Blog 56 - Afspraak met Italiaanse aannemer

Mark is uiteindelijk een aantal dagen flink aan het tekenen geweest om al onze wensen goed in beeld te brengen. Hij was helemaal in z’n element met het designen van deze woning. Als je hem een beetje kent, weet je dat hij dit tot in de puntjes had uitgewerkt en doordacht. Aan de hand hiervan voelden we beiden de volle overtuiging om de afspraak met de Italiaanse aannemer aan te gaan. Er zat ongeveer een week tussen de laatste bezichtiging en de afspraak met de aannemer. Het lukte helaas niet om nog voor het vertrek van de ‘tolk’ een afspraak te plannen, dus Mark had daarom in zijn document alles in het Italiaans omschreven om zo de taalbarrière een beetje te overbruggen. Aan de voorbereiding kon het niet liggen!

Nog een keer verhuizen

Omdat we het vervolg van deze woning uiteindelijk toch nog graag een kans wilde geven, hadden we besloten om nog één keer voor een maand een appartement te huren. Inmiddels zijn we erachter dat het huren van een maand echt twee kanten kan hebben. Het kan zijn dat je een soort vast zit aan een plek waar je je niet heel fijn voelt, zoals het vorige appartement. Maar aan de andere kant zorgt een maand huur wel voor die langverblijfkorting. Wij kiezen toch elke keer voor het laatste, haha! Het heeft ons in elk geval wel mooi de wintermaanden en toch ook wel over het algemeen regenachtige weer in Italië heen geholpen!

Dit keer hadden we een plek geboekt dichterbij het huis dat we op het oog hebben. Haha, ja we leren het wel! Zo hadden we een appartementje gevonden in Caraglio, dat ligt in de buurt van Cuneo. Het blijft toch altijd even afwachten wat je hebt geboekt, maar bij aankomst voelde het echt als een verademing. Het was een klein, maar een knus appartement en van alle gemakken voorzien. De raampartij in de woonkamer vond ik fantastisch! Het zorgde voor ontzettend veel lichtinval waar we beiden heel lekker op gaan. Daarnaast was alles netjes en werkte het naar behoren. In combinatie met onze eigen spulletjes… jaaa, lekker plekkie zo heurrrr!

Biertje?

We kregen direct zin om de omgeving te ontdekken. Dit appartement lag op redelijke afstand van het huis, dus in principe zou alles wat we hier zouden ontdekken ook vanaf het huis te bezoeken zijn. Dat maakte het dus extra leuk! Zo bleek in het dorpje waar we nu verbleven een edelstenenwinkeltje te zijn. Heerlijk om daar wat rond te neuzen en ik kon het dan ook niet laten om twee mooie stenen en nieuwe wierrook mee te nemen, aangezien alles was opgegaan in het vorige appartement.🤭 Ook vonden we vrij snel al wat boerenwinkeltjes in de buurt, dus zo alles bij elkaar was de eerste indruk echt goed!

Tijdens een bezoekje aan Cuneo, wat echt een leuke stad bleek te zijn, liepen we tegen een knus restaurantje aan. Eenmaal binnen bleken ze ook van die 60 cm dikke muren te hebben, zo konden we goed zien wat voor een sfeervol resultaat je hiervan kunt maken. Het geeft op de een of andere manier een heel stevig en dus steady gevoel. Nou, als die muren er uiteindelijk niet uit mogen, dan zal dat geen dealbreaker meer zijn in elk geval!

De ober kwam onze bestelling opnemen en natuurlijk werd er door ons beiden gekozen voor een wijntje! Mark bestelde een witte wijn en ik een roseetje. Het was eigenlijk een beetje vreemd dat hij bij mij vroeg of ik een groot of een klein glas wilde. Toch stond ik daar verder niet echt bij stil en was ik al lang blij dat het bestellen in Italiaans me redelijk goed afging. Een kleine of een grote wijn?… De keuze was uiteraard snel gemaakt! Ik bestelde een kleine... Nee, geintje natuurlijk! Toen de ober met z’n dienblad aan kwam lopen, zag ik het direct. Ik kreeg iets anders dan dat ik dacht te hebben besteld. Na een ‘Salute’ op alles wat komen ging rondom het huis en een nieuwsgierigheid naar wat ik ging proeven, was daar de onthulling: ik had een halve liter rosébier gekregen. Gedsie, haha dat bleek niet zo mijn ding. En deze gier kreeg nog een halve liter ook! Succes Jess!

