Blog 49 - Het dagelijkse leven in Piemonte

We hadden ons appartement in Roddi met twee weken verlengd en hadden onze draai inmiddels helemaal gevonden. Jeetje, wat ging dit bizar snel hier in Italië! We voelden het wel en begonnen het plaatje steeds meer voor ons te zien. De gezelligheid, authenticiteit, soms een beetje kneuterigheid maar wel weer in combinatie met passie en temperament. Dit wekte gewoon een bepaald thuisgevoel in ons op. Al weet ik natuurlijk ook niet of dit gevoel komt door onze levensstijl van de afgelopen twee jaar waardoor we ons inmiddels toch wel ergens snel ‘thuis’ kunnen voelen. Voor ons was dit in elk geval een heel goed teken!

Bezoekje Bra

Bra was één van de drie grotere stadjes in de buurt van ons appartement. Het was wederom weer wat regenachtig op de dag dat we deze plek wilden bezoeken, maar van te lang binnen blijven werden we ook niet heel blij. Gelukkig hadden we inmiddels wel wat vaker de zon gezien, maar dat er meer grauwere dagen waren moest ik nog wel een beetje aan wennen na onze tijd in Spanje. Maar ja, in Spanje had ik waarschijnlijk wel weer extra moeten wennen in de zomermaanden. Zo heeft alles wel iets. Stiekem ben ik wel benieuwd of we nu qua weer de afgelopen weken een toevalstreffer te pakken hebben gehad in Italië, zoals we ook een aantal weken in Candeleda hebben gehad, of dat de winters hier gewoon zo zijn. Eén van de vele tips die we hadden gekregen was om verschillende seizoenen mee te pakken als je gaat emigreren. Voor ons was dit ook zeker een reden om wat sneller uit Spanje te vertrekken zodat we nog een stukje van de winter konden meepakken in Italië. Want ondanks dat ik moet wennen, had ik dit ook zeker niet willen missen en kunnen we hierdoor juist heel goed vergelijken!

Tuurlijk zal ook dit stadje er een tikkeltje mooier uit hebben gezien als het zonnetje had geschenen, maar wij vonden het er nu ook al heel gezellig uitzien! Misschien zorgden die vele gele gebouwen ook wel voor meer fleurigheid. Er waren veel leuke tentjes om eventueel wat te eten of drinken en ook waren er in plaats van die grote ketens meer delicatessezaakjes en boutiques. Ik kan me echt heel goed voorstellen dat het hier in de lente, als alles hier in de omgeving in bloei staat en het zonnetje wat meer schijnt, je echt als een blok kunt vallen voor zulke stadjes in Italië!

Beleving bij de slager

Daar is tie weer hoor, een slagersverhaal en dit keer vond die plaats vanuit Bra! Haha, nee hoor ik blijf niet aan de gang. Maar sommige ervaringen in een nieuw land zijn gewoon superleuk en maken ons heel bij. En dat dit nou toevallig elke keer voorkomt bij een slager, daar kan ik ook niets aan doen. 😉 Het zijn de kleine dingen laten we maar zeggen.

Tijdens het rondslenteren in Bra, viel mijn oog op een slagersbord met een afbeelding van een Piëmontees. Ik had voordat we naar Italië gingen al wat research gedaan, zodoende herkende ik deze koe. Dit schijnt echt een heel sterk ras te zijn met goede genen. Zo zijn het van nature al hele gezonde beesten, hebben een goede bespiering en daarnaast leven ze buiten met veel ruimte. Deze combinatie zorgt ervoor dat ze weinig tot geen (preventieve) medicatie nodig hebben. Win-win.

De slager is zo’n plek waar wij ons uitdagen met het spreken van de taal. Ik had weer mijn vertaalde boodschappenlijstje paraat, waarbij het makkelijkste bovenaan stond om er even in te komen: hamburger. Dit schrijf je in elk geval hetzelfde als in het Nederlands, alleen is de uitspraak net wat anders. Je merkt gewoon dat ze al helemaal blij zijn als je het alleen al probeert. De slager begon er spontaan van te ratelen met een big smile op z’n gezicht. Er kwam een woordwaterval, tussendoor hoorde we… capito (begrepen)… met daarna nog een hele lading woorden erachteraan! Dat snapte we natuurlijk niet, dus wij hielden het er maar op dat hij het heel leuk vond dat we elkaar ondanks de taalbarrière alsnog begrepen!

