Blog 59 - Thuiskomen op de camping

Joehoeeeee, opeens was de ochtend aangebroken om naar Alphen aan den Rijn te rijden! We hadden echt heel lekker geslapen in onze daktent en onze eerste echte ervaring op een camping met ons kleine huisje op wielen was een feit. Zo, die kop is eraf! Stiekem werd ik wel wakker met een beetje een kriebel in mijn buik voor wat ons de komende tijd te wachten stond. Nog niet eerder zijn we zo lang aan een stuk ‘weg’ geweest en dat maakte de terugkomst toch wel een beetje spannend. We konden vanaf half 2 de camping op waar we de komende weken zouden verblijven. Het jaar ervoor hadden we hier ruim 6 maanden gestaan, dus het voelde stiekem wel een beetje als thuiskomen maar dan op de camping. Na een rit van anderhalf uur reden we de straat weer in, zagen het welkomstbordje van de camping verschijnen, tuften de eerste meters de camping op en toen…

Dubbel warm welkom

Tadaaaaaaa, kwamen mijn ouders uit de bosjes gesprongen! VERRASSING!!! Jeetje, wat was het fijn om elkaar na 5 maanden weer in ‘real life’ te zien. En tegelijkertijd voelde het gelijk vertouwd en was het alsof er helemaal niet zó lang tussen had gezeten. We pakten direct de draad weer op. Na een aantal hele dikke knuffels stapten m’n ouders de fiets weer op, zodat wij ons even konden installeren op de camping. We zouden later die middag elkaar weer zien en uitgebreid spreken onder het genot van een heerlijk drankje!

Het volgende warme welkom stond al op ons te wachten en dat was de ontvangst door de campingeigenaren. Een warm welkom op een camping klinkt misschien een beetje gek, maar we hebben vorig jaar best wel een intense periode met elkaar meegemaakt waarbij ze ontzettend veel hebben meegedacht om ons verblijf zo fijn mogelijk te maken tijdens die periode. Dat schept een band. Het was dan ook oprecht heeeel fijn om die koppies ook weer te zien! Aangezien wij toch altijd blijven terugkeren naar Alphen aan den Rijn zolang onze familie en vrienden hier in de buurt wonen, zal dit voor ons echt blijven aanvoelen als een fijne thuisbasis.

Nadat we onze draai weer hadden gevonden op een mooi plekje op de camping, was het tijd voor de borrelmiddag met m’n ouders. Alleen anders dan voorheen, hadden we nu wel rekening te houden met een soort ‘avondklok’. Toen we hier vorig jaar stonden, nog met de caravan die altijd op z’n vaste plek stond, hadden we daarbij een losse auto en beiden een fiets wat ons heel flexibel maakte in ons vervoer. Onze fietsen staan inmiddels in de opslag en sinds de grote wisseltruc van caravan naar Defender, is onze auto natuurlijk nu tevens onze slaapplaats. In verband met de rust op de camping, moesten we uiterlijk om 22.00 uur op ons plekkie staan. Dit was wel iets waar we even rekening mee moesten houden. Overigens helemaal terecht natuurlijk! Ik vind het zelf ook fijn dat er niemand langs m’n slaapplekkie rijdt midden in de nacht. We hadden het idee om ergens in de daaropvolgende dagen toch een bezoekje te brengen aan onze opslag in de hoop dat we onze fietsen ergens uit het kaartenhuis konden trekken.

Knuffels en gezelligheid

We hebben uiteindelijk een hele gezellige middag gehad bij mijn ouders en dit was dan ook de aftrap van de vele bezoekjes die in de komende weken gepland stonden. Ook al spraken we elkaar al die tijd wel via facetime en appjes, toch was het ook fijn om elkaar weer even in het echt te zien. Wat een feest!