3 man sterk

Inmiddels was de dag van de afspraak met de aannemer aangebroken. Ik voelde een kriebel in m’n buik, vooral omdat ik er zoveel zin in had! Hoe het ook mag verlopen, we gaan op dit punt redelijk snel duidelijkheid krijgen rondom dit huis. Alles valt en staat met de offerte van de aannemer! Wat ik wel spannender vond dan van te voren gedacht, was toch het stukje dat we de taal niet spreken. Kunnen we ons wel duidelijk genoeg verstaanbaar maken aan de hand van het document? Soms voelt het een beetje alsof je tong eraf is gehakt omdat je je niet kunt uiten zoals je zou willen. Maar omdat we op dit punt nog niet zeker weten of we überhaupt in Italië blijven hangen, zijn we nog niet volledig bezig met het leren van de taal. Tuurlijk wel met de basis, het is ook gewoon leuk om je iets verstaanbaar te kunnen maken. Zo heb ik tijdens de afwas vaak een kinderfilmpje opstaan in het Italiaans en doe ik ook wel mijn dagelijkse taallesje van een minuut of vijf. Maar daar blijft het verder wel bij. Dus een bezichtiging is wel echt even iets anders in plaats van het leren van de kleuren, nummers en dieren, haha.

We hadden begin van de avond afgesproken en we waren er al lekker vroeg heen gegaan. Nu we wisten dat het toch onbewoond was, konden we er mooi nog even rondlopen met z’n tweetjes. Even een beetje acclimatiseren voor het hele feest begon!

We waren nog wat op het terrein aan het kijken, toen de aannemer (Erik) eraan kwam. Zoals we al dachten, sprak ook hij geen woord Engels. Gelukkig hadden we onze geliefde vertaalapp paraat! Met een paar zinnen, waren we op deze manier alleen wel weer snel ‘uitgepraat’ wat betreft de koetjes en kalfjes. Dus op dit moment waren we al superblij met de tekeningen, dat maakte het communiceren gelijk een stukje makkelijker. Zo konden we mooi de tijd een beetje vullen totdat de makelaar er ook zou zijn.

Laura liet even op zich wachten, maar na een telefoontje van de aannemer om te vragen waar ze bleef zagen we vrij snel twee auto’s aan komen komen rijden. Twee? Het bleek dat Laura haar broer ‘Humberto’ ook had meegenomen. Net als Laura, is ook hij een geometra. Zo gingen we met drie Italianen deze bezichtiging in. Zij geen woord Engels, en wij op een paar kinderlijke basiswoorden na, geen Italiaans.

Nee, nee en nog eens nee

Laura nam van de mannen het voortouw in het gesprek en nam daarbij uitgebreid de tijd om voor ons te vertalen. Ze had volle aandacht voor Mark z’n opgestelde document en gaf aan dat het handig erg was omdat we zo allemaal precies wisten waar we het over hadden. Fjeewww, die missie was in elk geval geslaagd! Maar vervolgens was haar eerste reactie op veel van de ideeën toch: “Dat mag niet, oh en dat ook niet”. Haha, nou lekker begin zo! Er mocht dan wel een gemeente zijn die soepel omgaat met de vergunningen, maar omdat dit een berghuis betreft, zijn de regels dan toch net weer wat strenger. Haha, het zal ook niet! Nou ja, beter dat we dat nu hoorden dan dat we daar achteraf achter zouden komen.

Mark liet alles stap voor stap zien aan de hand van zijn tekeningen en op een gegeven moment herkenden we een patroon. Eerst hoorden we: “Dat mag niet”. Vervolgens zag je ze nadenken en dat sloten ze af doordat ze met opties op de proppen kwamen die wel mochten. Nou prima, het was ook geen vastgetimmerd plan, maar het waren juist meer richtlijnen. Zo had Mark het dak verlengd aan de linkerkant, zodat we een soort overkapping zouden krijgen boven het terras, maar dit is natuurlijk geen must. Ons idee was, dat als er toch een heel nieuw dak moet komen, dan liever een paar meter extra. Maar mocht dit niet door de aanvraag heenkomen en er op den duur toch extra beschutting nodig blijkt, kan dat ook prima worden opgelost door een parasol of een pergola!

