend! Onze ideeën gingen van binnenuit gelijk weer borrelen. En wij trouwens ook! De wijn en een lekkere borrelplank werd namelijk op tafel gezet. Ik dacht eigenlijk dat ik hier helemaal niet het type voor was, zo spontaan nieuwe mensen leren kennen, maar als je kennelijk bij de juiste mensen bent, gaat dit als vanzelf. In de loop van de avond gingen we er weer vandoor, maar we wisten nu al, deze mensen gaan we vast en zeker weer een keer ontmoeten!

Verjaardag Markie

We vierden Mark z’n verjaardag samen in een kuuroord, waar we een nachtje verbleven. We konden echt volop genieten van een ‘echt’ bed, een eigen toilet en een paar luxe stoelen waar we op konden ploffen. Op de vroege morgen werd er al heel veel liefde zijn kant opgestuurd. Ik had namelijk van tevoren 2 cadeautjes in m’n tas moeten verstoppen van het thuisfront, hij werd toegezongen en ontving lieve appjes!

Maar uiteraard stonden we ook stil bij het feit dat dit zijn tweede verjaardag was zonder zijn ouders.

Zo werden we verrast tijdens het ontbijt, waar we beiden lekker bij het buffet aan het snuffelen waren; hij aan de ene kant en ik aan de andere kant. Op een gegeven moment hoorde ik het, nou ja, het is lastig te omschrijven want ik voelde het eerst. Een gevoel van binnenuit wat aangaf dat ik m’n oren even goed ‘open’ moest zetten, want de muziek stond eigenlijk veel te zacht om er überhaupt iets van te horen. Daar was hèt seintje.

Ik liep snel naar Mark die lekker yoghurt aan het opscheppen was, volledig in z’n eigen wereldje te genieten van al het lekkers wat hij zag. Ik zei: “Je wordt gefeliciteerd”. En toen voelden we het beiden: kippenvel. We liepen naar ons tafeltje waar we even stil stonden bij dit alles en luisterde naar het prachtige liedje ‘Fast car’ waar Mark een liefdevolle boodschap op had gemonteerd voor tijdens de uitvaart van z’n vader.

Wat kan het leven mooi zijn, vol tekens. Zo zaten in gedachten zijn beide ouders even bij ons aan de ontbijttafel. Op zijn verjaardag, wat een cadeau.

Kleine ruimte, nieuwe inboedel

Inmiddels zijn we een heel eind opweg wat betreft de 4-maanden-in-Nederland-regel, en komt daarbij de tijd dat we ons van nacht tot nacht moeten verantwoorden bij de gemeente ook even tot een einde. Waar dit een paar maanden geleden nog wel even zoeken was hoe we dit het beste konden invullen, merkten we nu ook wel weer hoe snel de tijd uiteindelijk is gegaan.

Van camperplek naar camperplek in Nederland heeft ervoor gezorgd dat we de auto helemaal hebben leren kennen en daarnaast hebben we echt ontzettend veel geleerd. We hebben er oprecht van genoten en helemaal onze draai gevonden.

Wij hebben ons de afgelopen weken stap voor stap klaargemaakt voor onze reis naar IJsland. Doordat wij al onze spullen hebben opgeslagen met het idee om een huis in Spanje te kopen, lagen alle winterdingen natúúúúúrlijk achterin de opslag. En aangezien die met de nodige precisie helemaal tot de nok toe is ingebouwd, moesten wij ons de laatste weken af en toe best in bochten wringen om alles zo goed mogelijk voor te bereiden. Midden in de zomer zijn de meeste winkels nog niet ingericht op de wintercollectie dus zodoende moesten we toch wat bestellingen plaatsen. Daarbij liepen we tegen ‘het probleem’ aan dat niet alle zaken gebruikmaken van afhaalpunten, en op onze huidige camping konden we niet zo gemakkelijk pakketten laten bezorgen. Zodoende zijn we verschillende plekken langsgecrost om alles zo goed mogelijk in te slaan.

Kleding passen bleek op de camping ook wel een uitdaging, geen spiegels die lager komen dan je hoofd en ook geen redelijke omkleedhokjes. Daarnaast moesten sommige dingen ook weer retour waarbij een retourformulier werd verlangd, maar niet bij het pakket zat. We hebben geen printer bij de hand, dus er zat niets anders op dan op die momenten even een bezoekje te aan een bibliotheek om een afdruk te laten maken. Haha, soms voelde het echt als bezigheidstherapie zo alles bij elkaar. We krijgen wel eens de vraag ‘Waar we ons nou zoal allemaal mee bezig houden gedurende een dag’, haha nou het dagelijkse leven en wonen in een auto zonder alle standaard gemakken om je heen is 1 van die dingen!

Inmiddels hebben we thermo-ondergoed, wollen sokken, handschoenen, dikke truien, een goede outdoorbroek, regenlaarzen en extra dekentjes. Daarnaast hebben we twee kratten gevuld met eten aangezien het op de Faeröer en in IJsland allemaal wel wat prijziger schijnt te zijn.

Tijd van afscheid

Zoals m’n moeder laatst zo leuk zei… we hebben alle knuffels de laatste maanden weer flink geïnd, en nu gaan we ze weer opsparen tot de volgende keer! We stappen weer over op videobellen, foto’s sturen en appen. Dit blijft van de ene kant lastig… van de andere kant maakt deze weg me juist zo gelukkig en voel ik na jaren en jaren tobben, dat ik eindelijk m’n levenspad bewandel. Ook al blijft precies dit stukje soms gewoon echt een klotegevoel geven.

Maar tegelijkertijd besef ik meer dan ooit dat ik deze stappen nooit had kunnen maken als ik niet zo was opgevoed zoals ik ben opgevoed. Ik geloof wel dat daar ook voor een groot deel de kern ligt van het leven wat je leeft. We voelen support tijdens het uitzoeken van onze weg en mede daardoor geven wij gehoor aan de roep naar ons Faeröer en IJsland-avontuur!

Het is de hoogste tijd om onze vleugels weer opnieuw uit te slaan!