Terwijl wij van bezoek naar bezoek gingen, leefden wij in de tussentijd volledig in en om onze Defender. Dit was best wel een beetje wennen, want elke keer als we op pad gingen, moesten we natuurlijk ook alles weer inpakken om de auto rijklaar te krijgen. Dit was een groot verschil met de caravan waar we gewoon de boel achter konden laten als we op pad gingen. Ook al ging het inpakken natuurlijk steeds vlotter en konden we ook wel wat spullen achterlaten op onze campingplek, toch ging nog niets op de automatische piloot of in een zekere vorm van routine.

Wat ons wel vrijwel gelijk opviel, was hoe erg we het buitenleven hadden gemist. Ook al waren we de laatste maanden in Spanje en Italië al meer buiten dan toen we nog in Nederland woonden, dit kwam lang niet in de buurt bij hoe het er nu aan toe ging. In de Defender kan dit gewoonweg niet zo op een hele gemakkelijke manier. We hebben natuurlijk wel een zitruimte gemaakt in onze achterbak en daarnaast kun je redelijk vertoeven in de daktent, maar dan zit je alsnog niet zo comfortabel als op een bankje. Maar doordat we eigenlijk continu buiten waren, leefden we ongemerkt veel meer in het nu. We waren ons bewust van elke regenbui of zonnestraal en daarnaast zagen we ook veel meer leven in de natuur. Waar de meeste campinggasten nog lekker in hun caravan of camper zaten, zaten wij ‘s morgens vroeg warm ingepakt voor onze Defender al ijsvogeltjes te spotten tussen het riet. Ook vonden we bovenstaand vlinder-exemplaar op onze auto. Na wat Googlen kwam ik erop uit dat het een Oleanderpijlstaart was. Het schijnt volgens de informatie op internet nogal een zeldzame vlinder in Nederland te zijn en dit lijken er nog wel twee aan elkaar ook. Een siamese tweeling of…? Ik probeerde via die website contact op te nemen met de bron van dat artikel, maar ik heb helaas nooit een reactie terug gehad. Ach, zo’n ontdekking is sowieso altijd leuk, met of zonder de bevestiging. Maar mocht deze info niet kloppen, laat het dan vooral weten!

Tegengas

Eenmaal in Alphen was het natuurlijk ook de hoogste tijd om een klap te geven op ons gasprobleem. Jeetje, wat heeft hier veel tijd en uitzoekwerk in gezeten zo alles bij elkaar. Voordat we aankwamen op de camping had ik al gevraagd aan de eigenaren of we op voorhand een pakketje mochten laten bezorgen en dit was gelukkig geen probleem. Zodoende lag het langverwachte koppelstuk netjes op ons te wachten bij aankomst.

Nou, na een paar dagen van hot naar her was daar eindelijk het moment hoor! Mark moest voor de grote ‘revealparty’ eerst nog het een en ander aan elkaar verbinden tot hij zei: “Dit moet het zijn”! Vol verwachting gingen we het proberen, maar… nee hoor. Grrrr, dit bleek toch niet het goede element wat we nodig hadden. BALEN! Mark had nog één laatste optie in zijn trukendoos en zodoende belandde we bij de Vrijbuiter in Gouda. Daar hadden ze me een partijtje veel koppelstukjes en gasaansluitingen! Na wat zoeken vonden we het goede stukje en dit keer probeerden we het op het parkeerterrein. Het koppelstuk bleek goed, maar het was net niet de juiste maat. HOE DAN? Hahaha, had ik al gezegd dat dit een hoofdpijnproject was?

Voor de aller aller allerlaatste keer ging Mark toch nog een keer terug de winkel in en in de tussentijd wachtte ik even bij de Defender. Opeens zag ik een man op me afrennen en ik had helemaal nog niet door wie het was tot een paar meter van tevoren. Ik kreeg een hele dikke smakkerd op m’n wang en ik zag een heel blij gezicht! Het was de man van een koppel dat we vorig jaar op de camping hadden ontmoet. Soms heb je gelijk een fijne connectie, en dit was er zo een! Alsof het met die reden zo langdradig moest verlopen bij de Vrijbuiter en we elkaar echt weer moesten tegenkomen! Heel fijn om elkaar weer kort te zien en spreken. Na deze ontmoeting moesten we snel door naar een afspraak, maar de volgende ochtend probeerden we met het nieuwe tussenstukje onze gasaansluiting.