We hadden wel al gemerkt dat deze slagers (er stonden er 3 in de zaak) heel enthousiast reageerden op de klanten die binnenkwamen. Ons kent ons denk ik zo. Bij ons… na deze ervaring in ons beste Italiaans… waren ze vooral heel enthousiast toen we weer weggingen. Haha, of dit nou een goed teken was? “Grazie mille, grazie mille”… ging het door de hele zaak, maar dan driestemmig, op volumeknopje 10 en half zingend. We werden bedankt en gedag gezegd alsof we de Champions League hadden gewonnen! Met datzelfde gevoel liepen wij dan ook de zaak uit: helemaal blij!

Markt in Alba

Waar we in Spanje inmiddels gewend waren aan de siësta waarbij de winkels vaak tussen 2 en 5 dicht waren, zat dat in Italië toch net iets anders van wat we tot nu toe hadden ontdekt. De meeste winkels gaan hier dicht tijdens de lunchpauze rond 12 uur en zijn dan gesloten tot een uur of 3. Al kunnen hier en daar deze tijden wat afwijken. Oh ja, en winkelen op maandag kun je hier echt beter overslaan, dan zijn de meeste winkeltjes wel gesloten. Iets om rekening mee te houden! Ik weet natuurlijk niet of dit ook zo is in het hoogseizoen, dat gaan we nog wel ontdekken.

Zodoende gingen we op een zaterdagmorgen richting Alba, om even te neuzen wat voor een winkeltjes hier te vinden waren. We hadden de auto geparkeerd op een grote en gratis parkeerplaats in de buurt van het centrum. We gingen er blanco in en wisten van tevoren dan ook niet dat er op zaterdag een grote markt was. Waar we in Candeleda op een weekmarkt terecht kwamen en me dit deed denken aan de braderieën van vroeger: zie blog 43, deed de zaterdagmarkt in Alba hier nog een schepje bovenop. Deze markt was groot, groter, grootst!

De eerste kramen begonnen tegelijk met de winkelstraat. Tassen, kleding en jawel….KRALEN!!! Dit zorgde er natuurlijk voor dat ik direct in m’n happy place was! Al kon ik op dat moment alleen maar kijken, want ik had dit totaal niet verwacht en daardoor borrelde er nou niet 1, 2, 3 iets in me op om te maken. Wel gaf het me al energie door het alleen al te zien liggen. We liepen weer verder en zagen verschillende kraampjes met delicatessen, schoenen en prachtige zijden sjaals. Keukenspullen, tuingereedschap en schoonmaakkraampjes: echt alles was hier te vinden. Er waren allemaal demonstraties die me deden denken aan de huishoudbeurs waar ik ooit een keertje met m’n moeder ben geweest toen ik het ouderlijk huis ging verlaten.

Na een stukje lopen kwamen we terecht bij deel twee van de markt, een overdekte buitenhal waar allemaal fruit, groenten, worst, vis en andere verse etenswaar te koop waren. Na dit gedeelte liepen we weer wat straatjes door en kwamen we op nog een derde etappe van deze markt terecht. Dit deel heette ‘Mercato della terra’, wat ‘Markt van het land’ betekent. Hier stonden allemaal lokale boertjes die daar met hun producten stonden. Verse eitjes, kazen, verse honing en jam. Alles kleinschalig, een beetje op het kneuterige af, and I love it!

Haha ik wat totaal overdonderd door deze grote markt en ging dan ook met tassen vol weg. Nee geintje, ik was totaal overdonderd door deze grote markt en dit sloeg mij juist helemaal lam. Ik had dan ook precies niets gekocht. Maar we verlieten de markt wel met een bak vol inspiratie en blijheid door wat we hier allemaal hadden gezien en hadden kunnen kopen.