Ook waren de kozijnen inmiddels zwart, een stuk breder en zonder luiken door Mark ingetekend. Voor ons natuurlijk geen dealbreker als dit niet werd goedgekeurd. Dit stuk, samen met de verlenging van het dak zal door de gemeente worden bepaald. Wel wist Laura te vertellen dat de dikke binnenmuren er niet uitkonden in verband met de constructie van het huis. Zoals we eerder die week in het restaurant hadden ervaren, vinden we dit inmiddels juist ook wel weer een bepaalde gezelligheid geven. Daarnaast scheelt dit ook weer een hoop bikken voor de aannemer en dus uiteindelijk kosten! Het belangrijkste was dat alle kozijnen en de bogen in de dikke muren wel verhoogd konden worden, zodat Mark niet continu hoefde te bukken. Larua gaf aan dat dit geen probleem zou moeten zijn. Dit stukje zou de aanneemer dan ook meenemen in zijn offerte. De rest lieten we even voor wat het was en konden we altijd op een later moment nog bepalen. We wilden met dit alles juist de grens opzoeken van wat er binnen de kaders wel mogelijk zou zijn. Als je het niet vraagt, weet je het ook niet.

Verder gaf de aannemer wel aan dat het huis echt in slechte staat is. Eerder hadden we begrepen dat het in zekere zin meeviel en vooral een hoop liefde nodig had. Dit maakte ons ergens wederom wel weer een beetje aan het twijfelen. Hij begon al met prijzen te noemen over bijvoorbeeld het dak: dit zou ongeveer, geïsoleerd en met de afvoer van het asbest ongeveer € 70.000,- kosten. En dit is dan nog maar het begin van de verbouwing. Hij gaf nog wel aan dat de prijs afhankelijk was van welk hout er zou worden gebruikt en hij zou daarvoor meerdere opties aangeven in zijn offerte.

Waarschijnlijk wel, was het antwoord. Het zit ‘m in de kleine woorden hé? Waarschijnlijk 😉

Daarentegen kregen we wel te horen dat er subsidies mogelijk zijn voor zo’n grote verbouwing zodra je in Italië zou komen wonen en werken. Dat gaf dan in zekere zin wel weer meer ruimte. Het is dan niet handje contantje, maar het zou aftrekbaar zijn van de belasting. In elk geval ‘good to know’!

Ook deze afspraak duurde al met al twee uur en we waren dan ook behoorlijk naar het klootje. Zulke afspraken in een andere taal met andere gebruiken blijven superleuk maar ook wel intensief! De aannemer gaf nog aan dat hij aan het einde van het jaar pas tijd zou hebben voor dit project, wat in deze tijd van het jaar een gemiddelde wachttijd bleek te zijn van de aannemers. Vervolgens zou hij, met de basis van onze tekening, een maand of vijf bezig zijn. Dat is inclusief het dak, de muren, kozijnen, het nodige loodgieterswerk en de elektriciteit. Die laatste twee waren inmiddels zo verouderd en zou dan ook compleet vernieuwd moeten worden. Deze ruwbouw moet allemaal door een gecertificeerd persoon gedaan worden in verband met de verzekering. Hiervan delen zelf oppakken, bleek dus geen optie.

Stel dat wij door zouden gaan met de koop, zou vanaf dit punt dus deze woning op z’n minst nog het komende jaar niet bewoonbaar zijn. Stof tot nadenken. We vroegen of we bijvoorbeeld wel een pipowagentje of een ander compact huisje voor de tussentijd op het terrein mochten zetten zonder vergunning (dus zekerheid op voor de aankoop) waar we dan wel in zouden kunnen verblijven. Waarschijnlijk wel, was het antwoord. Het zit ‘m in de kleine woorden hé? Waarschijnlijk 😉

Wederom was daar bij ons beiden weer dat tegenstrijdige gevoel. Het is best een onzeker proces en er gaat in dit huis wel echt nog een hoop geld zitten zo alles bij elkaar. Maar elke keer als de twijfel het overnam en we dachten ermee te stoppen, gebeurde er tot nu toe weer iets waardoor we elke keer toch weer een stapje verder kwamen.

Dus tja, wie weet met wat voor offerte de aannemer uiteindelijk komt! En dan zou het mooi zijn als er tussendoor ook nog even één van z’n klussen zou uitvallen, zodat deze klus naar voren geschoven zou kunnen worden.

Jurist

In blog 55 had ik al even geschreven over dat wij wat vertaalbureaus hadden gecontacteerd voor een eventueel verder stadium in dit koopproces. Inmiddels hadden we iemand gevonden die helemaal in ons straatje paste. Ze sprak vloeiend Italiaans en Nederlands en kon ons alleen daarmee al een heel eind op weg helpen. Verder was zij ook een jurist, dus ook dat stukje was daarmee geborgd. Ze had ons al wat informatie gegeven waar we op konden letten zodra we de offerte van de aannemer zouden accepteren en hoe de gang van zaken dan verder zou verlopen. Ze gaf aan dat ze tijd had om ons te helpen zodra we besloten in te gaan op de offerte, dus op dit punt was het wederom weer… afwachten!