Daar gingen we nog een keer…

3. 2. 1… JAWEL HOOR, tijd voor vreugdedansjes, want we hadden werkend gas! Het was na maanden en maanden proberen gelukt! Ja, echt een overwinning hierzo hoor!

Pakketje hier, pakketje daar

Het was weer heel fijn om de bekende wegen te vinden in Nederland zodat we de auto beetje bij beetje meer konden finetunen. Helaas werkt nog niet elke winkel met afhaalpunten, maar de campingeigenaren waren zo lief dat we onze benodigde spulletjes op de camping mochten laten bezorgen. Zo hadden we kleinere stoelen besteld, meer kratten zoals die op het dak van onze Defender waar ik het eerder over had, maar ook zaken als een warme kruik, specifieke kabels, dopjes, moertjes en schroeven in de juiste maten, een elektrisch kacheltje en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Geregeld was onze campingplek dan ook een totale chaos omdat we dingen opnieuw aan het indelen en herstructureren waren. Maar elke keer kwamen we wel een stap verder en dat maakte ons superblij. En het waren echt niet alleen maar praktische dingen hoor, zo moest en zou ik overzichtelijke kruidenpotjes en andere handige bakjes voor in onze keukenlades. Wat zorgde voor orde en duidelijkheid. Alles een eigen plek, dan ben ik helemaal in m’n sassefrassie!

Zo werd met de dag onze auto steeds meer onze woonruimte en voelde het gek genoeg vrij snel aan als thuis. Inmiddels hadden we de privacy-tent ook gemonteerd en dit bleek echt een topaankoop. Deze tent sla je heel makkelijk uit en klap je net zo makkelijk weer in. Zo kunnen we toch net wat makkelijker ons omkleden of naar het toilet als we niet op een camping staan later dit jaar.

Rondje opslag

Van de ene kant was het heerlijk om weer even een blik te werpen op onze eigen spullen, van de andere kant hebben we schijnbaar altijd net iets nodig hebt wat iets verder is ingebouwd dan we van te voren hoopten. Zo ook onze fietsen. We wisten nog wel dat we ze naar het plafond hadden getakeld om zo het meest optimaal gebruik te maken van onze ruimte aangezien er best wat spulletjes waren bijgekomen van Mark z’n ouders. Maar voor die paar weken dat we in Alphen zouden verblijven was dit echt een onmogelijke taak om ze eruit te halen. Ik heb oprecht te maken met een tetris-koning hoor, Mark heeft namelijk elke centimeter van onze opslag benut tijdens het indelen ervan. Uiteindelijk kan natuurlijk alles, alleen vonden we dit de tijd en moeite gewoon echt niet waard. Dan maar met onze auto langs onze afspraakjes en rekening houden met de ‘avondklok’.

Wat GELUKKIG wel redelijk vooraan stond, was onze kamado. Wij eten maar al te graag een lekker stukje vlees van de bbq, dus hier werden we dan ook heel blij van. Inmiddels hadden we al bedacht hoe we deze het beste in de Defender konden vervoeren, dus eenmaal uit de opslag, zou deze niet zo snel meer terug gaan!

Maar wat me misschien nog net wat blijer maakte, was dat m’n kralentas ook vooraan in de opslag lag. De afgelopen maanden kwam ik er toch achter dat ik het ontzettend miste om creatief bezig te zijn. We waren in Italië natuurlijk continu bezig geweest met ‘Wat willen we nu?’. En dan kwam bij mij elke keer een hobbyruimte voorbij, één van de redenen dat ik tussen onze reizen door toch wel weer graag terug zou willen keren naar een bepaalde vorm van een thuishonk. Gewoon een plek waar mijn eigen hobbyspulletjes op me stonden te wachten en waar ik dan vervolgens weer lekker mee kon rommelen. Maar aangezien we nu geen uitzicht hadden op een woning, moesten we kijken hoe we die wens in een andere vorm konden gieten. Ik wilde dit namelijk niet langer ‘in de wacht’ zetten. In eerste instantie hadden we gedacht dat er hiervoor gewoonweg geen ruimte was in de auto, maar nu we extra kratten hadden besteld, konden we 1 krat bombarderen tot Jessie-krat. Het moet nog blijken of dit echt werkt zoals we het in onze gedachten hebben, dus dat wordt vervolgd.