Toen we op een gegeven moment de hoek om liepen en ik tegen een naaimachinewinkel aanliep nadat ik ook al vol bewondering in de etalage van een soort hobbywinkel had staan kijken… was mijn gevoel meer dan bevestigd. Creativiteit, gezond en puur eten en een hoop leven op straat. Jaaa, als zo’n plek als Alba op een relatief korte afstand van ons toekomstige huis zou liggen, zou dit als alles behalve een straf zijn!

Nog een allerlaatste dan

Inmiddels waren we alweer een aantal dagen verder en was het deze keer de beurt aan Alba om onze boodschapjes te doen. Onze eerste stop was natuurlijk bij de slager. Haha, ik durf het bijna niet meer te schrijven. Ik wilde heel graag wat foto’s maken binnen, maar om nou die camera zomaar op hun te richten vond ik ook weer zo wat. Van tevoren had ik de vraag of ik een foto mocht maken al even opgezocht in het Italiaans en dit kwam natuurlijk weer hopeloos m’n mond uit. Gelukkig hadden m’n handgebaren (en Mark) me gered. “Tuurlijk, geen enkel probleem!”. Hij liet me lekker m’n gang gaan, ging er af en toe voor staan en daarnaast gaf hij ons gelijk een spoedcursus Italiaans: “Possiamo fare foto” (Mogen wij een foto maken?). Hij dicteerde, wij moesten het nazeggen. Hij maakte er een spelletje van en had het helemaal naar z’n zin, en wij dus ook! Ik was allang blij dat we op dat moment de enigen in de zaak waren, want ik stond er natuurlijk wel met een lekker rood koppie.

De rest van het huishouden

Uiteraard moesten er op den duur ook wasjes worden gedraaid. Aangezien dit appartement geen wasmachine had, deden we dit bij een Lavanderia, zo’n zaakje waar ze allemaal wasmachines hebben staan. In Spanje maakte we hier ook wel eens gebruik van, maar hier in Italië merkten we dat het toch net even anders werkte. De omschrijvingen stonden er natuurlijk (duh) alleen in het Italiaans, dus wederom met de vertaal-app paraat, plozen we uit hoe het hier in z’n werk ging. Belangrijkste missie: niet te heet die was! Na even zoeken waren we eruit en deed de wasmachine de rest van het werk.

Ditzelfde verhaal was bij het wassen van onze auto. Ja echt, zelfs hier weten de Italianen er een onlogisch stappenplan van te maken in onze ogen. Zo hing er een kastje op de plek waar je je auto kon wassen waarbij duidelijk een 1 of 2 euromunt werd aangegeven naast de plek waar je deze munten in kon stoppen. Een beetje hetzelfde als bij de wasboxen in Nederland. Maar welke munt we er ook inpropte, hij kwam net zo hard weer naar buiten rollen. Het was even zoeken, maar er was dus een aparte kast (buiten zicht) waar je 1 of 2 euromunten kon wisselen voor bepaalde coins. En na het invoeren van zo’n coin, konden we vervolgens een keuze maken. Sop, wax, ander schoonmaakspul enz. Geloof het of niet, er waren zeven opties maar wij konden geen enkele optie vinden waar alleen maar water uitkwam om het sop er weer even af te spoelen. We zijn er nog steeds niet achter of dit gewoon niet tot de opties behoorde of dat we toch ergens iets hadden gemist (waarschijnlijk ergens ver buiten de wasbox). Maar dat het doen van de was in combinatie met het wassen van onze auto zo onderhand een dagtaak was geworden, is een ding wat zeker ‘was’ 😉!

