Blog 55 - Tweede bezichtiging Italiaans huis

De nacht na de eerste bezichtiging sliepen we niet fantastisch. Het huis zat echt in ons hoofd, maar we voelden ook wel mega veel twijfels. Zien we zo’n klusproject als dit wel écht zitten? Een groot deel van de klus zal uit handen moeten worden gegeven aan een aannemer. Terwijl wij juist het plaatje voor ons zien, uiteraard wel af en toe met hulp van vakmannen, van vooral lekker samen te gaan verbouwen. Natuurlijk zouden we hier nog uitgebreid de kans voor krijgen nadat de ruwbouw zou zijn afgerond. Maar voordat dit zover is...

Uiteraard hadden we na de bezichtiging mega veel vragen aan Laura wat betreft deze woning. Wat is er allemaal mogelijk en wat juist niet? Zoals afgesproken, hadden we in de loop van de volgende dag dan ook een mail opgesteld met een aantal van onze vragen. Wederom kregen we na deze mail een tijd geen reactie. Stiekem dachten we wel even: “Gaan we weer!”. Na verloop van tijd hadden we toch maar een berichtje gestuurd om te vragen of de mail goed was aangekomen.

Maar goed ook, want de mail was helaas niet aangekomen! We kregen een ander mailadres waarop ze direct reageerde en aangaf dat ze er zo snel mogelijk naar zou kijken. We wachtte het dus weer verder ‘rustig’ af. Haha, natuurlijk ging dit met vlagen goed, maar met vlagen ook niet. We hebben beiden dat als we iets willen, we dat het liefste gisteren al wilden. Maar geduld is iets wat je in Italië wel kunt gebruiken. Op de weg die wij bewandelen in elk geval schijnbaar wel, zo zal iedereen ook wel weer een eigen ervaring hebben.

Na weer een goede week wachten, dus inmiddels bijna twee weken na de bezichtiging, hadden wij nog geen antwoord op de vragen. Pffff, ook al proberen we echt ons geduld te bewaren, soms was dat ook gewoon heel vermoeiend! We besloten nog één keer te vragen naar de status en als het op dit punt weer zou stagneren, hadden we met elkaar afgesproken dat we zouden stoppen met het erachter aangaan. De boel forceren heeft naar onze mening sowieso meestal geen goede afloop.

Ze gaf aan dat ze ziek was geweest en dat ze in de daaropvolgende dagen zou reageren op de mail. Ahh nou ja, dat kan gebeuren natuurlijk. Het zou een logische verklaring kunnen zijn en daar kwam het weer… er zat niets anders op dan afwachten!

Sprongen vooruit

Gelukkig kregen wij vrij snel na haar laatste belofte antwoorden op onze vragen en we voelden direct enthousiasme opborrelen. Zo bleek het huis bijvoorbeeld legaal, behoort het niet tot een UNESCO-gebied (beschermd) en kregen we wat antwoorden op praktische vragen, zoals de staat van de sceptic tank enz.

Het contact kwam lekker op gang, met meerdere mailtjes over en weer. Maar de vertaling van Google Translate bleek wel echt een dingetje. Zo vroeg ze op een gegeven moment: “Wat bedoel je precies met een site voor doven?”. Haha, een onderwerp waar wij het natúúrlijk niet over hadden gehad! Verkeerde afslag dit. Prima voor het begin, maar nu het toch wel wat serieuzer leek te worden, was het voor ons de hoogste tijd om research te doen naar onder andere hulp bij het vertalen. Zo vonden we na een ochtendje speuren meerdere bureaus die zouden kunnen helpen bij de vertaling en daarbij in een later stadium ons ook zouden kunnen voorzien van juridisch advies en hulp bij andere belangrijke zaken tijdens een emigratie. De eerste mailtjes gingen dan ook de deur uit!

We hadden de (drone)beelden erbij gepakt en inmiddels begonnen we door middel van ons huidige appartement in Sessame ook al wat zaken op te meten en in te tekenen. Tegelijkertijd bleef al die tijd nog steeds mijn gevoel heen en weer gaan, van… Ja, we gaan ervoor en zien het wel. Naar… Nee, dit project is echt veeeeel te groot. Haha, die verdomde beren ook! Wellicht was het ook wel een vorm van koudwatervrees, omdat we zo in het onbekende zouden stappen. Mark kent me inmiddels door en door en laat het me dan ook altijd een beetje zelf uitpluizen. Ik kan dan wat tegen hem aanprossen, m’n twijfels delen en vervolgens laten we het dan ook weer even voor wat het is. We willen elkaar niet overhalen, het gevoel moet écht bij beiden goed zijn!