Gestopt met Instagram

We waren zo lekker aan het opruimen en herschrikken dat we dit lekker doortrokken. Eerlijk gezegd heb ik al jaren een haat-liefde verhouding met Insta. Van de ene kant vind ik het superleuk om contacten te onderhouden met vrienden, familie maar ook met onze nieuwe ontmoetingen tijdens onze reis. Daarnaast was het altijd superhandig voor tips en tricks als we ergens tegenaan liepen tijdens ons proces net buiten de gebaande paden, want op deze plek vonden we vaak mensen die ook tegen dezelfde dingen waren aangelopen. Van de andere kant merkte ik toch dat ik onnodig veel zat te scrollen, mezelf aan het vergelijken was en me soms blindstaarde op ‘het perfecte’ plaatje bij een ander. Hier ging ongemerkt toch veel tijd en ook energie inzitten. Zonde.

Op een gegeven moment zagen we een bericht voorbij komen dat alles wat je op Insta communiceert, gebruikt kan worden voor AI-trainingsdoeleinden. Nou werd er een mogelijkheid aangeboden om je hiervoor af te melden, maar voor ons gaf dit eigenlijk net de doorslag om ermee te stoppen. Hoppa, afmelden en die app m’n telefoon af! Ik was er toch al zo’n tijd over na aan het denken en soms heb je net even een klein zetje nodig.

Ook al miste ik het soms echt wel en heb ik ook behoorlijk het gevoel gehad dat er van alles langs me heen ging, de winst van mijn energie en tijd waren echt vele malen groter! Ik vond het echt bizar om te merken dat het ongemerkt zo’n impact heeft. Het zal waarschijnlijk niet lang duren voordat deze integratie van AI op meerdere kanalen zal gebeuren als dat al niet het geval is, maar we bekijken het stap voor stap. Op veel momenten kun je er al niet meer omheen, maar persoonlijk moet ik er niets van hebben en ontwijk ik het waar het kan. Voor een ander is dit totaal geen issue, heb ik trouwens ook alle respect voor, maar voor mij geen AI of chat-gpt. Al snap ik de handigheid er soms echt wel van hoor, maar ik geloof oprecht dat dit op de lange termijn meer kwaad zal doet dan goed.

Dus mocht je me stiekem gemist hebben op Insta, kiekiek hier ben ik te vinden!

Reactie Italiaanse makelaar

Op een middag zaten we voor de auto in het zonnetje toen Mark opeens zei: “Hee, ik heb een bericht van Laura!”

J: “Wie is Laura”?

M: “De Italiaanse makelaar gekkie!”.

J: “Zoooo, die had ik nooit meer aan zien komen!”.

Maar uit het niets, inmiddels een paar maanden later, verscheen dus opeens de langverwachte offerte in Mark z’n mailbox! Het feit dat we er al een hele tijd niet meer aan hadden gedacht, zei natuurlijk al genoeg. Maar na het openen van de offerte werd dit hoofdstuk definitief voor ons afgesloten. Op de eerste plaats zagen we voornamelijk alleen maar chaos en daarnaast was niet alles vermeld wat we hadden besproken.

Nou vind ik het zelf ook altijd leuk om prijzen te horen. Dus hieronder zet ik er een aantal op een rijtje. Wellicht heb je er zelf wat aan, mocht je ook van plan zijn om een huis in Italië aan te schaffen!