Maar hiermee waren we er nog niet. In blog 47 had ik aangegeven dat wij wat pakketjes hadden laten komen, maar daar moest toch ook het een en ander van retour. We hadden twee pakketten en voor beide hadden we een retourlabel. Helaas bleek bij het postkantoor 1 retourlabel niet juist te zijn. Pfoe, sta je dan bij het postkantoor. Zij spraken geen woord Engels en wij geen woord Italiaans. Uiteindelijk begrepen we dat we toch voor een pakket moesten betalen waarop ik iets te enthousiast zij ‘Perfetto’! Zowel de dame in het postkantoor als Mark schoten in de lach, want wie vind het nou ‘perfect’ om extra (9 euro!!) voor een pakket te betalen! Maar ja, ik was natuurlijk allang blij dat het pakket mee kon met de post.

Ontbrekende logica

Wij blijven ons verbazen dat sommige dingen voor ons hier heel onlogisch aanvoelen. Haha, jaa dat ik dat nog eens zou zeggen. Dat zorgt ervoor dat ik me juist als een vis in het water voel, want juist ik kan nogal onlogisch en chaotisch zijn!

Zo zie je op de foto een willekeurig zebrapad, die halverwege wordt onderbroken en ergens anders verdergaat. Ook zien we regelmatig parkeerbonnetjes onder de ruitenwisser liggen zonder dat deze bonnetjes op kenteken staan. Je zou zeggen dat zo’n bonnetje zo kan worden weggeplukt voor een volgende eigenaar. Van de andere kant kan dit waarschijnlijk prima op deze manier, anders zouden de meeste bonnetjes wel gewoon binnenin de auto achter het raam worden geplaatst.

Ook vonden we het grappig om te merken dat het verkeer hier toch heel anders aanvoelt. Drukker, chaotischer en meer getoeter. De invoegstroken zijn bijvoorbeeld of heel kort en dan hoef je niet gek staan te kijken dat er precies een grote boom in je gezichtsveld staat zodat je net niets kunt zien of de invoegstroken zijn juist superlang met een hele onlogische slingerweg eraan vooraf.

En dan heb ik het nog niet eens over de manier hoe de bestellingen in koffietentjes of iets dergelijks werken. Voor ons oprecht een hele zoektocht allemaal, maar superleuk!

Vervolgstappen

Oké, zoals ik al begon in m’n blog, vielen verschillende dingen hier voor ons wel op z’n plek. De afstand tot Nederland, de sfeer in dit land, de cultuur, het hebben van seizoenen, de hoeveelheid omringende landen die we allemaal nog wel eens een bezoekje zouden willen brengen en natuurlijk het ETEN! Een gevoel wat we heel erg hoopte natuurlijk, maar we nog wel wilden ervaren. Voor ons was de tijd aangebroken om eens wat eerste lijntjes uit te zetten.

Zo heb je in Spanje natuurlijk een NIE-nummer nodig bij het aankopen van een woning. In Italië heet zo’n soortgelijk nummer een ‘Codice Fiscale’. Door onze eerdere ervaring in Spanje voelde we wel dat we dit proces vrij vroeg moesten starten. Al blijft het nog onzeker of we hier uiteindelijk gaan wonen, totdat we ook echt een huis hebben gevonden! Maar ja, dan hebben we aan het einde van de rit gewoon een hele leuke collectie van dit soort nummers gespaard!

Na wat research zagen we op internet dat er veel bureaus zijn die je kunnen helpen bij het aanvragen van zo’n nummer en dat hiervoor ongeveer 50 euro per persoon wordt gerekend. Wij besloten om het eerst zelf te doen. Als deze poging zou mislukken, konden we het altijd nog met een hulplijn proberen. Uiteraard was het wel even een beetje speuren naar waar je wat moest invullen, want alles stond natuurlijk in het Italiaans. Maar al met al was het eigenlijk ook wel weer zo gepiept en hadden we de aanvraag online ingediend. Er werd aangegeven dat het ongeveer een maand kon duren voordat de aanvraag in behandeling werd genomen. Dus nu was het afwachten. En raad eens? Precies 25 uur later hadden wij ons Italiaanse bsn-nummer in de mail ontvangen!

Dit was oprecht een beer op de weg toen we van Spanje naar Italië wilde verkassen. Een beer die nu geen enkele kans van slagen had!