Opeens was het moment daar, ik voelde tijdens het hardlopen zo de knop om gaan. Ja, we gaan ervoor! Mark had dit gevoel al een stukje eerder, dus zo waren we er beiden helemaal over uit. Er werd al wat voorzichtig onderhandeld over de prijs, waarbij we natuurlijk nog geen uitsluitsel deden. Dit was voor nu veel te vroeg in het proces. Wel hadden we de vraag naar Laura uitgezet om te berekenen wat de verschillende kosten zouden bedragen als we voor het huis zouden gaan, zoals de makelaarskosten, de notariskosten enz. We hadden namelijk gelezen dat we voor dergelijke kosten zo ongeveer tussen de 10% en 15% mogen rekenen bovenop het aankoopbedrag. Maar was dit ook echt zo? Ze gaf aan dat ze een berekening zou laten maken bij de notaris. Hoppa, hierbij was er weer een lijntje uit!

Nog een keertje dan

Om ons gevoel te bevestigen, wilden we toch nog een keertje samen bij het huis gaan kijken. Net zoals deel twee van de vorige bezichtiging, het liefste zonder makelaar. Na wat contact met Laura gaf ze aan dat dit geen probleem was. Ook al was het een rit van twee uur, alles ging opeens toch een soort snel nu. Dus liever wat kilometers teveel rijden dan te weinig. We deden onderweg een stop om wat eten te halen zodat we dit verderop in ‘ons toekomstige dorp’ op een bankje rustig konden eten. Zo konden we mooi kijken, en vooral voelen, hoe het er hier aantoe ging. Middenin het dorpje bleek een basisschool te zitten, zo waren er lekker veel kindjes aan het spelen. Onze conclusie was dan ook dat het er wel levendiger moet zijn dan dat het de vorige keer oogde. Als het dorpje inmiddels was vergrijsd, had er nooit een schooltje geweest.

Verder was het echt geen groot dorp hoor, zoals eerder omschreven had het wel wat basisvoorzieningen. Zo was er een groentezaak, bakkertje, kapper, tabakszaak, postkantoortje en een cafeetje. Prima, want op 20 minuutjes rijden met de auto was een groter stadje met de rest van de benodigdheden.

Toch voelden we beiden hetzelfde: “Is dit het?”. Is dit het dorp waar we nou al die tijd een soort naar opzoek zijn geweest? Het uitzicht op de Alpen was prachtig en daarnaast zijn er basisbehoeften te vinden als je ze nodig zou hebben. Het voelde rustig aan maar ook weer niet uitgestorven. We liepen nog een rondje en besloten door te rijden naar het huis. Uiteindelijk weet je nooit of je je draai gaat vinden op een nieuwe plek. Toen wij in Zevenhuizen gingen wonen, hadden wij die zekerheid ook niet. Dat was in vergelijking met mijn geboorteplaats ook maar een ieniminiedorpje in the middle of nowhere. Dat we uiteindelijk de leukste buren ever troffen, was van tevoren dan ook niet te voorspellen!

De bezichtiging

We reden het terrein op en weer werd onze aandacht direct naar het uitzicht getrokken. Het zal je tuin maar zijn! Nadat we buiten wat hadden rondgelopen, wilden we even door de ramen koekeloeren en zo nog even goed de binnenkant van het huis in ons opnemen. Alle luiken zaten dicht, maar daarachter bleken de deuren en ramen gewoon open te staan! Voor de zekerheid stuurden we een berichtje naar de makelaar of ze hiervan op de hoogte was. Ze had inderdaad alles opengelaten met de luiken ervoor dicht, zodat het een beetje kon luchten in huis. Zo ‘veilig’ was het hier dus schijnbaar, want het zag er verder niet gekraakt uit ofzo haha. We kregen in elk geval toestemming om het huis in te gaan, was dat even een mooie bonus die we niet hadden verwacht!

Er vielen ons wel direct wat dingen op. Ik had tijdens de eerste bezichtiging niet zo’n besef van de consequentie dat alle binnenmuren ook 60 cm breed waren. Op de begane grond waren dat er drie en dat slokte toch wel aardig wat van de ruimte op. Het gaf een hele knusse look, maar drie waren er wel wat veel van het goede en maakte de ruimte wat hokkerig. Ook waren die ‘bogen’ die erin zaten voor Mark veel te laag. Kon dit ook ‘zomaar’ worden aangepast of was dat hier geen optie qua constructie of iets dergelijks? Daarnaast zagen we echt veel meer schimmelvorming dan de vorige keer.