De offerte begon met het vervangen van het dak (240 m²) waar we uit de volgende drie opties een keuze moesten maken:

• Een niet-geïsoleerd dak, inclusief afvoeren oud dak en asbest: €33.000,-.

• Een volledig geïsoleerd dak van Douglas hout, inclusief afvoeren oud dak en asbest: €87.000,-.

• Een volledig geïsoleerd dak van Kastanje hout, inclusief afvoeren oud dak en asbest: €95.000,-.

Overige kosten:

• Slopen van de badkamer: €10.000,-.

• 1000 euro per verhogen deur of kozijn, exclusief materiaal, nou reken maar na!

• Begane grond strippen, verwijderen van schimmel/vocht, muren herstellen: €9.600,-.

• Eerste verdieping strippen, verwijderen van schimmel/vocht, muren herstellen: €11.000,-.

• Buitenmuren herstellen (103 m²): €6.500,-.

Zaken die we wel hadden besproken, maar niet terugzagen op de offerte:

• Een compleet nieuwe verwarmingsinstallatie.

• Vernieuwen alle elektriciteit in woning.

• Loodgieterswerk met wellicht nieuwe sceptic tank.

Verder was ‘buiten’ ook nog niet meegenomen in de offerte, zoals het weghalen van de asbest schuur en deze te vervangen naar een gezonde schuur/werkplaats. Daarnaast was de hele buitenboel aardig verwoekerd na 15 jaar leegstand en zou dit in combinatie met de toegangsweg behoorlijk wat liefde (en lees ook geld) nodig hebben.

Na deze verbouwing staat er natuurlijk alleen nog maar een casco woning. Zo zit er dan nog geen keuken, badkamer, vloer of enige vorm van inrichting in. En dan mag ik niet vergeten te vermelden dat er achter alle bedragen +IVA staat. Dat betekent zoiets als +BTW. Dus al met al komt er bovenop de offerte van de aannemer, nog een flink bedrag overheen.

Wij wilden er verder geen energie meer insteken en bedankten Laura vriendelijk voor de gedane moeite en het fijne contact. We laten dit ‘pareltje met een hele hoop werk’ over aan een volgend gepassioneerd stel!

Toeren op het fietsje

Na bovenstaand bericht gingen we al snel weer over naar de orde van de dag. De campingeigenaar gaf aan, naar aanleiding van een praatje over hoe een onmogelijke opgave het was om onze fietsen uit de opslag te halen, dat ze twee leenfietsen hadden waar we gratis gebruik van konden maken. Het was zelfs zo, dat we gewoon de sleutel bij ons mochten houden omdat er toch zo weinig animo voor was aangezien de doelgroep hier meestal hun eigen fietsen meeneemt. Als ze toch de fiets nodig zouden hebben, kwamen ze gewoon even de sleutel bij ons halen. Het voelde ergens als omgekeerde wereld, maar wat ontzettend lief was dit! Helaas was het weer inmiddels wel wat wisselvallig geworden, maar wanneer we gebruik van de fietsen konden maken, deden we dat met veel liefde!

Zo ging ik op een middag even lekker in m’n eentje ouderwets ‘dorpen’. Fietsend ernaartoe, een rondje lopen door het centrum van Alphen, overal neuzen en kijken en vooral niets kopen want dat paste toch niet in de auto. Haha, maar dat gevoel alleen al was heel lekker. Daarna kon ik het toch niet laten om nog een rondje te fietsen door onze oude buurt. Ik blijf het stiekem zo leuk vinden om te kijken of er al iets is veranderd. Het stond er allemaal nog precies hetzelfde bij als ruim twee jaar geleden, behalve dat de bomen flink uit hun voegen waren gegroeid. Verder was het alsof de tijd had stilgestaan, alleen is dat natuurlijk niet het geval. Want voor ons voelt het hele leven anders in die paar jaar.

Vervolgens bracht ik wat bezoekjes aan wat boeren in de buurt en dronk ik nog even spontaan een koffietje bij m’n ouders. Echt weer even ‘het vertrouwde’ opsnuiven. Ik kon daar oprecht zo van genieten! Maar hoe dubbel dit misschien ook klinkt, ik kan ook weer net zoveel genieten van het doen en ontdekken van ‘nieuwe’ dingen, culturen en landen.

Honingslingeren

Op de camping staan een aantal honingkassen en ongeveer twee keer per jaar wordt daar honing van geslingerd. Geen manipulatie, toevoegingen of besproeiing, maar gewoon echte pure honing. Na een aankondiging op de camping, kon je dus bij het slingeren aanwezig zijn. De imker gaf een uitgebreide uitleg en raakte er niet over uitgepraat. Heel leuk om eens te ervaren wat eraan vooraf gaat voordat die overheelijke verse honing in zo’n potje terecht komt.

Paraplus in de aanslag

Oh nee, toch niet. Die moesten we nog even bestellen! Nog iets wat, met zekere spoed, op onze checklist moest om onze inboedel compleet te maken. Want hoe erg we van de ene kant kunnen genieten van het wonen in de Defender, ervaarden we soms ook wel dat het flink afzien was en dan voornamelijk als het weer tegenzat. Want na de start met voornamelijk zon, was de omslag van het weer wel even wennen. We wisten natuurlijk wel dat dit weer ooit een keer zou komen, maar je weet pas echt waar je tegenaan loopt (en vooral nog wat je mist en niet handig in bent) als je er middenin zit. Er stond ontzettend veel wind en er viel ook behoorlijk wat regen. Sommige dagen bleef het niet bij een bui, maar stopte het gewoon niet met regenen. Tja, hoe vlieg je dat aan in zo’n auto? Na wat geploeter en gestuntel zit het ‘m wat ons betreft vooral in een goede timing en voorbereiding!

De eerste dagen konden we best even mopperen, maar toch merkten we dat we ook wel vlot een soort handigheid kregen.

• Kunnen we de tent wel indraaien als deze nat is?

• Hoe houden we dan ons beddengoed het beste droog?

• Tot welke windkracht kan de daktent eigenlijk aan?

• Zijn we veilig in de daktent met onweer?

• Hoeveel regen kan de luifel aan? En hoe zit dit met hagel?

• Hoe kunnen we het beste koken zodra het regent in combinatie met veel wind?

Allemaal vragen waar we gaandeweg tegenaan liepen en waar we vanzelf en door het te proberen een antwoord op kregen.

• En oh ja, nog een kleine reminder voor mezelf: een wasje laten drogen in de wind zorgt ervoor dat het lekker snel droog is. Maar met windkracht 5 waarbij de kledingstukken over de camping vliegen, is wellicht iets teveel wind van het goede!

Vrijmibo

Ook al werkte ik eigenlijk nooit op de vrijdag en deed ik dus helemaal niet mee met de wekelijkse vrijmibo, moet voor alles schijnbaar een eerste keer zijn. We hadden weer een regenachtige en winderige dag achter de rug, maar we hadden inmiddels wel een manier gevonden hoe we lekker warm en droog konden blijven. Zo hadden we aan het einde van de middag onze luifel uitgeklapt met daaronder ons bbq’tje aan, een lekker muziekje erbij waarbij ik cosy in de achterbak zat met ons kleine kacheltje aan en Mark was nog wat aan het rommelen bij de kamado. Opeens kwam er een man aangelopen en kregen wij de uitnodiging om aan te schuiven bij een borrel: dé vrijmibo! Mark gaf aan dat we na ons maaltje wel even aan kwamen waaien… leuk!

Hoe leuk ik zulke spontante momenten ook vind, bij mij onstond er toch een soort van paniek. Onze glazen waren eerder die week kapot gevallen omdat we een stormbui over ons heen hadden gekregen en om nou met twee thermosflessen aan te komen… dat voelde ook weer zo wat.