Bovendien staat het huis pal tegen een berg. Om het vocht van de berg tegen te houden, is er een extra muur geplaatst als isolatie vlak achter het huis. Dat is hier gebruikelijk op deze manier, maar niet zo’n heel fraai uitzicht. Nou kunnen we daar altijd wel iets van maken door er bijvoorbeeld een klimop tegenaan te laten groeien, maar tijdens de eerste bezichtiging was ons dit allemaal niet zo opgevallen.

Na binnen de boel nog eens goed te hebben bekeken, deden we nog één laatste ronde om het huis. Bij de vorige bezichtiging kwamen we erachter dat er toch een schuurtje op het terrein staat. Na de vragenronde bij Laura, bleek deze alleen niet legaal en ook alleen maar uit asbest te bestaan. Deze zou dus moeten worden afgebroken. Wat kost het afvoeren van asbest hier eigenlijk? Zo bij elkaar was het toch wel meer asbest dan we in eerste instantie hadden gedacht. Inmiddels hadden we in elk geval een leuke collectie van hersenkrakertjes verzameld.

Om gek van te worden

Na toch wel wat meer ‘negatieve’ bevindingen dan gedacht, voelden we het uiteindelijk beiden niet volledig. We bleven onszelf een soort continu rationeel overtuigen en naast de eindeloze twijfel, paste dat gewoon niet zo bij ons. We hadden met Larua afgesproken om na deze bezichtiging nog even bij haar op kantoor te komen, want zij had inmiddels ook het kostenplaatje van de notaris ontvangen.

We waren dus eigenlijk van plan om bij Laura aan te geven dat we het voorlopig wilden laten bezinken. Inmiddels zat de maand in Sessame er bijna op en in plaats van iets nieuws te huren, zouden we terug gaan naar Nederland, wellicht een reis maken, om op een later moment een nieuwe poging te wagen. Dit huis stond toch al 15 jaar leeg, dus als het zo moet zijn, kunnen die paar weken/maanden er ook nog wel bij.

Eenmaal bij Laura, wist ze op de een of andere manier onze twijfel weer te kalmeren door al onze knelpunten één voor één na te gaan. Of zij is gewoon een verdomd goede makelaar, of wij willen dit huis ergens toch gewoon te graag. Het voelde verder niet als gepush en ze gaf eigenlijk alleen maar antwoord op onze vragen. Ze zijn hier natuurlijk ook veel meer bekend met vochtproblemen bij woningen in de bergen, kapotte daken en die dikke muren dan wij in Nederland dat gewend zijn. Ze gaf nog aan dat de basis van de woning helemaal in orde is, maar dat op een gegeven moment de natuur zo’n leegstaande woning inhaalt. Tja, daar is ook wat voor te zeggen.

Hulp onderweg

Opeens gaf Laura aan dat ze elk moment een Nederlandse klant van hun kon verwachten die ons zou helpen met het vertalen. Huh? Wij dachten in tien minuten weer buiten te staan omdat we eigenlijk van plan waren aan te geven dat we er een tijdje over na moesten denken. Voordat we het wisten waren we in een hele nieuwe situatie beland. Zo zie je weer, het is ook gewoon niet te plannen hoor! Die ‘klant’ kwam binnen en dat bleek een man van onze leeftijd en sprak naast Nederlands dus ook vloeiend Italiaans. Heel leuk om weer eens even in het Nederlands te kunnen babbelen na al die maanden!

Hij had zelf met zijn vrouw een huis in de bergen verbouwd en kon ons daarbij direct van allemaal handige tips voorzien. Ik werd al helemaal gelukkig van het idee dat er gelijkgestemden in de buurt zouden wonen. Maar helaas.. zij hadden hun huis net verkocht en gaan weer reizen en uiteindelijk opzoek naar een woning in... je raad het niet… Spanje! Haha, hoe verzin je dit! Te grappig hoe sommige mensen op je pad kunnen verschijnen.

Laura gaf nog aan dat het uitgeven van de vergunningen per gemeente in Piemonte best kan verschillen. De ene gemeente is heel streng en de ander helemaal niet. Ze gaf aan dat dit huis hoorde bij een gemeente die de komst van nieuwe mensen heel erg stimuleerd en daarmee, binnen bepaalde kaders, veel dingen goedkeurd. Daarnaast waren de berekeningen van de bijkomende kosten gemaakt door de notaris en dit kwam inderdaad neer op de eerder ontdekte 10% bovenop de aankoopprijs.