Daarnaast had ik geen wijn of iets van een borrelhap in ‘huis’, dus tja… Wat voegen wij dan toe aan de borrel? En oh ja, neem je je stoelen mee of haal je die later? Zij waren met een groep en daar meng je je dan toch zomaar even tussen en dan kwam ik ook nog eens aan met lege handen. Helemaal niets voor mij. Ik moest op de een of andere manier toch echt even een soort drempeltje over.

Teglijkertijd leek het ons superleuk, dus daar gingen we… gewoon doen! Net zoals in de film ‘Yes-man’. Zij hadden een caravan met voortent en hadden twee extra stoelen, twee glazen en ook nog eens een lekker wijntje voor ons. Zorgen om niets. We kletsen gezellig, leerden elkaar een beetje kennen en we hadden een hele gezellige avond. Superspontaan, zit je daar met toch met totaal onbekenden. We hadden hier oprecht een heel leuk gevoel aan overgehouden. In de afgelopen jaren ‘onderweg’ hebben we al best wat mooie mensen mogen ontmoeten, ieder met een eigen verhaal. Op de een of andere manier deel je heel snel lief en leed als je voor langere tijd, maar toch ook wel tijdelijk, nieuwe buren bent. Toch sluit elke ontmoeting weer hetzelfde af met een proost of een groet met ‘vier het leven’! De ene keer met watertje, een bakkie en zoals deze keer… een heerlijk wijntje!

Gemeente ‘take 28’

Als er een instantie is die je een rotgevoel kan geven, dan is het in mijn ogen de gemeente wel. Sinds dat we twee jaar geleden ons huis hebben verkocht, moeten we verantwoording afleggen bij de gemeente om zo ingeschreven te kunnen blijven. Hiervoor hebben we een briefadres nodig, want een postadres is niet voldoende. Nou hebben we dit allemaal netjes kunnen regelen met m’n broer, heel lief. Maar toch geeft het soms het gevoel dat je afhankelijk of iemand tot last bent. Een gevoel waar ik me niet prettig bij voel.

Waarom schrijven wij ons niet uit?

Ons kleine huisje op wielen is een Nederlandse auto. Je kunt een Nederlandse auto alleen rijden als je bent ingeschreven bij een gemeente. Waar we eerst dachten dat we zonder inschrijving de Defender niet konden verzekeren, bleek na een flinke speurtocht toch een enkeling deze verzekering te dekken. Dit gaat allemaal niet via de reguliere verzekeringen overigens. Ons echte probleem blijkt te zitten bij het RDW. Op het moment dat we ons zouden uitschrijven, kunnen we de auto niet meer op naam hebben staan en dus niet legaal de weg op. Aangezien we in onze auto wonen, is dit natuurlijk geen optie. Uiteraard hebben we voor de zekerheid zelf ook contact gehad met het RDW, maar het antwoord was helaas ‘zonder inschrijving, geen RDW (tenaamstelling)’. Kort maar krachtig. Nou hadden we wel gelezen dat we de auto ook op andermans naam zouden kunnen zetten, maar mocht er dan wat gebeuren, levert dit alleen maar gedoe op. Beter van niet. Dit eind liep dus dood.

Wij hebben nog even gedacht om een vakantiechalet of stacaravan aan te schaffen, zodat we tussen onze reizen door alsnog een thuishonk zouden hebben en we ons tegelijkertijd wel in konden schrijven en ons dus vrij konden bewegen, maar helaas is ook dit niet toegestaan. De regels zijn door de woningkrapte wel iets soepeler, maar je mag je (nog) niet inschrijven op een vakantiewoning die is aangeschaft na 2024. Daarbij heb je tegenwoordig voor de prijzen waar dit voor wordt aangeboden, na ons onderzoek in zowel Spanje en Italië een flink lap grond. Dit voelde voor ons dus nog niet als dé oplossing.