Welles versus nietus

Nadat we antwoord hadden gekregen op onze meest prangende vragen, gaf Laura aan dat als we zouden willen, op korte termijn een rondje door de woning konden doen met een aannemer om een prijsindicatie/offerte op te laten maken. Dit alles werd ons dus letterlijk in onze schoot geworpen. Het mooie was, dat deze aannemer ook wat klussen bij de ‘klant’ had gedaan en zodoende kon hij ons vertellen dat er vakwerk was afgeleverd. Natuurlijk wilden we zo’n aannemer eerst zelf ontmoeten, voordat we blindelings daarop af zouden gaan. Maar hoe dit loopt is toch ook niet te verzinnen? De ‘klant’ zou eind van de week zijn reis in gaan zetten, maar mocht het voor die tijd lukken, zou hij ook wel aanwezig willen zijn bij de afspraak met de aannemer om te helpen vertalen. Hoe lief!

Na een kopje koffie, of nou ja in onze ogen espresso, was het de hoogste tijd om af te ronden. Jeetje zeg, wat een hoop extra informatie na deze afspraak! Deze dag verliep toch echt weer alles behalve hoe we het hadden verwacht. We gingen na de toch wel tegenvallende bezichtiging oprecht met de intentie naar de makelaar om te zeggen dat we op dit moment niet door wilden gaan met de woning. Vervolgens vielen we van het ene in het andere en voelde het opeens alsof we aan de hand werden meegenomen. We dachten met tien minuten weg te zijn, maar inmiddels was het anderhalf uur later! Naast dat het contact ook hier niet alleen maar hallelujah verloopt, zoals je inmiddels misschien wel in eerdere blogs hebt gelezen, vonden we het zo heerlijk hoe het van de andere kant hier ook kan werken! Niets plannen, maar een beetje zien hoe het loopt en dan ontpopt er een uitkomst die bovenverwachting is.

Nou, alles in kannen en kruiken zou je zeggen toch? Haha nee, bij ons toch niet. Ook al waren we tijdens de afspraak toch gekalmeerd en verliep het zo wonderbaarlijk, toch sloeg de twijfel weer helemaal toe. Juist omdat ons gevoel zo heen en weer geslingerd werd. Iets wat we eigenlijk niet zo vaak hebben. Meestal zijn wij toch van het ‘bij twijfel niet doen’ verhaal. Maar juist omdat het kopen van een huis in het buitenland spannend is, wil je af en toe ook wel een beetje door dat gevoel heenprikken. We zochten daarin een bepaalde balans.

We deden nog een aantal boodschappen voor de komende dagen en daarna was het de hoogste tijd om weer twee uurtjes terug te rijden naar het appartement. De vermoeidheid van alle indrukken sloeg echt keihard toe. Die avond hadden we dan ook een complete vastloper. Het voelde als een te complex project zo bij elkaar. Emigreren is soms al uitdagend genoeg. Ook al leek het helemaal te flowen, we besloten ermee te nokken. En met dat gevoel gingen we slapen.

Halverwege de nacht werden we beiden weer wakker. Woelen, nadenken: tijd voor het theecafé! Haha, deze term hebben mijn ouders de wereld ingeroepen. Bij een nacht dat er niet geslapen kan worden, is het tijd om te resetten. Even je bed uit, theetje zetten en opnieuw moe proberen te worden. Deze versie werkte alleen net even iets anders, in plaats van moe worden, begonnen we namelijk volop te kletsen. We gingen buiten zitten op ons balkonnetje, frisse wind kan soms wonderen doen!

Mark zag het ‘opeens’ helemaal zitten. Haha, jaaaa dit is toch om gek van te worden! Het uitzicht was echt liefde op het eerste zicht, maar dit huis… dat was oprecht een liefde wat moest groeien hoor. Mark had inmiddels een shitload aan inspiratie en wilde dan ook de komende dagen dat beeld visueel maken door het in te tekenen. Hij heeft daar zo’n speciaal programmaatje voor. Als het eenmaal ‘op papier’ zou staan, zouden we er beiden een klap op geven en een beslissing maken of we de afspraak met de Italiaanse aannemer wilden plannen.

Dus na dit nachtelijke spoedberaad, onder het genot van een kop kamillethee met honing, konden we eindelijk weer ons bed in vol met broeiende ideeën en vooral… iets meer rust!