Zoals we het nu begrijpen, moeten wij zolang wij geen andere woning hebben (in het buitenland) en dus ingeschreven willen blijven, verplicht 4 maanden per jaar in Nederland te zijn. Nu is dit geen probleem, want begrijp me niet verkeerd, regels zijn regels. Maar de manier hoe is wel vervelend en best dwingend gegaan. Soms voelde het echt alsof we indringer waren (en nog steeds zijn) in eigen land en wordt er in onze ogen een soort ontmoedigingsbeleid gehanteerd. Het was echt meer dan tof geweest als dit soort regels eerder waren gecommuniceerd. Op het moment van schrijven hebben wij de aanvraag uitstaan bij het gemeentehuis om weer even langs te komen, want eens in de zoveel tijd moeten wij ons gezicht laten zien. En dan kunnen we gelijk checken of we het nu wel helemaal ‘volgens het boekje’ doen. Vooralsnog hebben we hierop geen reactie, dus dit wordt vervolgd.

Dit alles zorgt er wel voor dat we even moesten omdenken. Wij hadden namelijk het idee om na onze tijd in Alphen richting Scandinavië te gaan om daar een mooie rondreis te maken. Maar als we eerst vier maanden in Nederland moeten blijven voor vertrek, voelt het voor ons niet als het juiste seizoen en dus de juiste timing om in het najaar richting de Noordkaap te rijden. Deze reis bewaren we dus voor een andere keer!

Wickie the viking💡

Heel eerlijk zorgde dit er wel even voor een klein dipje. We waren eindelijk aangekomen op het punt dat we geen verbindingen hadden in de vorm van onze woning, onze baan en toch ook wel pijnlijke situatie rondom Mark z’n ouders en toch voelde het ergens een beetje als gevangen. Alsof we op de een of andere manier alsnog niet zelf mochten beslissen hoe en waar wij ons leven wilden leven.

Maar goed, erin blijven hangen lost niets op, dus al snel begonnen we met brainstormen. En opeens, popte er een idee op!

J: “Wat nou als we een provincietoer doen voor zolang we gebonden zijn aan de regel 4 maanden Nederland/8 maanden buitenland”.

M: “Jaaa, alles ontdekken en bekijken zoals een toerist!”

J: “Zo, kunnen we alsnog een keer een harinkje happen in Volendam, op de foto midden in de tulpenvelden of fietsen door Amsterdam, zoals ik al eens aangaf in blog 14.

En zo werd langzaam een nieuwe richting bepaald. Heel anders dan we in eerste instantie voor ogen hadden, want het was niet helemaal ons idee om volledig te wonen in onze Defender en daarbij van camping naar camping in Nederland te gaan. We zagen juist het off-grid plaatje helemaal voor ons in Scandinavië! Maar goed, precies dit is de reden dat wij geen plannen vastzetten. Het loopt toch altijd weer anders. Daar kunnen we tegen vechten, maar dat voelt wederom zonde van de energie.

Plotseling bezoek

We hadden eigenlijk nog maar net goed en wel het idee om door Nederland rond te reizen en nog geen uur later kwam er een onbekende man aanfietsen met een soort kort en bondige boodschap: “Goedemiddag! Wat een toffe auto, wat leuk dat jullie hier staan. Jaaa, het is overal mooi, je moet het wel willen zien en daarvoor hoef je helemaal niet ver weg”. Hij stapte weer op z’n fietje en reed door.

Uhhh dankjewel ‘plotseling steuntje in de rug’.

Knuffelbatterij weer opgeladen

Veel koffietjes, wijntjes, kletspraatjes, knuffels… we hebben genoten van de tijd in Alphen. Hoe lekker het ook was, tegelijkertijd vonden we het ook wel hele drukke weken en dat was soms best wennen na al die tijd in onze bubbel. Voor nu gaan we weer de hort op, we gaan Nederland ontdekken! Haha, het idee begon eerst met de komende drie maanden elke week een provincie aan te doen, maar dat zou een tempo zijn wat we eigenlijk helemaal zelf niet zien zitten. Dus we gaan de komende tijd eerst lekker Limburg uitpluizen! We maken er gewoon een reeks van, verspreid over de toekomstige jaren!

We verblijven dus de komende tijd in Nederland, maar wel met een hele andere pet op. De pet van toerist!